نقدی کوتاه بر فیلم RoboCop 2014 / ناجیان غربی به تهران می آیند ! +تصاویر

ظاهرا این روزها سفر به تهران آنقدر برای ابرقهرمان های غربی ساده و جذاب شده است که کم کم پای تک تک آن ها به تهران باز می شود.

پس از سفر سوپرمن در زمان فتنه 88 به تهران و کمک به معترضین و بعد سفر بی دعوت تبدیل شوندگان (Transformers) به تهران و نابودی پایگاه هسته ای! اینبار نوبت به پلیس آهنی و دوستانش رسید تا وارد ایران شوند و تهران را نجات دهند!

فیلم Robocop 2014، جدیدترین نسخه از سری فیلم های پلیس آهنی است که سعی در احیای مجدد این آهن پاره اسطوره ای غرب دارد!

خوزه پادیلا (José Padilha)، کارگردان این فیلم - که تنها چند فیلم نه چندان موفق در کارنامه کاری خود دارد- سعی کرده تا با به روزرسانی داستانی قدیمی و تزریق فاکتورهای سیاسی، روحی تازه در کالبد فیلم بدمد. اما به جرات می توان این اثر را پروپاگاندایی نخ نما و کاری بسیار ضعیف و بی ارزش دانست که حتی ارزش تماشا و تحلیل را هم ندارد، لذا به بررسی سکانس ابتدایی فیلم اکتفا می کنم.

شروع فیلم با نمایش سکانسی مضحک از عملیات "آزادسازی تهران" آغاز می شود!! در سال 2028، یک شرکت چندملیتی آمریکایی موفق به تولید روبات های نظامی شده که می توانند به جای سربازها در میادین نبرد شرکت کرده و از تلفات انسانی بالا جلوگیری نمایند.
اما در کشور آمریکا نظرات متفاوتی درمورد کاربرد و قابلیت این روبات ها وجود دارد. عده ای از سناتورها احتمال خطای نرم افزاری این روبات ها در برخورد با انسان ها را بهانه ای برای عدم استفاده از آن ها در آمریکا مطرح می کنند، از همین رو یک برنامه پرطرفدار به مجری گری پت نواک (با بازی ساموئل ال جکسون) تصمیم می گیرد تا با پخش زنده یکی از عملیات های مهم روبات ها، وجهه آن ها را در نظر مردم آمریکا تغییر دهد.

در این نمایش تلویزیونی روبات ها وارد تهران شده و شروع به کنترل موقعیت می کنند. تهرانی که حتی در سال ۲۰۲۸ هم شهری عقب مانده است و هنوز خوردن لبو و کله پاچه در آن رواج دارد. آن ها با اسکن مردم و بررسی شناسه هویت آن ها، از تروریست نبودن آن ها اطمینان حاصل کرده و امنیت را برقرر می کنند!
اما نکات مضحکی بسیاری در این سکانس وجود دارند که پرداختن به آن ها خالی از لطف نیست:
1- چگونگه این روبات ها وارد ایران شده اند؟! آیا بین ایران و آمریکا جنگی درگرفته که آن ها موفق به فتح تهران شده اند؟ (درباره این موضوع هیچ توضیحی ارائه نمی شود)
2- نام عملیات، "رهایی تهران" معرفی می شود. سوال این است که تهران از چه چیز رها می شود؟ آیا منظور حکومت ایران است؟ در این صورت چرا هیچ جنگ و درگیری میان نیروهای نظامی ایرانی و روبات ها دیده نمی شود؟ چرا شهر حالت عادی دارد و این کنترل، امری روتین معرفی می شود؟
3- روبات ها به زبان عربی به مردم تهران سلام می کنند و "السلام علیکم" می گویند! آیا آن ها هنوز متوجه نشده اند که ایرانی ها عربی صحبت نمی کنند؟ همچنین گفتن عبارت " قرین رحمت الهی باشید" هم بسیار مضحک است.

4- گفته های مجری این برنامه هم در جای خود قابل تامل هستند:
- ماشینی که تو آمریکا ساخته شده و برای برقراری صلح و آزادی به دنیای خارج کمک می کنه. ‏در گذشته ای نه چندان دور، مردان و زنان آمریکایی جون خودشون رو برای نجات این مردم به خطر می انداختن. سرهنگ حالا نظر شما در باره ی این موضوع چیه؟ (از این صحبت ها می توان اینطور برداشت کرد که آمریکایی ها قبلا هم چندین بار برای نجات ایرانی ها! تلاش کرده اند!!)

سرهنگ:
- ‏خوب، ببین پت، توی عراق، افغانستان و ‏ویتنام ما کلی قربانی دادیم. ‏این اتفاق دیگه هرگز نمی افته. ‏از نظر آینده نگری نظامی این امر برای ما بسیار با ارزشه. ‏ما می تونیم به اهداف خودمون بدون از دست دادن
‏جون مردم آمریکا دست پیدا کنیم ‏و اینکه فکر می کنم، مردم با فهم و درک این کار مارو واقعا ‏ستایش می کنن.

پت نواک:
- ‏چرا که نه؟ ‏ اون ها (ایرانی ها) برای اولین بار تو زندگی هاشون ‏می تونن بزرگ شدن بچه هاشون ‏تو یه محیط امن و بدور از خطر تماشا کنن (یعنی ایرانی ها تا به آن روز در ترس و وحشت زندگی می کردند و محیط نا امن داشتند؟ منظور از ناامنی و خطر در ایران چیست؟ آیا پروژه ای جدید در کار است؟)

در ادامه کنترل روتین مردم، ناگهان عملیات با مشکلی جدی روبرو شده و با حمله انتهاری چند جوان ایرانی که با فریاد یا حسین و یا علی خود را روی روبات ها انداخته و آن ها را منفجر می کنند، به نبردی تمام عیار تبدیل می شود. درواقع این اتفاق تاییدی بر ادعای سناتورهای مخالف می شود و پروژه استفاده از روبات ها در آمریکا ممنوع اعلام می شود.

ادامه داستان هم به پروژه ساخت روباتی ترکیبی (انسان- روبات) برای قانع کردن مردم آمریکا می پردازد و ماجرای الکس مورفی را به گونه ای دیگر روایت می کند.
روایتی نچسب و کسل کننده که فقط خاطرات خوب پلیس آهنی را در ذهن ها خدشه دار می کند...

• نویسنده: محمود بلالی
• vgpostmortem.ir