ریشه بدعهدی‌های آمریکا (2) / آمار دخالت‌های آمریکا در امور کشورها

از سرزمین آمریکا تا جزایر هاوایی و از خاک جمهوری اسلامی ایران تا جنگ کره، از تاخت و تاز در جنگ جهانی دوم و استفاده از بمب هسته ای تا اقدامات تخریبی درکشورهای اسلامی و از نفوذ در هندوراس، پاناما و شیلی تا انجام آزمایش های میکروبی در کشورهای فقیر آفریقایی و حتی انجام عملیات تروریستی در کشورهای هم پیمان تا دخالت در اوکراین شمه کوچکی از اقدامات کاخ سفید در قالب سیاست خارجی این کشور در برخورد با دولتها و ملتهای جهان محسوب می شود.
جیمی سکاهل که برای تالیف کتاب خود (جنگ های کثیف ... جهان صحنه درگیری) مناطق مختلفی از جهان مسافرت کرده و جنایات دولت آمریکا را در کشورهای همچون افغانستان، یمن ،مالی ، سومالی و... به ثبت رسانده است تمامی جنگ‌های انجام گرفته توسط  آمریکا را در یک راستا توصیف و معتقد است اختلاف آنها صرفا در مورد نوع نامگذاری آن می باشد.
جرج کینان صاحب نظریه «مهار توسعه اتحاد جماهیر شوروی» معتقد است که شعارهای دفاع از حقوق بشر و بهبود ساختار دمکراسی هیچ ارتباطی با سیاست خارجی دولت آمریکا نباید داشته باشد، پایه های سیاست خارجی آمریکا حمایت از تامین منابع اولیه مورد نیاز ما است و همواره در این راستا باید گام برداشت.
مسئله ای که در دهه های شصت وهفتاد از قرن میلادی گذشته از طریق کودتاهای نظامی در سرتاسر جهان  از آمریکای لاتین گرفته تا منطقه خاور میانه انجام  می‌گرفت درحالیکه در برهه کنونی گروه‌های تکفیری جایگزین ژنرال های دیکتاتور شده اند گرچه هدف و رویکرد ها همانی  است که در گذشته بود.
با نگاهی به عملکرد دولت آمریکا طی سه قرن گذشته دو حقیقت قابل تامل و غیر قابل اغماض می باشند، یکی اینکه ساختار تشکیل ایالات متحده آمریکا هیچ شباهتی به تشکیل هیچ کشور دیگری در جهان ندارد وتنها می‌توان آنرا با رژیم صهیونیستی مقایسه کرد که پس از کشتار ملت فلسطین شکل گرفت.
دومین حقیقت قابل تامل آن است که بانگاهی به اقدامات و تجاوزات دولت آمریکا طی قرن گذشته تقریبا هیچ کشوری از دخالت های مستقیم و غیر مستقیم،‌ تجاوزات مستقیم، غیر مستقیم و اقدامات تروریستی دولت آمریکا در امان نمانده است.
در قرن نوزدهم دولت آمریکا اصل «مونرو» یا اصل بی طرفی را در دستور کار خود قرار داد، جیمس مونرو  رئیس جمهور وقت آمریکا در سال 1823 میلادی چارچوب این اصل را در سخنرانی که در کنگره داشت اعلام کرد و مدعی شد که در قبال عدم دخالت کشورهای استعمارگر اروپایی در امور آمریکا، دولت ایالات متحده هم از جانب خود در مشکلات یا روابط اروپایی دخالت نخواهد کرد.
مونرو در حالی این سخنان را بر زبان می راند که نیروهای ارتش این کشور درحال تجاوز به کشور نیکاراگوئه  بودند.
علاوه بر تجاوز 1823 به نیکاراگوئه ، حمله آمریکا به پرو (1825) ، تجاوز به مکزیک و الحاق نیمی از خاک این کشور به آمریکا (1846) ، تجاوز به اروگوئه (1855) ، تجاوز به پاناما (1855) ، تجاوز به کلمبیا (1857) وتکرار آن در سال های (1892) و(1899) ، تجاوز به آرژانتین (1890)، تجاوز به چین (1894) ، دخالت مستقیم در امور داخلی کوبا (1894) ، تجاوز به هندوراس (1903) ، تجاوز به هائیتی (1904) که تا سال 1934 در اشغال آمریکا باقی مانده بود، مشارکت در جنگ جهانی اول (1917) و حتی هلی برن نیرو در روسیه برای جنگ با بولشویک ها در سال 1918  همگی بخشی از کارنامه تجاوزات دولت آمریکا در دوره ای است که رسما اعلام بی طرفی کرده و تاکید کرده بود در امور استعمارگران اروپایی که در این کشورها فعالیت داشتند دخالت نخواهد کرد.
اما بعد از آن ویلسون (1921-1913) رئیس جمهور آمریکا حتی این اصل نمایشی را هم لغو  و صراحتا بر استفاده از راهبرد جنگ و قدرت نظامی برای تحقق اهداف و منافع آمریکا تاکید کرد تا با روی کار آمدن فرانکلین روزولت به ریاست جمهوری آمریکا (1945ـ1933) آمریکا رویکرد نظامی گری خود را بیش از پیش در پیش بگیرد.
به گفته کارشناسان  دولت آمریکا در حالی طی دو قرن گذشته تمامی کشورهای جهان را  هر یک به نحوی مورد تجاوز قرار داده است  که آخرین تجاوزی که به این کشور صورت گرفته به دهه دوم از قرن نوزدهم میلادی در جنگ آمریکا و انگلیس باز می گردد  و حملات 11 سپتامر 2001 نیز به دلیل شک و شبهه هایی که در مورد دخالت سازمان های اطلاعاتی آمریکا در سامان دادن به آن وجود دارد همچنان از دیدگاه کارشناسان به عنوان یک تهاجم طبقه بندی نمی شود.
دولت آمریکا از همان اوان شکل گیری؛ جنگ و تجاوز را به عنوان بهترین راهکار برای بسط نفوذ خود برجهان در دستور کار خود قرار داده وآنرا راهبردی غیر قابل تغییر که تمامی رؤسای جمهور این کشور با وجود اختلافات موجود در گفتمان ونوع نگرش هایشان به عنوان اصلی غیر قابل تغییر در دستور کار خود قرار داده و می‌دهند. در این اصل کشتار ساکنان اصلی هر سرزمین و جایگزینی مهاجران به جای آن یا فراهم کردن این کار بخش لاینفک این راهبرد محسوب می شود.
دولت آمریکا به بهانه دفاع از دمکراسی جنگ ها و تجاوزات خود را در سرتاسر جهان گسترده‌تر کرد و بعد از جنگ جهانی دوم که جهان دو قطبی شد این حضور و دخالت ها نیز زیر چتر مقابله با خطر کمونیسم علنی تر و پررنگ‌تر گردید وبا پیش کشیدن نظریه دومینو که سقوط یکی از کشورهای بلوک آزاد یا سرمایه داری زمینه سقوط بقیه کشورها فراهم می شود ابتدا در سال 1951 شبه جزیره کره را مورد حمله قرار داد سپس در سال 1954 ایران صحنه تاخت و تاز و تجاوزاتش قرار گرفته بعد از آن ویتنام در سال 1964 مورد تهاجم قرار گرفت و در سال 1970 هم هندوچین به این بهانه به خاک و خون کشیده شد.
برای اطلاعات بیشتر به ترجمه عربی کتاب زلتان گروسمان (چرا جهان از آمریکا متنفر است) ترجمه ضیاء الدین سردار و میریل واین دیفیز (انتشارات قایار) مراجعه شود.

جدول زیر شرح کوتاهی از برخی از دخالت ها ، تجاوزات و جنایات دولت آمریکا در نتیجه دخالت ها در امور داخلی کشورها صرفا طی 70 سال گذشته را ارائه می دهد.

 بعد از جنگ عراق بود که پروژه جنگ نیابتی به عنوان یکی از ابزارهایدخالت و سپس سلطه  آمریکا در منطقه غرب اسیا کلید خورد و امروز هم به گسترده ترین شکل در پهناورترین سطح ممکن ادامه پیدا کرده است.

در قسمت بعد به شکل گسترده تری به این مسئله خواهیم پرداخت.