یک آیه قرآن بخوانیم؛ «خلقت»

  اعوذبالله‌من‌الشیطان‌الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

«أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خلق ناکم عَبَثًا وَأَنَّکُمْ إِلَیْنَا لَا تُرْجَعُونَ»

آیا پنداشتید که شما را بیهوده آفریده‌ایم و اینکه شما به سوی ما بازگردانی ده نمی‌شوید.

این آیه حامل دو پیام از پیام های سه‌گانه قرآن به بشریت است:

نخست اینکه عالم را آفریدگاری است. این صدای خودِ اوست که با ما سخن می‌گوید و چه برهانی بر وجود او از این بهتر که صدای گرم و مهربان او را بشنویم. اوست که با پرسشی عتاب آمیز ما را شراب امید می‌دهد.

دوم اینکه آن پروردگار دانا و حکیم و رحیم ما را برای یک دورهٔ کوتاه زندگی که منتهی به مرگ می‌شود نیافریده، زیرا این کاری عبث و بیهوده خواهد بود و حاصلی از وجود ما بر نخواهد خواست.

اما پیام سوم که کار نیکو کردن است از ذوق همین بشارت جاودانگی نشأت می‌گیرد.

کانت که نخست تیغ برکشید و همهٔ برهان‌ها را باطل خواند و گردن زد. در پایان، صدای متین و مطمئنِ درون انسان‌ها را که چون پا شاهی مقتدر فرمان به انجام کار نیک و پرهیز از هر کار بد می‌دهد بهترین دلیل بر وجودِ جاودانگی می‌شناسد که اگر زندگی جاوید در پیش نبود همهٔ ارزش‌های اخلاقی از اعتبار می‌افتاد.

والت ویتمان در کتاب خوشه های علف، می‌گوید: دوست علمی من، شبی پس از بحث طولانی با این سخن به گفتگوی ما پایان داد که:

چکیده و نتیجه آنچه ما از علوم کهنه و نو، و مکاشفات عمیق و زمین شناسی ها و تاریخ‌ها و ستاره شناسی ها، نظریه تکامل و اصول ماوراءالطبیعه و همهٔ معارف دیگر می‌دانیم، این است که ما و کائنات همه به پیش می‌رویم، آهسته می‌تازیم و بی شک روی به بهتری داریم.
 
و زندگی، این راهِ بی پایان و این سپاهِ بی انتها بی هیچ درنگ به پیش می‌رود و به هنگام به انتها می رس دو جهانِ ما و نژادِ آدمیان و روح و کی هان‌های بی شمار که در زمان و مکان گسترده‌اند همه به فراخور حال خود در بند مقصودی هستند، همه بی شبهه به جایی می‌روند.