ایشان خود به این ماه بسیار اهتمام داشتند و حتی
ادعیه زیادی نیز از ایشان درباره ماه مبارک رمضان باقی مانده است، از جمله
به نقل از کتاب «اقبالالاعمال» ایشان درباره روزهداری میفرمایند: هر
روزهدارى هنگام افطار یک دعاى اجابت شده دارد. پس در اولین لقمه
افطار بگو : «به نام خدا، اى خدایى که آمرزش تو فراگیر و وسیع است،
مرا ببخش.» ایشان در حدیث دیگری به نقل از پیامبر اسلام (ص) کمک
به برادر مؤمن را حتی از روزهداری و شب زندهداری برای عبادت نیز والاتر
دانستهاند. امام حسن مجتبی (ع) در حدیثی میفرمایند: «إنَّ
اللّهَ جَعَلَ شَهْرَ رَمَضانَ مِضْماراً لِخَلْقِهِ، فَیَسْتَبِقُونَ فیهِ
بِطاعَتِهِ إِلى مَرْضاتِهِ، فَسَبَقَ قَوْمٌ فَفَازُوا، وَقَصَّرَ
آخَرُونَ فَخابُوا: خداوندمتعال ماه رمضان را براى بندگان خود میدان مسابقه
قرار داد. پس عدّهاى در آن ماه با اطاعت و عبادت به سعادت و خوشنودى الهى
از یکدیگر سبقت خواهند گرفت و گروهى از روى بىتوجّهى و سهلانگارى خسارت و
ضرر مىکنند. بنابراین آنچه برگرفته از احادیث امام حسن (ع) است کسب عبادت، اطاعت و خوشنودی خدا در ماه مبارک رمضان و اهتمام در این مسیر است.
امام حسن مجتبی (ع) نخستین فرزند فاطمه زهرا(س) و
امیرالمؤمنین(ع) که خودشان نیز در نیمه ماه مبارک رمضان به دنیا آمدند،
تأکیدات زیادی به روزهداری و عبادت خداوند در این ماه دارند.
*منابع: 1- بحارالانوار، علامه مجلسی 2-صلح الحسن 3- احتجاج طبرسی، ج 1 4-تحفالعقول