اخلاق در کلام امیرالمومنین(ع) / حرف خدا، حرف است!

طبیعت جهان ما با آفات و بلایای گوناگون آمیخته است. خودسپاری به پروردگار از این آفات به این معنی نیست که بخواهیم خداوند ما را از تمام این مصیبت ها که لازمه دنیاست در امان بدارد. چون این کار نشدنی و برخلاف سنت آفرینش است. خداوند دنیا را بر پایه تضاد بنا کرده است و بشر را در رنج و مشقت آفریده است و با پناه بردن به خداوند، سنن خلقت تغییر نمی کند، قوانین تکوینی بر هم نمی خورد و نظام آفرینش تعطیل نمی شود.

پناه بردن به خدا هم مانند دعا کردن و چیزی از خدا خواستن است. به طوری که در روایات اسلامی تصریح شده، یکی از شرایط دعای صحیح و قابل استجابت آن است که موضوع مورد تقاضا مخالف سنت های آفرینش و منافی با ضرورت های زندگی نباشد.

حضرت علی-علیه السلام- به کسی که خدا را می خواند توصیه فرمودند که درباره چیزی که از نظر تکوین، نشدنی و از جهت دین، ناروا و غیر مجاز است دعا نکند و آنها را از باری تعالی درخواست نکند.

در واقع بلایا و مصیبت هایی که در زندگی دامنگیر می شود وابسته به تحولات تکوینی و ناشی از قوانین و مقرراتی است که در نظام آفرینش برقرار شده است. مثلا زلزله و طوفان، صاعقه و سیل، بیماری و گرسنگی، و دیگر حوادث طبیعی همه معلول عوامل منظم آفرینشند و در شرایط مخصوص به خود تحقق می یابند. ولی این رویدادهای طبیعی آثار و عوارضی از خود به جای می گذارند که برای ما ناگوار و زیان بخش است و نام آنها را بلا و مصیبت می گذاریم.