72 نشانه از آخرالزمان در کلام پیامبر (ص)

انتظار فرج
امام صادق عليه السّلام از وجود مبارک رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم درباره مقام منتظران ظهور و علاقه مندان به ساحت قدس حضرت بقية الله ارواحنا له الفداء و آباء گرامي اش ‍ چنين نقل فرموده اند:
طوبي لمن ادرک قائم اهلبيتي و هو مقتد به قبل قيامه يتولي وليه و يتبراء من عدوه و يتولي الائمة من قبله اولئک رفقائي و ذووا ودي و مودتي و اکرم امتي علي و اکرم خلق الله علي. [1] .
خوشا به حال کساني که قائم از اهل بيت مرا درک کنند و اقتداي به آن حضرت مي کنند (فرمانبرداري) پيش از قيامش، دوستان او را دوست مي دارند و با دشمنانش دشمن اند و از آنها تبرا مي جويند و ائمه معصومين قبل از آن حضرت را دوست مي دارند. اينان رفقاي من و دوستان من و بهترين افراد امت من در نزد من بلکه بهترين مخلوقات خداوند براي من هستند (گوارا باد بر صاحبان اين نعمت (ولايت)).
حذيفه مي گويد: ديدم رسول معظم اسلام صلي الله عليه و آله و سلم پرده کعبه را گرفته و گريه مي کند. عرض کردم يا رسول الله! چه چيز شما را به گريه آورده است؟
خداوند چشمهاي تو را نگرياند. فرمودند:
يا حذيفه قد ذهبت الدنيا او کانک بالدنيا لم تکن قلت فداک ابي و امي يا رسول الله فهل من علامة يستدل بها علي ذلک قال نعم يا حذيفة احفظ بقلبک و انظر بعينک و اعقد بيدک اذا ضيعت امتي الصلواة و اتبعت الشهوات و کثر الخيانات و قلت الامانات و شربوا القهوات و اظلم الهوي و غار الماء و اغبرت الافق و خيفت الطرق و تشاتم الناس و فسدوا و فجرت الباعة و رفضت القناعة و ساءت الظنون و تلاشت السنون و کثرت الاشجار و قلت الثمار و غلت الاسعار و کثرت الرياح و تبينت الاشراط و ظهر اللواط و استحسنوا الخلف و ضاقت المکاسب و قلت المطالب و استمروا بالهوي و تفاکهوا بينهم بشتيمة الاباء و الامهات و اکلوا الربا و فشا الزنا و قل الرضا و استعملوا السفهاء و کثرت الخيانة و قلت الامانة و ذکي کل امرء نفسه و عمله و اشتهر کل جاهل بجهله و زخرفت جدران الدور و رفع بناء القصور و صار الباطل حقا و الکذب صدقا و الصحة عجزا و اللؤ م عقلا و الضلالة هدي و البيان عمي و الصمت بلاهة و العلم جهالة و کثرت الايات و تتابعت العلامات و تراجموا بالظنون و دارت علي الناس رحي المنون و عميت القلوب و غلب المنکر المعروف و ذهب التواصل و کثرت التجارات و استحسنوا البطالات و تهادوا انفسهم بالشهوات و تهاونوا بالمعضلات و رکبوا جلود النمور و اکلوا الماءتور و لبسوا الحبور و آثروا الدنيا علي الاخرة و ذهبت الرحمة من القلوب و عم الفساد و اتخذوا کتاب الله لعبا و مال الله دولا و استحل الخمر بالنبيذ و النجش بالزکوة و الربا بالبيع و تکافاء الرجال بالرجال و النساء بالنساء و صارت المباهات في المعصية و الکبر في القلوب والجور في السلاطين و السفاهه في سائر الناس فعند ذلک لا يسلم لذي دين دينه الا من فر بدينه من شاهق الي شاهق و من واد الي واد و ذهب الاسلام حتي لايبقي الا اسمه و اندرس القران من القلوب حتي لايبقي الا رسمه يقرؤ ن القرآن لا يجاوز تراقيهم لا يعلمون بما فيه من وعد ربهم و وعيده و تحذيره و تنذيره و ناسخه و منسوخه فعند ذلک تکون مساجدهم عامرة و قلوبهم خاربة من الايمان علمانهم شر خلق الله علي وجه الارض منهم بدت الفتنة و اليهم تعود و يذهب الخير و اهله و يبقي الشر و اهله و يصير الناس بحيث لايعباء الله بشيء من اعماله قد حبب اليهم الدينار و الدارهم حتي ان الغني ليحدث نفسه بالفقر. [2] .
اي حذيفه! دنيا از بين رفته يا مثل اينکه تو در اين دنيا نبودي. عرض کردم پدر و مادرم به قربانت باد! آيا علائمي هست که دال بر وقوع چنين وضعي در دنيا باشد؟ فرمودند: آري - اي حذيفه! - مطالبي که مي گويم به قلبت بسپار و با چشمت ببين و با انگشتانت شماره کن:
1. وقتي که امت من نماز را ضايع کنند.
2. از شهوات پيروي کنند.
3. خيانت در ميان مردم زياد شود.
4. امانت و امانتداري کم شود.
5. مشروبات الکلي بنوشند.
6. فضا تاريک شود (ممکن است به خاطر آلودگي فضا به معصيت يا دود ناشي از بنزين و غيره باشد).
7. به واسطه خشکسالي، آب قناتها و چاهها کم مي شود - کما اينکه الان شده است -.
8. آسمان و اين فضاي لايتناهي غبارآلود شود (ممکن است کنايه از ظلمهاي جهاني باشد مانند جنگهاي جهاني از قبيل دو جنگ اول و دوم و جنگهاي پراکنده).
9. امنيت از راههاي زميني و هوايي برداشته شود (نظير هواپيما ربايي، آدم دزدي).
10. و مردم همديگر را سب و لعن کنند.
11. خانواده ها در دامن فساد سقوط کنند (مانند بي حجابي، رقاصي، قمار و غيره).
12. مردم در زندگي گرفتار تجملات و مدپرستي شوند و سرانجام قناعت و ميانه روي متروک گردد.
13. افراد جامعه نسبت به يکديگر بدبين شوند و سوءظن و عدم اعتماد بر جامعه سايه افکند.
14. سالهاي دنيا پست و خوار شود.
15. درختکاري زياد شود و محصولها اندک شود.
16. قيمتها بالا رود (نرخ اجناس مورد لزوم به طور سرسام آوري بالا برود تا جايي که زندگي را تبديل به جهنم سوزان کند).
17. بادها زياد شود (طوفانها و تندبادها مرتبا در دنيا زيانهاي سنگين جاني و مالي به بار آورد).
18. پرده از روي باطن مردم برداشته شود (و جنايتکاران و دنياپرستان و جاه طلبان شناخته شوند، يا بدان آشکار شوند يا علائم ظاهر شوند).
19. عمل شنيع لواط علني شود (کما اينکه در انگلستان با گذراندن قانوني از تصويب مجلس لواط بلامانع شده است).
20. خلاف، پسنديده شود.
21. تجارت و کاسبي دچار سختي و تنگي شود و اشياء مورد درخواست کم شود.
22. تمام برنامه ها را با کمال گستاخي و خودسري بر مبناي هواي نفس (دلم مي خواهد) پياده کنند.
23. ناسزا و فحش دادن به پدر و مادران را وسيله سرگرمي و مزاح قرار دهند.
24. آشکارا ربا بخورند و کوچکترين ترسي از خداوند نداشته باشند.
25. بي عصمتي و زنا در ميان مردم رواج پيدا کند (مراکز خودفروشي و زنا در دنيا با ابعاد گسترده اي بالاترين شاهد ماست).
26. خشنودي و راضي بودن از زندگي و برنامه آن بسيار کم شود.
27. افراد سفيه و نادان زمام امور را به دست گيرند.
28. خيانت به انواع و اقسام مختلف در ميان همه طبقات زياد شود.
29. امانت را بي اهميت بدانند و به آن بي اعتنا باشند و افراد امين کم شوند.
30. افراد از اخلاق و کار خويش تعريف کنند.
31. نادانها به دليل ناداني خويش مشهورند.
32. مردم خانه هاي خود را بيارايند و ديوارهاي آن را زينت دهند.
33. قصرها و خانه ها بلند ساخته شود (مانند ساختمانهاي چندين طبقه اي که آسايش و امنيت را از همسايه ها سلب مي کند.)
34. باطل را به لباس حق جلوه دهند.
35. زشتي دروغ از بين برود بحدي که لباس راستي بر آن بپوشانند.
36. اگر کسي در کارش صحت عمل داشته باشد او را ضعيف بدانند.
37. پستي و لئامت و سرزنش يکديگر را به حساب عقل بگذارند (صاحبش را عاقل بدانند)
38. گمراه بودن و راه کج رفتن را هدايت بشمارند.
39. بيان را کوري بدانند (اگر به وسيله بيان، حقايقي گفته شود که به نظر آنها خوش نيايد بگويند اين شخص کور است و واقعيت دنيا را نمي بيند).
40. و خموشي را بي خردي بدانند.
41. دانشمند اگر بخواهد از علم خويش به نفع خود و جامعه حرف بزند او را جاهل و عملش را ناداني بدانند.
42. نشانه ها بسيار شود و علامتها يکي پس از ديگري ظاهر گردد.
43. تحقيق نکرده سخنان دور از حقيقت بگويند (مردم را متهم کنند و بدون دليل آبروي بندگان خدا را بريزند).
44. آسياي مرگ بر سر جامعه بچرخد (جنگهاي خانمانسوز به راه بيندازند و افراد بيگناه را قتل عام کنند، مانند بمباران مناطق مسکوني و غير نظامي و..).
45. مردم از نظر بينش و ديد قلبي کور شوند و حقايق را نبينند (مانند جناياتي که از زمامداران خود مي بينند و در عين حال مي گويند خوب است).
46. کارهاي ناپسند بر اعمال خوب غلبه پيدا کند (مردم طرفدار کارهاي بد شوند).
47. محبت نسبت به يکديگر وصله رحم از دلهاي مردم برداشته شود.
48. تجارت و بازرگاني زياد شود و مردم کارهاي باطل و ناچيز را نيکو بدانند.
49. جان خود را به يکديگر به خاطر شهوتهاي زيادي که دارند، بذل کنند.
50. کارهاي بزرگ را آسان شمارند (نظير جنگ با دولتهاي بزرگ).
51. از پوشيدن پوستهاي حيوانات حرام گوشت (يا ذبح شرعي نشده) باکي نداشته باشند.
52. جامه هاي نرم و زيبا و نازک بپوشند (و بدن آنها از روي لباس پيدا باشد).
53. رغبت به دنيا پيدا کنند و آن را بر آخرت مقدم بدارند (اعمال بد مردم گواه اين مطلب است).
54. رحم از دلهاي همه مردم برود (اعم از زمامدار، تاجر، کاسب، زن، شوهر و غير آنها).
55. فساد جنبه عمومي پيدا کند (خواهي نشوي رسوا همرنگ جماعت شو).
56. قرآن را به بازي بگيرند (از نام آن و آياتش به نفع اهداف شوم خود سوء استفاده کنند).
57. اموال بيت المال (وجوه شرعيه) را مال شخصي خود بدانند يا حقوق شرعيه مال خود را ندهند و بگويند مال خودمان است.
58. مسکرات را با تغيير نام حلال بدانند.
59. در وقت دادن زکات مال خود خيانت کنند (کم بدهند يا جنس نامرغوب عرضه کنند).
60. ربا را به نام خريد و فروش و اجاره دادن محلي از مقروض بگيرند.
61. در فسق و فجور مردها با مردها و زنها با زنها برابري کنند.
62. به نافرماني از خداوند (گناه کردن) مباهات کنند.
63. دلهاي مردم پر از تکبر و نخوت شود و ظلم و جور در پادشاهان و ناداني در مردم (زير بار ظلم رفتن) ظاهر شود.
64. در چنين وضعي ديندار بايد دين خود را بردارد و از اين طرف به آن طرف و از اين قله کوه به آن قله و از اين دره به دره ديگر برود تا سلامت دين داشته باشد.
65. از اسلام باقي نماند جز اسمي و از قرآن باقي نماند جز رسمي (قرآن در دلها کهنه شود و فقط اسم و رسمي از آن باقي بماند).
66. قرآن بخوانند در حالي که از گلوگاه و استخوان ترقوه و گردن نگذرد و از وعده هاي خداوندي و وعيدهاي آن عملا در ميان مردم خبري نباشد و از خداوند نترسند و به ياد او نباشند و از ناسخ و منسوخ قرآن بي خبر باشند.
67. در اين حالات مساجدشان آباد باشد اما دلهاشان از تقوا و ايمان تهي.
68. علما و دانشمندان آن زمان بدترين مردم روي زمين باشند و تمام فسادها و فتنه ها از ناحيه آنها برخيزد و بازگشت همه آنها (فتنه ها) به سوي خود ايشان است.
69. مردم خيّر و نيکوکار و مراکز خير از بين برود اما اهل شر و فساد بمانند.
70. مردم به خداوند عالم در کارهايشان بي اعتنا باشند و اعمالشان از روي تحقيق نباشد.
71. تنها محبوب مردم دينار و درهم باشد (ثروت دنيا از هر راهي که بيايد، حلال يا حرام، مانعي نداشته باشد).
72. هر قدر ثروتشان زياد شود باز بگويند فقيريم.
خواننده عزيز!
اين هفتاد و دو علامت را به منزله يک آيينه قرار بده و آن را در مقابل جهان امروز بگذار؛ اگر همه اينها را در اين آيينه و در قيافه هاي اين مردم نديديد نويسنده را نفرين کنيد وگرنه به دعاي خير از او ياد کنيد. حتما مي بينيد.
جابر بن عبدالله انصاري مي گويد:
قال حججت مع رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم حجة الوداع فلما قضي النبي صلي الله عليه و آله و سلم ما افترض عليه من الحج اءتي مودع الکعبة فلزم حلقة الباب و نادي برفيع صوته ايها الناس فاجتمع اهل المسجد و اهل السوق فقال اسمعوا اني قائل ما هو بعدي کائن فليبلغ شاهد کم غائبکم ثم بکي رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم حتي بکي لبکائه الناس اجمعين فلما سکت من بکائه قال اعلموا رحمکم الله ان مثلکم في هذا اليوم کمثل ورق لا شوک فيه الي اربعين و ماءئة سنة ثم ياءتي من بعد ذلک شوک و ورق الي مائتي سنة ثم ياءتي من بعد ذلک شوک لاورق فيه حتي لايري فيه الا سلطان جائر او غني بخيل او عالم مراغب في المال او فقير کذاب او شيخ فاجر او صبي و قح او امراة رعناء ثم بکي رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم فقام اليه سلمان الفارسي و قال يا رسول الله اخبرنا متي يکون ذلک فقال صلي الله عليه و آله و سلم اذا قلت علمائکم و ذهبت قراؤ کم و قطعتکم زکاتکم و اظهرتم منکراتکم و علت اصواتکم في مساجدکم و جعلتم الدنيا فوق رؤ وسکم و العلم تحت اقدامکم و الکذب حديثکم و الغيبة فاکهتکم و الحرام غنيمتکم و لا يرحم کبيرکم صغيرکم و لا يوقر صغيرکم کبيرکم فعند ذلک تنزل اللعنة عليکم و يجعل باءسکم بينکم و بقي الدين بينکم لفظا بالسنتکم فاذا اوتيتم هذه الخصال توقعوا الريح الحمراء او مسخا او قذفا بالحجارة و تصديق ذلک في کتاب الله عزوجل «قل هو القادر علي ان يبعث عليکم عذابا من فوقکم او من تحت ارجلکم او يلبسکم شيعا و يذيق بعضکم باءس بعض انظر کيف نصرف الايات لعلهم يفقهون». [3] .
فقام اليه جماعة من الصحابة فقالوا يا رسول الله اخبرنا متي يکون ذلک فقال صلي الله عليه و آله و سلم عند تاءخير الصلوة و اتباع الشهوات و شرب القهوات و شتم الاباء و الامهات حتي ترون الحرام مغنما و الزکاة مغرما و اطاع الرجل زوجته و جفا جاره و قطع رحمه و ذهبت رحمة الاکابر و قل حياء الاصاغر و شيدوا البنيان و ظلموا العبيد و الاماء و شهدوا بالهوي و حکموا بالجور و يسب الرجل اباه و يحسد الرجل اخاه و يعامل الشرکاء بالخيانة و قل الوفاء و شاع الزنا و تزين الرجال بثياب النساء و سلب عنهن قناع الحياء و دب الکبر في القلوب کدبيب السم في الابدان و قل المعروف و ظهرت الجرائم و هونت العظائم و طلبوا المدح بالمال و انفقوا المال للغناء و شغلوا بالدنيا عن الاخرة و قل الورع و کثر الطمع و الهرج و المرج و اصبح المؤ من ذليلا و المنافق عزيزا مساجدهم معمورة با لاذان و قلوبهم خالية من الايمان و استخفوا بالقرآن و بلغ المؤ من عنهم کل هو ان فعند ذلک تري وجوههم وجوه الادميين و قلوبهم قلوب الشياطين کلامهم احلي من العسل و قلوبهم امر من الحنظل فهم ذئاب و عليهم ثياب ما من يوم الا يقول الله تبارک و تعالي اءفبي تغترون ام علي تجترون «افحسبتم انما خلقناکم عبثا و انکم الينا لا ترجعون» [4] فو عزتي و جلالي لولا من يعبدني مخلصا ما امهلت من يعصيني طرفة عين ولولا ورع الورعين من عبادي لما انزلت من السماء قطرة ولا انبت ورقة خضراء فوا عجبا لقوم آلهتهم اموالهم و طالت آمالهم و قصرت آجالهم و هم يطمعون في مجاورة مولاهوم ولا يصلون الي ذلک الا بالعمل ولايتم العمل الا بالعقل. [5] .
در حجة الوداع (آخرين حج) در خدمت رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم بودم. وقتي که پيامبر بزرگ اعمال واجب حج را تمام فرمودند به عنوان وداع به خانه کعبه نزديک شدند، حلقه در خانه را گرفتند و با صداي بلند که همه اهل مسجدالحرام و بازاريان صداي مبارکشان را شنيدند و اجتماع کردند، فرمودند: اي مردم! بشنويد و به آنهايي که در اينجا نيستند برسانيد. آنگاه وجود مقدس رسول گرامي صلي الله عليه و آله و سلم گريه کردند و از گريه آن بزرگوار همه به گريه افتادند و چون از گريه فارغ شدند، فرمودند: اي مردم! خداوند شما را رحمت کند. مثل شما از امروز تا يکصد و چهل سال ديگر مانند درخت بي خار خواهيد بود (ممکن است که کنايه از زندگي آرام باشد) و دويست سال ديگر بر شما خواهد آمد که مانند درختي باشيد که هم برگ دارد و هم خاردار است (اين نيز ممکن است کنايه از زندگي همراه با نيش و نوش و زحمت و خوشي باشد). ديگر بعد از اين مثل شما مانند درختي است که خارهاي جانگداز دارد و در اين فصل از زندگي نمي بينيد مگر پادشاه ستمگر يا ثروتمند بخيل يا عالم دنياپرست يا فقير دروغگو يا پيرمرد زناکار يا بچه گستاخ يا زن نادان و احمق. آنگاه رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم گريه کردند. سلمان فارسي از جا برخاست و عرض کرد: يا رسول الله! به ما خبر بده کي خواهد شد. حضرت فرمودند: هرگاه علما و دانشمندان شما کم شوند و قاريان قرآن شما از بين بروند و زکات دادن متروک شود و منکرات در اجتماع شما رواج پيدا کند و در مساجد صداهاي شما بلند شود و کارهاي مربوط به دنيا را مقدم بر امور اخروي بلکه روي سر آخرت بگذاريد و علم را زير پاي خود قرار دهيد (کنايه از علوم اسلامي و معارف حقه اهل بيت عليهم السلام است) و سخن معمولي و همگاني شما دروغ، ميوه و نقل مجالس شما غيبت و آنچه به دست مي آوريد حرام باشد. (اي سلمان!) در آن زمان بزرگان بر کوچکان رحم نمي کنند و کوچکان نيز احترام بزرگان را نگاه نمي دارند (اي سلمان!) در اين حالت، لعنت خداوند بر شما نازل مي شود و سختيها دامن شما را خواهد گرفت و از دين در ميان شما جز لفظي باقي نمي ماند و آنگاه که شما داراي اين صفات ناپسند شديد، منتظر وزيدن باد سرخ يا سنگباران شدن يا مسخ شدن باشيد، به درستي که در کتاب خداوند عزوجل آمده است: «خداست که مي تواند به وسيله عذابهاي مختلف از بالا و پايين (سنگباران يا بادهاي سخت) شما را مجازات کند يا شما را گروه گروه کند و بچشاند برخي از شما را آسيب برخي ديگر. بنگر چگونه آيه ها را گونه گون مي کنيم، شايد آنها فهم کنند».
در اين موقع بعضي از اصحاب برخاسته، عرض کردند: يا رسول الله! به ما خبر ده اين جريانات کي خواهد بود. فرمودند: آنگاه که نماز را در وقت خودش نخوانند، متابعت از شهوات کنند، شرب خمر کنند (زيرا قهوه خوردن گناه نيست)، به پدران و مادران ناسزا بگويند، به دست آوردن مال حرام را غنيمت بدانند و زکات دادن را زيان و ضرر تلقي کنند، مرد از همسر خود اطاعت کند، درباره همسايه جفا کنند، با ارحام قطع ارتباط کنند، رحم از بزرگان برداشته شود و حياي کوچکان کم گردد، ساختمانها را محکم بنا کنند، درباره نوکران و کلفتها ظلم کنند، شهادتشان از روي هوي و هوس باشد، حکم آنها بر اساس ظلم باشد، مرد پدرش را لعنت کند، برادر نسبت به برادر حسد ورزد، شرکاء در معاملاتشان به يکديگر خيانت کنند، وفا کم شود، زنا شيوع پيدا کند، مردان خود را به لباس زنان بيارايند، پرده حيا از زنها برداشته شود، تکبر دلهاي مردم را پر کند مانند سمهاي کشنده اي که در بدنها جاي مي گيرد، کارهاي خوب کم شود و جرايم و بديها ظاهر شود، واجبات الهي سبک پنداشته شود، با گرفتن پول صاحبان مال را بستايند، ثروت را در راه غنا و خوانندگي به مصرف برسانند، از آخرت غفلت کنند و تمام توجه خود را به دنيا معطوف دارند، ورع و پرهيزکاري کم و طمع زياد شود، هرج و مرج بالا گيرد، بندگان خدا در جامعه ذليل و منافقان در ميان مردم محترم باشند، مساجد از نظر ظاهر به وسيله اذان آباد اما دلهاي ساکنان آن تهي از ايمان باشد، قرآن را سبک بشمارند، انواع خواريها درباره اهل ايمان اعمال کنند. در اين هنگام مي بيني که صورت اين مردم چهره آدمي است اما قلبهاي آنان دلهاي شياطين است (پر است از مکر و حيله و تکبر و امثال اين صفات بد)؛ سخنان آنان از عسل شيرين تر اما دلهايشان پر است از زهرهاي کشنده. اينان گرگهاي درنده اي هستند که به لباس آدميان در آمده اند. در اين حالات، روزي نيست که خداوند به آنها نفرمايد آيا از رحمت من مغرور شده و به من جراءت پيدا کرده ايد؟ «تصور مي کنيد که من شما را بي فايده خلق کردم و بازگشت شما به سوي من نيست؟». به عزت و جلالم سوگند، اگر به خاطر بندگان صالح و با اخلاصم نبود يک آن به معصيتکاران مهلت نمي دادم و اگر ورع و پرهيزکاري بندگان باتقوا نبود يک قطره باران از آسمان فرو نمي فرستادم و يک برگ سبز از زمين نمي روياندم. عجبا از مردمي که مال و ثروت را خداي خويش قرار داده اند و آرزوهاي آنها طولاني است (با توجه به عمر کوتاه دنيا) و چشم طمع دارند که در جوار رحمت الهي باشند، و حال آنکه به مقام قرب نمي رسند مگر به وسيله عمل صالح و عمل هم قبول نخواهد شد مگر با راهنمايي عقل.
در اين حديث نبي معظم صلي الله عليه و آله و سلم از حوادث و بلاهايي که بعد از آن بزرگوار متوجه خاندان عزيزش مي شود ياد مي فرمايند و در ضمن به بعضي از علائم ظهور امام عصر ارواحنا له الفداء اشاره مي کنند:
ان رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم ذکر بلاء يلقاه اهل بيته حتي يبعث الله راية من المشرق سوداء من نصرها نصره الله و من خذلها خذله الله حتي ياءتوا رجلا اسمه کاءسمي فيولوه امرهم فيويده الله و ينصره. [6] .
پرچمهاي سياهي از جانب مشرق (خراسان) به احتزاز در مي آيد. هر کسي که زير اين پرچمها برود و صاحبش را ياري کند خداوند او را ياري خواهد فرمود و هر فردي که آنها را مخذول کند، يعني با پرچم و صاحب آن مخالفت کند، خداوند او را مخذول خواهد کرد تا اينکه مردي بيايد که نامش مانند نام من باشد. پس زمام امور را به دست گيرد و خداوند او را از نصرت و تاءييدات خودش بهره مند خواهد فرمود.
نعيم بن حماد مي گويد:
قال رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم تکون فتنة ثم تکون جماعة ثم تکون فتنة تعوج فيها عقول الرجال. [7] .
رسول معظم اسلام صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: بعد از من فتنه هايي خواهد بود و جماعتهايي رهبري فتنه ها را به عهده خواهند گرفت؛ اما در آخر فتنه اي خواهد بود که بر اثر آن عقل مردم دچار انحراف خواهد شد.
ممکن است منظور از فتنه ها حادثه بعد از رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم (غصب خلافت)، زمامداري بني اميه، خلافت بني عباس و فتنه هاي ديگري باشد که واقع شده است.
عبدالله بن مسعود از بنيانگذار اسلام صلي الله عليه و آله و سلم روايت مي کند که آن حضرت در ارتباط با حوادث بعد از خودشان چنين فرمودند:
احذرکم سبع فتن تکون بعدي فتنة تقبل من المدينة و فتنة بمکة و فتنة تقبل من اليمن و فتندة تقبل من المشرق و فتنة من قبل المغرب و فتنة من بطن الشام و هي فتنة السفياني قال ابن مسعود منکم من يدرک اولها و من هذه الامة من يدرک آخرها. [8] .
من شما را از هفت فتنه مي ترسانم که بعد از من در دنياي اسلام به وجود مي آيد:
1. فتنه اي که در مدينه برپا مي شود (ممکن است اشاره به فتنه طلحه و زبير باشد يا حادثه سقيفه).
2. فتنه دوم از مکه است (ممکن است اشاره به جريان عبدالله بن زبير باشد).
3. فتنه اي که از جانب يمن (نجده) باشد.
4. فتنه اي که از جانب شام برخواهد خاست (ممکن است اشاره به فتنه بني اميه باشد).
5. فتنه اي که از جانب مشرق به وجود مي آيد (ممکن است فتنه بني عباس باشد).
6. فتنه اي که از سوي مغرب خواهد بود.
7. فتنه هفتم از شام برمي خيزد، که همانا قيام سفياني است.
عبدالله بن مسعود مي گويد: بعضي از افراد اين امت اول اين فتنه ها را درک مي کنند و بعضي ديگر آخر اين فتنه ها را خواهند ديد.
خواننده ارجمند!
بايد از خداوند بزرگ به وسيله آقا حضرت بقية الله ارواحنا له الفداء استدعا کنيم که همه ما را در اين فتنه ها و امتحانات حفظ فرمايد تا ظهور حضرت ولي عصر ارواحنا له الفداء را با عافيت درک نماييم - آمين يا رب العالمين -.
راوي خبر مي گويد: در خدمت رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم بودم، جواناني از بني هاشم وارد شدند، رنگ مبارک آن حضرت دگرگون. پس آن جوانان عرض کردند: يا رسول الله ما هميشه در رخسار شما حالي را مي بينيم که آن را خوش نداريم. حضرت فرمودند:
انا اهل بيت اختار الله لنا الاخرة علي الدنيا و ان اهل بيتي هؤ لاء يلقون بعدي بلاء و تطريدا و تشريدا حتي ياءتي قوم من هيهنا نحو المشرق اصحاب ريات سود يساءلون الحق فلا يعطونه مرتين او ثلاثا فيقاتلون فينصرون فيعطون ما ساءلوا فلا يقبلونها حتي يدفعوها الي رجل من اهل بيتي فيملاء الارض عدلا کما ملؤ وها ظلما فمن ادرک ذلک منکم فليائهم ولو حبوا علي الثلج فانه المهدي. [9] .
ما اهل بيتي هستيم که خداوند به جاي دنيا آخرت را براي ما قرار داده است. به درستي که اهل بيت من (اين جمعيت) بعد از من به انواع بلاها مبتلا مي شوند (شهادت، اسارت، تبعيد، زندان و...) تا اينکه قومي از سمت مشرق بيايند که داراي پرچمهاي سياه هستند. آنان مطالبه حق کنند و به آنها داده نشود. پس جنگ کنند تا دفعه دوم و سوم پيروزي نصيب آنها شود و آنها اين موفقيت را به مردي از خاندان من تقديم مي کنند و او جهان را پر از عدل و داد مي کند چنانکه پر شده باشد از ظلم و جور. پس هر کسي از شما آن زمان را درک کرد خودش را به او برساند ولو اينکه از راه خزيدن و سينه خيز روي برف باشد، زيرا او مهدي من است.
خواننده گرامي!
در اين روايات خبر داده اند از قيام جناب سيد حسني و ياران او و تسليم شدنش به امام عصر ارواحنا له الفداء و اينکه در خدمت آن بزرگوار خواهد بود، و البته مرکز قيام خراسان خواهد بود.
ظهور
رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم و مواريث انبياء
در اين روايت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم از مواريث انبياء سخن گفته اند. آري، يکي از علائم ظهور حضرت مهدي ارواحنا له الفداء همين است که بايد آنچه انبياي گذشته داشته اند و به وسيله آن دشمنان را به زانو در مي آوردند و موقيعت خود را تثبيت مي کردند، آن حضرت نيز داشته باشند. لذا در اين خبر مي گويد پيامبر بزرگ اسلام صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند:
تخرج الدابة و معها عصا موسي و خاتم سليمان فتجلو وجه المؤ من بالعصار و تختم انف الکافر. [10] .
«دابه» [11] بيرون مي آيد در حالتي که عصاي موسي و انگشتر سليمان (عليهما السلام) در دست اوست. پس به وسيله عصا صورتهاي اهل ايمان روشن مي شود و دماغ کفار و دشمنان حق به وسيله خاتم سليمان مهر مي گردد.
اين است معني ولايت مطلقه الهي و اين قدرتي است که با آن تمام صفحه آفرينش را مسخّر خود قرار مي دهند.
رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم و خراب شدن مسجد براثا
مسجد براثا واقع در غرب بغداد مسجدي است بسيار باعظمت که هفتاد پيامبر در آن نماز خوانده اند. در اين روايت، پيامبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم پس از ذکر موقيعت اين مسجد، خراب شدن آن را يکي از فتنه هاي پيش از ظهور بيان فرموده اند. خلاصه روايت از اين قرار است که مسجدي را در حيات پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم شبانه خراب کردند. اصحاب ناراحت شدند، آن حضرت فرمودند:
لا تنکروا ذلک فان هذا المسجد يعمر ولکن اذا هدم مسجد براثا بطل الحج قيل له و اين مسجد براثا هذا قال في غربي الزوارء من ارض العراق صلي فيه سبعون نبيا و وصيا و آخر من يصلي فيه هذا و اشار بيده الي مولانا علي بن ابي طالب عليه السّلام. [12] .
منکر نشويد اين را زيرا که اين مسجد آباد مي شود، اما اگر مسجد براثا خراب شود (کنايه از اهميت مسجد است) زيانهايي در بر دارد که از جمله آن تعطيل شدن برنامه حج است. عرض کردند: اين مسجد در کجا قرار گرفته است؟ فرمودند: در غرب زوراء (بغداد) از زمين عراق. هفتاد پيامبر در اين مسجد نماز خوانده اند و آخر کسي که در آن نماز مي خواند علي بن ابي طالب عليه السّلام است.
رسول گرامي اسلام صلي الله عليه و آله و سلم بعد از خودشان براي امت اسلامي از سه عامل مي ترسيدند:
1. لغزش عالم و دانشمند که قدرت تخريبي آن از صدها بمب اتمي بيشتر است. زيرا لغزش عالم عقايد و افکار مردم را مسموم مي کند و آنها را براي ابد از بين مي برد، اما اثر بمبهاي اتمي فقط مربوط به جسم است.
2. حکم حاکم ستمگر که بر مبناي خلاف حق صادر مي شود.
3. متابعت از هوي و هوس که همه چيز مردم را به باد فنا مي دهد (وضع فعلي مسلمانان در دنيا خود گواه اين مطلب است):
قال رسول الله صلي الله عليه و آله: اني اخاف علي امتي من بعدي من اعمال ثلاثه قالوا ما هن يا رسول الله قال: زلة العالم و حکم الجائر و هوي متبع. [13] .
رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: در خصوص امت، پس از خود در سه مورد بيمناک هستم. سؤ ال شد يا رسول الله آن سه مورد چيست؟ فرمودند: لغزش عالم و حکم ستمگر و هوي و هوسي که متابعت و پيروي شود.
ان جبرئيل اتي النبي صلي الله عليه و آله و سلم فقال انالله و انااليه راجعون فقال النبي صلي الله عليه و آله و سلم وسلم: و انالله و انااليه راجعون فمم ذلک؟ فقال ان امتک ستفتن بعدک بقليل زمان من دهرک غير کثير فقلت: فتنة کفر او فتنة ضلال؟ فقال: کل سيکون. فقلت: و من اين و انما فيهم کتاب الله تعالي؟ فقال: بکتاب الله تعالي يفتنون و ذلک من قبل اءمرائهم و قرائهم يمنع الامراء القراء الحقوق فيظلمون حقوقهم و لايعطونها فيقتتلون و يقتتنون و يتبع القرآن اهواء الامراء فيمدونهم بي الغي ثم لايقصرون فقلت يا جبرئيل فکيف يسلم من يسلم؟ فقال: بالکف والصبر ان اعطوا الذي لهم اخذوه و ان منعوا ترکوه. [14] .
جبرئيل شرفياب محضر مقدس رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم شد و اين آيه شريفه را تلاوت کرد:«انالله و انااليه راجعون». پس پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم آيه «انالله و انااليه راجعون» را تلاوت فرمودند و سپس از جبرئيل پرسيدند: خواندن اين آيه براي چيست؟ عرض کرد: يا رسول الله! امت شما بعد از رحلتتان مبتلا به يک امتحان سنگين مي شوند، آن هم خيلي زود. فرمودند: امتحان کفر است يا گمراهي و گم کردن راه حق؟ عرض کرد: همه اينها خواهد بود. پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: اين از کجاست، و حال آنکه قرآن در ميان امت من است؟ عرض کرد: به وسيله قرآن امتحان مي شوند و اين برنامه از ناحيه دو دسته پياده مي شود: زمامداران و قراء و دانشمندان آنها. فرمانروايان حقوق قراء را نمي دهند، پس به آنها ظلم مي شود و درگيري و جنگ در بين آنها پديد مي آيد. آنگاه فرمانروايان قرآن را تابع هواهاي نفساني خود قرار مي دهند (طبق دلخواه خود تفسير مي کنند) و قراء را به گمراهي مي کشانند (ممکن است غرض از قراء علما و دانشمندان هر زماني باشند). پرسيدم از جبرئيل که راه سلامت ماندن از اين خطر کدام است؟ گفت: کف نفس و بردباري در مقابل تضييع حقوق و کناره گيري از مراکز فتنه.
درباره اوضاع و احوال آخرالزمان از رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم روايت شده است که فرمودند:
ياءتي علي امتي زمان تکثر فيه الاراء و تتبع فيه الاهواء و يتخذ القرآن مزامير و يوضع علي الحان الاغاني يقراء بغير خشي لاياءجرهم الله علي قراءته بل يلعنهم فعند ذلک تهش النفوس ‍ الي طيب الالحان فتذهب حلاوة القرآن اولئک لانصيب لهم في الاخرة و يکثر الهراج و المرج و تخلع العرب اعنتها و تکتفي الرجال بالرجال و النساء بالنساء و يتخذون ضرب القصيب فيما بينهم فلا ينکره منکر بل يتراضون به و هو من احدي الکبائر الخفية فويل لهم من ديان يوم الدين لاتنالهم شفاعتي فمن رضي بذلک منهم ولم ينههم ندم بذلک يوم القيمة و انا منه بري و عندها تتخذ النساء مجالس و تکون الجموع الکثيرة حتي ان المراءة لتتکلم فيها مثل الرجال و يکون جموعهن لهوا و لعبا و في غير مرضاة الله و هي من عجائب ذلک الزمان فاذا راءيتموه فباينوهم و احذروهم في الله فانهم حرب الله و لرسوله و الله منهم بري. [15] .
زماني بر امت من بيايد که مردم داراي آراء مختلف خواهند شد و از هواها و خواهشهاي نفساني پيروي مي کنند و قرآن را با آواز و مزامير و به صورت غنا مي خوانند بدون اينکه از خداوند ترسي داشته باشند. خداوند بزرگ در سايه خواندن قرآن به آنها اجري نخواهد داد بلکه آنها را لعن مي کند (چون به قرآن عمل نمي کنند). پس، در چنين عصري ترانه ها و ساز و آواز آدميان را به طرب مي آورد آنچنانکه نفسهايشان گويي در طرب مي آيد و لذت و شيريني قرآن خواندن از آنها گرفته مي شود. اين دسته از مردم از ثوابهاي اخروي بي بهره اند. در اين موقعيت بيگناهان را زياد مي کشند، هرج و مرج بالا مي گيرد و اجتماع عرب خودسر مي شود (هر کاري که خواستند انجام مي دهند و در مقابل دستورهاي دين بي تفاوت مي شوند)، مردها به مردها اکتفا مي کنند (از نظر جنسي) و زنها به زنها قناعت مي ورزند در فجور. ساز و آواز در ميان آنها رواج مي يابد و در مجامع خودشان از آن استفاده مي کنند و کسي آنها را نهي نمي کند بلکه تشويق مي شوند، با اينکه يکي از گناهان کبيره است که کبيره بودنش بر آنها پوشيده است، پس اي واي بر آنها از جزا دهنده روز رستاخيز. و شفاعت من به آنها نخواهد رسيد و کسي که راضي به اعمال بد آنها باشد و آنان را از اين عمل نهي نکند نيز در روز قيامت پشيمان شود (البته پشيماني ديگري سودي نخواهد داشت) و من بيزارم. در چنين جامعه اي زنها براي خود تشکيل مجلس مي دهند (کنفراس تشکيل مي دهند) و جمعيتهاي زيادي به راه مي اندازند، به نحوي که زنها در آن اجتماعات براي سرگرمي است و در مسير غير رضاي خداوند انجام مي شود. پس چون اين مردم را با اين کيفيت ديديد از آنها فاصله بگيريد و اگر مي توانيد آنها را نهي کنيد و از ايشان بترسيد براي خدا؛ زيرا اين جمعيت در حال جنگ با خدا و رسول او هستند و خداوند و رسولش از آنها بيزارند.
خواننده عزيز!
اين روايت را به منزله آيينه اي قرار ده و سيماي جهان را در آن ببين و براي تعجيل در امر فرج امام عصر ارواحنا له الفداء دعا کن - اللهم عجل فرجه -.
رسول گرامي اسلام صلي الله عليه و آله و سلم از سوي خداوند متعال اين حديث را بيان فرموده است:
قال الله تبارک و تعالي: اذا هتکوا عبادي حرمتي و استحلوا محارمي و خالفوا امري سلطت عليهم جيشا من المشرق يقال لهم الترک هم فرساني انتقم بهم ممن عصاني نزعت الرحمة من قلوبهم لايرحمون من بکي لايجيبون من شکي يقتلون الاباء و الامهات و البنين و البنات يهلکون بلاد العجم و يفتحون العراق فيفترق جيش العراق بثلاث فرق فرقة يلحقون باذناب الابل و فرقة يترکون عيالهم وراء ظهورهم و فرقة يقاتلون فيقتلون اولئک هم الشهداء و تغبطهم الملائکة فاذا راءيتم ذلک فاستعدوا القيامة قالوا يا رسول الله اذا ادرکنا ذلک الزمان اين تاءمرنا نستکن فقال رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم عليکم بالغوطة بالشام الي جانب بلد يقال له دمشق خير بلاد الشام طوبي لمن کان له فيها مسکن ولو مربط شاة فان الله تعالي تکفل بالشام و اهله. [16] .
خداوند فرموده است: وقتي که بندگان من هتک احترام مرا کردند (دين خداوند را محترم نشمردند) و حرام مرا حلال شمردند و اوامر مرا ترک گفتند، جمعيتي را بر آنها مسلط مي کنم که سواران منند و به وسيله اينها از کساني که نافرماني من کنند انتقام مي گيرم. رحمت را از دلهاي آنها کنده ام. لذا به آنهايي که مي گويند رحم نمي کنند، التماس ملتمسان را ناديده مي گيرند، پدران و مادران و فرزندان را مي کشند، بلاد عجم را ويران مي سازند و عراق را فتح مي کنند لشکريان عراق سه دسته مي شوند: يک دسته به دنبال شتران مي روند (ممکن است کنايه از فرار آنها و رو به بيابان نهادن باشد)، دسته دوم خانواده هاي خود را رها مي کنند و مي روند، دسته سوم جنگ مي کنند، مي کشند و کشته مي شوند. اينها شهدا هستند و ملائکه آسمان به آنها غبطه مي خورند. هرگاه اين برنامه ها را در دنيا ديديد آماده قيامت باشيد. عرض کردند: يا رسول الله! اگر اين زمان را درک کرديم به کجا منزل کنيم؟ فرمودند: بر شما باد که به غوطه در دمشق برويد که بهترين بلاد شام است. خوشا به حال آن کسي که در شام منزل بگيرد ولو به قدر جايگاه يک گوسفند باشد، زيرا خداوند بزرگ تکفل شام و مردم آن را خود قبول فرموده است.
از وصاياي رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم در کتاب «مکارم الاخلاق» به ابن مسعود است که در آن آينده دنيا را در آيينه کلمات و سخنان حياتبخش خود مجسم فرمودند و اکنون خلاصه فرمايشات آن سرور را با خوانندگان عزيز در ميان مي گذاريم. اميد است براي همه ما آموزنده باشد.
يا ابن مسعود الاسلام بداء غريبا کما بداء فطوبي للغرباء فمن ادرک ذلک الزمان ممن يظهر من اعقابکم فلا يسلم عليهم في ناديهم و لايشيع جائزهم و لايعد مرضا هم فانهم يستسنون بسنتکم و يظهرون بدعواکم و يخالفون افعالکم فيموتون علي غير ملتکم اولئک ليسوا مني ولست منهم الي ان يقول يا ابن مسعود ياءتي علي الناس زمان الصابر فيه علي دينه مثل القابض بکفه الجمرة فان کان في ذلک الزمان ذئبا والا اکلته الذئاب.
يا ابن مسعود علماؤ هم و فقهاؤ هم خونة فجرة الا انهم اشرار خلق الله و کذلک اتباعهم و من ياءتيهم و ياءخذ منهم و يحبهم و يجالسهم و يشاورهم اشرار خلق الله يدخلهم نار جهنم صم بکم عمي فهم لايرجعون و نحشرهم يوم القيمة علي وجوههم عميا و بکما وصما ماءويهم جهنم کلما خبت زدناهم سعيرا کلما نضجت جلودهم بدلنا هم جلودا غيرها ليذوقوا العذاب اذا القوا فيها سمعوا لها شهيقا و هي تفور تکاد تميز من الغيظ کلما ارادو اءن يخرجوا منها من غم
اعيدوا فيها و قيل لهم ذوقوا عذاب الحريق لهم فيها زفير و هم فيها لا يسمعون.
يا ابن مسعود يدعون انهم علي ديني و سنتي و منهاجي و شرايعي انهم مني براء و انا منهم بري. يا ابن مسعود لاتجالسوهم في الملاء و لا تبايعوهم في الاءسواق و لا تهدوهم الي الطريق و لا تسقوهم الماء قال الله تعالي «من کان يريد الحيوة الدنيا و زينتها نوف اليهم اعمالهم فيها و هم فيها لايبخسون» [17] يقول الله تبارک و تعالي «و من کان يريد حرث الدنيا نؤ ته منها و مالة في الاخرة من نصيب.» [18]....
يا ابن مسعود من تعلم العلم يريد به الدنيا و آثر عليه حب الدنيا و زينتها استوجب سخط الله عليه و کان في الدرک الاسفل من النار مع اليهود و النصاري الذين نبذوا کتاب الله تعالي قال الله تعالي فلما جائهم ما عرفوا کفروا به فلعنة الله علي الکافرين.
يا ابن مسعود من تعلم القران للدنيا و زينتها حرم الله عليه الجنة يا ابن مسعود من تعلم العلم و لم يعمل بما فيه حشره الله يوم القيمة اعمي و من تعلم العلم رياء و سمعه يريد به الدنيا نزع الله برکته و ضيق عليه معيشته و وکله الله الي نفسه و من و کله الي نفسه فقد هلک قال الله «فمن کان يرجوا لقاء ربه فليعمل عملا صالحا و لايشرک بعبادة ربه احدا». [19] .
يا ابن مسعود فليکن جلساوک الابرار و اخوانک الاتقياء و الزهاد لانه تعالي قال في کتابه «الا خلاء يومئذ بعضهم لبعض عدو الا المتقين».[20] .
يا ابن مسعود اعلم انهم يرون المعروف منکرا والمنکر معروفا ففي ذلک يطبع الله علي قلوبهم فلا يکون فيهم الشاهد بالحق و لا القوامون بالقسط قال الله تعالي «کونوا قوامين بالقسط شهداء لله ولو علي انفسکم او الو الدين» [21] .
يا ابن مسعود يتفاضلون باءحسابهم و اموالهم يقول الله تعالي: «و ما لاحد عنده من نعمة تجزي الا ابتغاء وجه ربه الاعلي ولسوف يرضي» [22] . [23] .
اي پسر مسعود! اسلام در روز اول غريب به اين دنيا آمد و بزودي به غربت اول باز مي گردد (اشاره به غربت دين مقدس اسلام در ابتداي کار و نيز غربت مجدد در آخرالزمان). اي پسر مسعود! هر کسي از شما که اين زمان را درک کرد از اعقاب شما. پس به آنها سلام نکند، در تشييع جنازه آنها شرکت نجويد و از بيماران عيادت نکند. زيرا اينان به ظاهر خود را در همان راهي جلوه مي دهند که شما مي رويد و تظاهر به ادعاهاي شما مي کنند، اما عملا با شما مخالف هستند. پس وقتي که مرگ اينها فرا رسد به دين و ملت شما از دنيا نمي روند. آنان از من نيستند و من هم از آنان نيستم (سنخيتي با هم نداريم) تا اينکه مي فرمايد: اي پسر مسعود! زماني بر مردم بيايد که آن کس که بخواهد در دينداري ثابت بماند و ايمانش را حفظ کند همچون کسي است که مي خواهد آتش را در کف دست خود قرار دهد. پس اگر در اين زمان (چون) گرگ باشد مي تواند زندگي کند، والا گرگهاي درنده او را مي خورند.
اي پسر مسعود! علما و فقهاي آنها خيانتکار و فاجرند. آگاه باشيد که اينها بدترين مردم روي زمين هستند و نيز آنهايي که از آنها متابعت مي کنند و با آنها رفت و آمد دارند و از آنها علم ياد مي گيرند و يا آنان را دوست مي دارند و با آنها مجالست و مشورت مي کنند، جايگاهشان در جهنم است. اينان کور و کر و لال خواهند بود و در روز قيامت نيز نابينا و کر و لال محشور خواهند شد... [24] .
اي پسر مسعود! اينها مدعي دينداري و پيروي از من و ادامه دهنده راه من هستند. اما چنين نيست. اينها در حقيقت از من بيزارند و من هم از آنها بيزارم. اي پسر مسعود! در مجالس ‍ با آنها ننشينيد، در بازارها با آنها داد و ستد نکنيد، آنها را به سوي راه رهنمون نشويد، به آنها آب ندهيد، که خداوند متعال درباره آنها فرموده است: «هر کس طالب دنيا و زينت دنيا باشد، پاداش اعمالشان را در دنيا به طور کامل عطا مي کنيم، و چيزي از آن در دنيا فروگذاري نمي شود». و خداوند تبارک و تعالي مي فرمايد: «هر کس خواهان کشت دنيا باشد از آن برايش مي دهيم و در آخرت بهره اي براي او نيست».
اي پسر مسعود! کسي که تحصيل علم کند اما براي دنيا و رسيدن به نعمتهاي دنيوي، مستحق عذاب خداوند خواهد بود و با يهود و نصاري در پست ترين مقامات جهنم محشور خواهد شد. يهود و نصاري کتاب خداوند را پشت سر انداختند و با اينکه نسبت به اسلام و آورنده آن شناخت پيدا کردند، در عين حال، کفر ورزيدند و در نتيجه از رحمت خداوند محروم ماندند. آري، لعنت خدا بر کافران باد.
اي پسر مسعود! هر کس قرآن را براي دنيا و زينتهاي آن فرا گيرد، خداوند بهشت را به او حرام گرداند.
اي پسر مسعود! هر کس علم را بياموزد و به آنچه در آن است عمل نکند، خداوند او را روز قيامت نابينا محشور سازد. و کسي که به خاطر مردم (ريا) تحصيل علم کند و هدفش اين باشد که دنيا را براي خود مرتب کند برکت از زندگي اش برداشته مي شود و به تنگي معيشت گرفتار مي آيد و خداوند او را به خودش وامي گذارد که سرانجامش البته هلاکت است. خداوند در قرآن مي فرمايد: «کسي که به لقاي او (قرب جوار) اميدوار است بايد نيکوکار باشد و در پرستش خدا هرگز احدي را با او شريک نگرداند».
اي پسر مسعود! سعي کن همنشينان تو از نيکان باشند و اگر براي خودت برادري انتخاب مي کني از زهاد برگزين (زاهد آن کسي است که گناه نکند و دنيا را بر آخرت مقدم ندارد و نسبت به دنيا بي رغبت باشد)؛ چرا که خداوند در کتابش فرموده است: «در آن روز دوستان همه با يکديگر دشمن اند مگر پرهيزکاران».
اي پسر مسعود! بدان که اين اشخاص معروف را منکر مي بينند (واجبات الهي به نظر آنها حرام است) و محرمات را معروف (ارتکاب حرام در نظر آنها مانعي ندارد). پس در اين حال، خداوند بر دلهاي آنان مهر مي زند. آنوقت در ميان آنها کسي شهادت به حق نمي دهد و نيز قيام به عدل نمي کند با اينکه خداوند امر فرموده است «نگهدار عدالت باشيد و براي خدا گواهي ديد ولو اينکه به ضرر خودتان و يا پدران و مادران و بستگان نزديک شما باشد».
اي پسر مسعود! اينها افتخارشان را به مال مي دانند با اينکه خداوند فرموده «براي هيچ کس در نزد او نعمتي نيست که پاداش داده شود، مگر در پي خشنودي پروردگار برترش، و بزودي خشنود گردد».
رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم و روز خلاصي دنيا
از رسول گرامي خدا صلي الله عليه و آله و سلم نقل شده است که فرمود:
اذا کانت الصيحة في رمضان فانها تکون معمة في شوال و تمير القبائل و تتحارب في ذي القعدة و يسلب الحاج و تسفک الدماء في ذي الحجة و المحرم و ما المحرم؟ هيهات هيهات يقتل الناس هرجا هرجا ثم ينادي مناد من السماء الا ان فلانا ابن فلان هو المهدي قائم آل محمد فاسمعوا له و اطيعوا و ذلک الصوت صوت جبرائيل حين يدعوا للبيعة في صبيحة يوم الخلاص. [25] .
زماني که صيحه در ماه رمضان شنيده شد پس همهمه و آواز جنگ در شوال بلند مي شود و قبايل طعام گردآوري و ذخيره مي کنند و ذي القعده با هم نبرد مي کنند و در ماه ذي الحجه حجاج بيت الله الحرام قتل و غارت مي شوند و خونها ريخته مي شود. و محرم، چه محرمي؟ هرگز نمي تواني درک کني! نه هرگز! مردم، دسته دسته در اين فتنه و آن فتنه کشته مي شوند (در هرج و مرج)؛ آنگاه منادي از آسمان ندا مي کند که فلاني پسر فلاني، مهدي و قائم آل محمد صلي الله عليه و آله و سلم است، به فرمان او گوش فرا دهيد و اطاعت کنيد. آن صدا صداي جبرئيل است که در بامداد روز رهايي، مردم را به بيعت فرا مي خواند.
از حضرت رسول صلي الله عليه و آله و سلم منقول است که مي فرمايند:
لا تقوم الساعة حتي يقوم القائم منا و ذلک حين ياءذن الله عزوجل له و من تبعه نجا و من تخلف عنه هلک الله الله عبادالله فاءنوه ولو حبوا علي الثلج فاءنه خليفة الله عزوجل و خليفتي. [26] .
روز رستاخيز برپا نمي شود تا اينکه قائم ما قيام کند و اين قيام در وقتي است که خداوند فرمان ظهورش را امضاء فرمايد. هر کس که آن روز از قائم ما متابعت کند نجات مي يابد و کسي که سرپيچي نمايد دچار هلاکت دو جهان خواهد شد. اي بندگان خدا! از خدا بترسيد و به سوي قائم ما بشتابيد اگرچه مجبور باشيد روي برفها به نحو سينه خيز خود را بکشيد، زيرا او جانشين خداوند و خليفه من است (در روي زمين).
رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم به فرزند عزيزش حضرت امام حسين عليه السّلام مي فرمايد:
ثم يظهر اءمير الامرة و قاتل الکفرة السلطان الماءمول الذي تتحير في غيبته العقول و هو التاسع من ولدک يا حسين يظهر بين الرکنين يظهر علي الثقلين و لايترک في الارض الا دنين طوبي للمؤ منين الذين ادرکوا زمانه و لحقوا اوانه و شهدوا ايامه و لا قوا اقوامه. [27] .
(اي حسين!) امير همه اميران عالم، کشنده کافران و ستمگران جهان و شهريار منتظري که در غيبتش عقلها مات و حيران شده اند، نهمين فرزند از فرزندان شماست. اي حسين! او بين رکن و مقام ظاهر مي شود و بنيان و اساس گمراهي و پستي را از ريشه مي کند و چه سعادتمند افرادي که عصر پرشکوه حکومت او را درک و در دولت حقه اش زندگي مي کنند و آن روزگار ميمون و مبارک را مي بينند و اصحاب باوفاي آن سرور را ملاقات مي کنند.
واقعا خوشا به حال مردم آن زمان. از خداوند بخواهيم لياقت درک آن زمان را به همه ما عنايت بفرمايد.
رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم درباره نشانه هاي قيام حضرت بقية الله ارواحنا له الفداء مي فرمايد:
يستخرج الزبور من بحيرة طبرية فيها مما ترک آل موسي و هارون تحمله الملائکة و فيها الا لواح و عصا موسي علیه السلام ... يستخرج الکنوز يفتح مدائن الشرک. [28] .
(حضرت مهدي ارواحنا له الفداء) زبور را از درياچه طبريه (که گويا در شمال فلسطين است) بيرون مي آورد که از خاندان موسي و هارون چيزهايي به عنوان ماترک اين دو خاندان با آن هست و ملائکه آن را به دوش مي گيرند (يا به هر وسيله اي آنها را مي برند) و نيز الواحي که بر حضرت موسي نازل شده و عصاي آن حضرت در اين اشياء هست... گنجها را از دل زمين بيرون مي آورد و شهرهاي شرک را فتح مي کند.
درباره لشکر سفياني که به عزم نبرد با حضرت مهدي ارواحنا له الفداء به طرف مکه معظمه حرکت مي کند از رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم چنين نقل مي کنند:
يبعث الله جبرائيل فيقون يا جبرائيل اذهب فاءبدهم فيضربها برجله ضربة يخسف الله بهم عندها و لايفلت منهم الا رجلان من جهينة. [29] .
خداوند جبرئيل را مي فرستد و به او مي فرمايد: برو نابودشان کن. پس، با پاي خود به زمين مي کوبد و خداوند همه آنان را در کام زمين فرو مي برد و جز دو نفر از اهل جهينه کسي از آنها زنده نمي ماند.
مفضل بن عمر از امام صادق عليه السّلام در ضمن حديث طويلي چنين نقل مي کند:
ثم يقبل علي القائم رجل وجهه الي قفاه الي صدره و يقف بين يديه و يقول يا سيدي انا بشير امرني ملک من الملائکة ان الحق بک فابشرک بهلاک جيش السفياني بالبيداء فيقول القائم بين قصتک و قصة اخيک فيقول الرجل کنت و اخي في جيش السفياني و خربنا الدنيا من دمشق الي الزوراء و ترکناها جماء و خربنا الکوفة و خربنا المدينة و کسرنا المنبر في حضرة الرسول و رانت بغالنا في مسجده و خرجنا منها و عددنا ثلاثمائة الف رجل نريد اخراب البيت و قتل اهله فلما صرنا في البيداء عرسنا فيها فصاح بنا صائح يا بيداء ابيدي القوم الظالمين فانفجرت الارض و ابتلعت کل الجيش فوالله ما بقي علي وجه الارض عقال ناقة فما سواه غيري و غير اخي فاذا نحن بملک قد ضرب وجوهنا فصارت الي ورائنا کما تري فقال لاخي و يلک يا نذير امض الي الملعون السفياني بدمشق فانذره بظهور المهدي من آل محمد و عرفه ان الله قد اهلک جيشه بالبيداء و قال لي يا بشير الحق بالمهدي بمکة و بشره بهلاک الظالمين و تب علي يده فانه يقبل تو بتک فيمر القائم يده علي وجهه فيرده سويا کما کان و يبايعه و يکون معه. [30] .
آنگاه در اين موقع که حضرت قائم ارواحنا له الفداء در مسجدالحرام و در کنار کعبه تشريف فرما هستند، مردي که صورتش به عقب برگشته است وارد مي شود و در حضور حضرتش مي ايستد و عرض مي کند: من بشير هستم و يکي از ملائکه به من امر فرموده است که خدمت شما شرفياب شوم و به هلاکت لشکريان سفياني شما را بشارت بدهم. آري، همه آنها در سرزمين بيداء در زمين فرو رفتند. امام قائم ارواحنا له الفداء فرمودند: جريان خودت و برادرت را بيان کن. عرض کرد: من و برادرم در لشکر سفياني بوديم که شهرها را از دمشق تا زوراء (بغداد) ويران کرديم و نيز شهر کوفه را. آنگاه به مدينه آمديم و اين شهر را نيز در هم کوبيديم و منبر مسجد نبوي را خرد کرديم و مرکبهاي سواري خود را در روضه نبوي بستيم و مرکبهاي سواري ما آنجا را آلوده کردند. سپس از مدينه با سپاهي مجهز که بيش از سيصد هزار نفر جمعيت بود به قصد خراب کردن خانه خدا يعني کعبه حرکت کرديم و نيز کشتار مردم مکه در برنامه کار ما بود. چون به سرزمين بيداء رسيديم لختي در آنجا توقف کرديم. ناگاه صدايي بلند شد که گفت: «اي سرزمين بيداء! ستمگران را در کام خويش فرو بر و آنها را هلاک کن». در اين حال، زمين شکافته شد و تمام جمعيت را در کام خويش فرو برد. به خدا سوگند جز من و برادرم کس ديگري نماند. نه تنها همه افراد بشر نابود شدند بلکه افسار مرکبي هم نماند. در اين موقع فرشته اي نمايان شد و به صورت من و برادرم آنچنان کوبيد که صورت ما اين گونه که ملاحظه مي فرماييد به عقب برگشت و به برادرم دستور داد و فرمود: اي نذير! برو و خبر هلاکت و نيز ظهور مهدي آل محمد صلوات الله عليهم را به سفياني که در دمشق است، برسان و به او بگو خداوند در سرزمين بيداء تمام سپاهيانت را نابود کرد و آنان در دل زمين فرو رفتند. و نيز به من فرمود:اي بشير! برو به مکه معظمه و خودت را به حضور مهدی ارواحنا له الفداء برسان و عرض کن بشارت باد شما را که خداوند لشکر سفياني را از بين برد (در سرزمين بيداء به زمين فرو رفتند) و در خدمت آن حضرت توبه کن که او توبه ات را مي پذيرد. آنگاه حضرت قائم ارواحنا له الفداء دست مبارکش را به صورت او مي کشد و به حالت اول برمي گردد. وي با آن حضرت بيعت مي کند و همراه ايشان خواهد بود.
رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم و گنجهاي طالقان
رسول گرامي اسلام صلي الله عليه و آله و سلم در تعريف از ياران مخصوص حضرت بقية الله ارواحنا له الفداء در منطقه طالقان چنين مي فرمايند:
و له بالطالقان کنوز لاذهب و لافضة الا خيول مطهمة و رجال مسومة يجتمع الله عزوجل له من اقاصي البلاد علي عدد اهل بدر ثلاثمائة و ثلاثة عشر رجلا. [31] .
براي او (مهدي من) در طالقان گنجهايي است که از طلا و نقره نيست بلکه عبارت است از اسبهاي زيبا و تکاوران و مرداني باتجربه و کاردان که خداوند از اين نوع مردان سيصد و سيزده تن به تعداد اهل بدر از اطراف و اکناف جهان به دور او جمع مي کند.
وجود مقدس رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم در اين روايت به برنامه هاي حضرت عيسي عليه السّلام در حکومت حضرت بقية الله ارواحنا له الفداء اشاره فرموده اند:
يکون عيسي بن مريم في امتي حکما مقسطا يرفع الشحناء و التباعض و يفيض المال حتي لايقبله احد و تنزع حمة کل دابة و تکون الارض کفاتور الفضة. [32] .
1. حکم مي کند بين مردم بر اساس عدل و داد.
2. کينه و عداوت را از ميان جامعه برمي دارد.
3. چندان بذل مال و ثروت مي کند که ديگر کسي به سراغ مال نمي آيد (همه بي نياز مي شوند).
4. دشمني و ستيزه جويي از تمام موجودات گرفته مي شود.
5. امنيت و آسايش بقدري زياد مي شود که صفحه گيتي مانند يک صفحه ساخته شده از نقره نرم مي شود.
رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم درباره قيام فرزندش و کيفيت آن چنين مي فرمايند:
يخرج المهدي و علي راءسه غمامة فيها مناد ينادي هذا المهدي خليفة الله فاتبعوه. [33] .
مهدي (عليه السّلام) ظاهر مي شود در حالي که قطعه ابري بر سر آن حضرت قرار گرفته است. در آن حال، منادي فرياد مي زند: اي جهانيان! اين است مهدي آل محمد و جانشين خداوند در روي زمين. از او متابعت کنيد.
جابر بن عبدالله انصاري از حضرت خاتم الانبياء صلي الله عليه و آله و سلم در ارتباط با حوادث و مصائب آخرالزمان و قبل از ظهور چنين بيان مي کند: رسول گرامي اسلام صلي الله عليه و آله و سلم فرمود:
منا مهدي هذه الامة اذا صارت الدنيا هرجا و مرجا و تظاهرت الفتن و تقطعت السبل و اغاز بعضهم علي بعض فلا کبير يرحم صغيرا ولا صغير يوقر کبيرا فيبعث الله عند ذلک مهدينا التاسع من صلب الحسين يفتح حصون الضلالة و قلوبا غفلا يقوم في الدين في آخر الزمان کما قمت به في اول الزمان و يملاء الارض عدلا کما ملئت جورا. [34] .
مهدي اين امت از ما خاندان رسالت است (گويي حضرت رسول صلي الله عليه و آله و سلم به وجود مقدس حضرت مهدي ارواحنا له الفداء که از فرزندان آن حضرت است افتخار مي کند). وقتي که دنيا پر از هرج و مرج شد و فتنه ها در ميان مردم نمايان گشت و امنيت از راهها گرفته شد و بعضي از اين مردم به بعضي ديگر هجوم آوردند و بزرگان قوم به زيردستان رحم نکردند و افراد کم سن و سال به بزرگان و کهنسالان احترام نگذاشتند، در چنين ايامي، خداوند مهدي ما را که نهمين فرزند پسر امام حسين (عليه السّلام) است ماءمور مي کند دژهاي گمراهي را درهم بکوبد و قلبهاي غافل (وامانده از خير و آکنده از شر) را تسخير کند و دين مقدس اسلام را در آخرالزمان برپا دارد، چنانکه من در اول زمان آن را برپا داشتم. بعلاوه، فرزندم مهدي جان را پر از عدل و داد مي کند آنگاه که پر از جور شده باشد.
در حديث لوح حضرت زهراي مرضيه سلام الله عليها پس از بيان ويژگيهاي ائمه معصومين عليهم السلام نوبت به حضرت بقية الله ارواحنا له الفداء مي رسد. خداوند مي فرمايد:
ثم اکمل ذلک بالبنه رحمة للعالمين عليه کمال موسي و بهاء عيسي و صبر ايوب سيذل اوليائي في زمانه و تتهادي رؤ وسهم کما تتهادي رؤ وس الترک والديلم فيقتلون و يحرقون و يکونون خائفين مرعو بين و جلين تصبغ الارض بدمائهم و يفشو الويل و الرنة في نسائهم هؤ لاء اوليائي حقا بهم ادفع کل بلية و فتنة عمياء و بهم اکشف الزلازل و ادفع الاصار و الاغلال اولئک عليهم صلوات من ربهم و رحمة و اولئک هم المتهدون. [35] .
بعد از امام حسن عسکري عليه السّلام دين خود را به وسيله فرزندش که رحمت واسعه براي جهانيان است کامل مي گردانم. خصوصيات او به اين شرح است:
کمالات حضرت موسي بن عمران در اوست، بهاي حضرت عيسي دارد و صبر و بردباري حضرت ايوب در وجود مقدسش جمع شده است. [36] (ديگر از نشانه هاي غيبت حضرتش اين است:) اولياء و بندگان صالح من به خاطر فشار ستمگران در زمان غيبت او در ذلت بسر مي برند و سرهاي بريده آنها را به عنوان تحفه براي يکديگر مي فرستند، چناچه سرهاي ترک و ديلم را پيشکش يکديگر مي کردند. بندگان و اولياي مرا مي کشند و مي سوزانند و مرعوب دشمنان باشند و زمين از خون آنها رنگين شود و ناله و شيون زنهاي آنها بلند باشد (در مصيبت عزيزانشان). اينها در حقيقت دوستان منند و به وسيله آنها انواع بلاها و فتنه هاي کور و تاريک را از مردم دفع مي کنم و زلزله ها را به برکت وجود آنها بر مي دارم. بر اينها باد درودها و رحمت پروردگارشان و آنها هستند هدايت يافتگان.
امام اميرالمؤمنين علیه السلام و نشانه هاي ظهور حضرت مهدي ارواحنا له الفداء
در جواب صعصعة بن صوحان
امام اميرالمؤ منين عليه السلام در جواب صعصعة بن صوحان که از ياران آن حضرت بود در باب دجال و خروجش، به نشانه هايي از ظهور آقا حضرت بقية الله في الارضين ارواحنا له الفداء بياناتي فرمودند که اجمالا به عرض خوانندگان عزيز مي رسد.
ابتدا امام عليه السّلام اشاره فرمودند که همه علوم از آن خداوند بزرگ است (والله ما المسؤ ل عنه با علم من السائل)، والا يکي از مسلمات مذهب شيعه اين است که دانش امام معصوم و برگزيده از طرف خداوند عالم، نامحدود است؛ يعني از گذشته و آينده و حال اطلاع دارد، آن هم با قرينه «سلوني قبل ان تققدوني» (بپرسيد از من پيش از آنکه ديگر مرا نيابيد)، والا لازمه اش يا تناقض يا تهافت در کلام امام است. از يک سو مي فرمايد هرچه مي خواهيد تا من ميان شما هستم از من بپرسيد و از سوي ديگر مي فرمايد در ندانستن، من هم مثل شما هستم. ممکن است نظر آقا اميرالمؤ منين اين باشد که مردم در پيشگاه خداوند همه مساوي هستند. بنابراين علم ما هم از جانب خداوند است که اگر نمي داد من هم مثل شما بودم. اجمالا به اصل مطلب توجه فرماييد.
عن النزال بن سبرة: قال خطبنا علي بن ابيطالب عليه السّلام: فحمدالله و اثني عليه ثم قال سلوني ايها الناس قبل ان تفقدوني - ثلاثا - فقام اليه صعصعة بن صوحان فقال: يا اميرالمؤ منين متي يخرج الدجال؟ فقال له عليه السّلام: اقعد فقد سمع الله کلامک و علم ما اردت و الله ما المسؤ ل عنه باعلم من السائل ولکن لذلک علامات و هيئات يتبع بعضها بعضا کحذو النعل بالنعل و ان شئت اءنباتک بها قال: نعم يا اميرالمؤ منين فقال عليه السّلام: احفظ فان علامة ذلک اذا اءمات الناس الصلاة، و اضاعوا الامانة، و استحلوا الکذب، و اکلوا الربا، و اخذوا الرشا، و شيدوا البنيان، و باعوا الدين بالدنيا، و استعملوا السفهاء، و شاوروا النساء، و قطعوا الارحام، و اتبعوا الاهواء و استخفوا بالدماء، و کان الحلم ضعفا و الظلم فخرا، و کانت الامراء فجرة، و الوزراء ظلمة، و العرفاء خونة، والقراء فسقة، و ظهرت شهادت الزور، و استعلن الفجور، و قول البهتان، والاثم و الطغيان، و حليت المصاحف، و زخرفت المساجد، و طولت المنار، و اءکرم الاشرار، و ازدحمت الصفوف، و اختلفت الاهواء، و نقضت العهود و اقترب الموعود، و شارک النساء ازواجهن في التجارة حرصا علي الدنيا، و علت اصوات الفساق و استمع منهم، و کان زعيم القوم ارذلهم، واتقي الفاجر مخافة شره، و صدق الکاذب، و اوتمن الخائن، و اتخذت القيان و المعارف، ولعن آخر هذه الامة اولها، و رکب ذوات الفروج السروج، و تشبه النساء بالرجال و الرجال بالنساء، و شهد شاهد من غير ان يستشهد و شهد الاخر، قضاء لذمام بغير حق عرفه و تفقه لغير الدين و آثروا عمل الدنيا علي الاخرة و لبسوا جلود الضان علي قلوب الذئاب و قلوبهم انتن من الجيف.[37].
نزال بن سبره نقل مي کند که (حضرت اميرالمؤ منين) علي بن ابي طالب عليه السّلام خطبه مي خواندند. پس از حمد و ثناي الهي سه بار فرمودند: «سلوني قبل ان تفقدوني». پس، صعصعة بن صوحان برخاست و عرض کرد: يا اميرالمؤ منين! دجال کي خروج مي کند؟ فرمودند: خداوند سخنت را شنيد و از آنچه اراده کرده اي آگاه است. و قسم به خدا که سؤ ال شونده داناتر از سؤ ال کننده نيست (مگر آنچه را که خداوند تفضل فرموده است.) براي خروج دجال علائم و نشانه هايي است که يکي از بعد ديگري واقع مي شود، البته پي درپي و طابق النعل بالنعال و اگر بخواهي براي تو بيان مي کنم. صعصعة عرض کرد: بفرماييد، يا اميرالمؤ منين!
اميرالمؤ منين عليه السّلام فرمودند: مطالبي که مي گويم به خاطر بسپار و بدان که علائم خروج دجال به شرح زير است:
1. مردم نماز را ترک مي کنند و در ميان مردم مي ميرد (کنايه از اعراض مردم و بي تفاوت بودن در مقابل اين دستور حياتي است).
2. امانتها را ضايع مي کنند (ديديم که چطور قرآن و خاندان رسالت را که امانت بزرگي الهي بودند به دست فراموشي سپردند و جامعه اسلامي را به تباهي کشاندند).
3. دروغ گفتن را حلال مي شمارند (تحت عنوان سياست اجتماعي و غيره).
4. ربا خوردن يکي از کارهاي معمولي جامعه مي شود.
5. رشوه خواري در ميان مردم رواج پيدا مي کند.
6. ساختمانها را محکم مي سازند (از بتون و آهن و سنگ ساخته مي شود).
7. دين را به دنيا مي فروشند (يعني براي دست يافتن به دنيا و نعمتهاي زودگذر آن از ارتکاب هيچ گناهي باک ندارند).
8. نابخرادان و مردم کم عقل را بر کارها مي گمارند.
9. زنان را در کارهاي اجتماعي و شخصي طرف مشورت قرار مي دهند.
10. قطع صله ارحام مي کنند و از خويشاوندان فاصله مي گيرند (مخصوصا خانواده هاي فقير و بي بضاعت).
11. در کارهاي زندگي از هوي و هوس پيروي مي کنند (با منطق «دلم مي خواهد» خود را قانع مي کنند).
12. در کشتار و خونريزي بيباک هستند (که امروزه شاهد آن هستيم.
13. بردباري و حلم را به حساب ضعف و ناتواني مي گذارند.
14. ظلم و بيدادگري را مايه مباهات و فخر قرار مي دهند.
15. زمامداران در آن زمان از فاسقان و فاجران (گناهکاران)اند (و مردم با وجود ديدن فسق آنها ساکت هستند بلکه ياريشان مي کنند).
16. وزيران دولتها ستمگران جامعه هستند (که با تکيه به مقام وزارت از هر ظلمي باک نخواهند داشت).
17. عارفان و مدعيان مقام تهذيب نفس و تقوا خيانتکارانند (به عقايد و افکار مردم خيانت مي کنند).
18. قاريان قرآن از افراد فاسق اند.
19. شهادت دادن بر اساس زور به وجود مي آيد (يعني از قدرتهاي فردي و اجتماعي سوء استفاده مي شود و مردم را وادار مي کنند که به نفع آنها شهادتهاي دروغين بدهند).
20. گناهان علني شده، حيا و شرم از ميان برداشته مي شود (مانند تشکيل مجالس علني از زن و مرد و پهن کردن بساط ميگساري و اعمال زشت جنسي، رقصهاي دسته جمعي از زن و مرد و برپا داشتن مجالس قمار و...).
21. بهتان و برخلاف واقع گويي نسبت به مردم رايج مي شود.
22. سرکشي و طغيان و بدرفتاري علني مي شود.
23. قرآنها را با چاپهاي زرين و جلدهاي زرکوب در اختيار مردم قرار مي دهند (در صورتي که از عمل کردن به احکام و قوانين قرآن در ميان آن مردم خبري نيست بلکه درست بر خلاف آنچه مي فرمايد عمل مي کنند).
24. مساجد را از لحاظ ساختمان مزين مي سازند (در صورتي که از محتواي آن يعني تقوا خبري نيست).
25. مناره هاي مساجد را بسيار مرتفع مي سازند (که از راه دور توجه بينندگان را جلب مي کند) اما از دورن - يعني تقوا - خالي است.
26. اشرار و مردم دور از خدا و معنويت در جامعه محترم هستند.
27. مردم در راه باطل و تقويت و پشتيباني از اشرار صفوف فشرده خواهند داشت.
28. در کارهاي فردي و اجتماعي هواهاي نفساني مختلف است و هر دسته يک راه براي خودش انتخاب مي کند.
29. پيمان شکني رايج مي شود و وعده الهي نزديک مي گردد.
30. زنان با مردانشان به جهت حرص به دنيا در کار تجارت شرکت مي کنند.
31. صداي فساق برخيزد و به آنها گوش فرا داده شود (مورد توجه و مقبول ديگران باشند).
32. زعيم و حاکم بر آن مردم رذل ترين افراد جامعه است (فاقد تمام صفتهاي خوب).
33. مردم از بدکاران و فاسقان مي ترسند (از شر آنها در امان نيستند).
34. دروغگويان از طرف مردم به عنوان راستگو تاءييد مي شوند (مانند دروغهاي سياستمداران که پيوسته در مجامع مورد تاءييد مردم قرار مي گيرد).
35. خيانتکاران به عنوان امين مردم و پرچمدار امانت معرفي مي شوند (نظير انتخاباتي که در سرتاسر جهان صورت مي گيرد، مانند انتخاب ريئس جمهورها، نخست وزيرها، يا نمايندگان مجلس که به عنوان امين اجتماع انتخاب مي شوند، در صورتي که از اول اکثرا کار اين دسته خيانت به امانتهاي مردم بوده است).
36. هنر پيشه هاي آوازه خوان تربيت مي شوند.
37. مردم گذشتگان را لعنت مي کنند.
38. زنها سوار بر زينها مي شوند (اسب سواري، رانندگي و امثال اينها).
39. مردان از نظر لباس و قيافه شباهت به زنها پيدا مي کنند و نيز زنان شبيه به مردها مي شوند (بطوريکه انسان گاه دچار ترديد مي شود که اين زن است يا مرد - بکرات اتفاق افتاده است -.)
40. بي آنکه از افراد شهادت بخواهند براي خوشايند اهل دنيا خود را به عنوان شاهد معرفي مي کنند.
41. احکام و علوم دين را براي دنيا مي آموزند و اعمال دنيوي را بر کارهاي مربوط به آخرت ترجيح مي دهند. بر دلهاي گرگ صفتشان جامه ميش مي پوشند، قلبهاي آنها آکنده از کثافت است بطوريکه از هر مرداري گنديده تر است.
عمر بن الخطاب از حضرت اميرالمؤ منين سلام اللّه عليه سؤ ال مي کند:
اخبرني عن المهدي ما اسمه فقال اما اسمه فان حبيبي عهد الي ان لا احدث باسمه حتي يبعثه الله. قال اخبرني عن صفته فقال هو شاب مربوع حسن الوجه حسن الشعر يسيل شعره علي منکبيه و نور وجهه يعلو سواد لحيته وراءسه، بابي ابن خيرة الاماء. [38] .
نام حضرت مهدي ارواحنا له الفداء چيست؟ امام فرمودند: اما اسمش را نمي گويم، زيرا حبيبم رسول خدا از من عهد گرفته است که تا ظهورش نامش را نگويم. عرض کرد: اوصافش را براي من بيان کن. آقا فرمودند: او جواني است متوسط القامه، خوشرو و خوش موي که موهايش بر شانه اش ريخته است و نور صورتش بر سياهي محاسن و سر مبارک آن حضرت احاطه نموده است. پدرم به قربان فرزند با شخصيت ترين کنيزان باد. [39] .
اصبغ بن نباته مي گويد: از حضرت اميرالمؤ منين عليه السّلام شنيدم که مي فرمودند:
ان بين يدي القائم سنين خداعة يکذب فيها الصادق و يصدق فيها الکاذب و يقرب فيها الماحل و ينطق فيها الرويبضة قلت و ما الرويبضة و ما الماحل؟ قال: او ما تقرؤ ون القرآن قوله «و هو شديد المحال» قال: يريد المکر فقلت و ما الماحل؟ قال: يريد المکار. [40] .
قبل از قيام قائم سالهاي پر از خدعه اي است. در اين سالها (پيش از قيام) راستگويان به نام دروغگو معرفي مي شوند و دروغگويان به عنوان راستگو. در اين سالها «ماحل»تقرب پيدا مي کند و «رويبضه» سخن مي گويد. اصبغ مي گويد: عرض کردم «ماحل»و «رويبضه» چيست؟ فرمودند: مگر قرآن را نخوانده اي که مي فرمايد:«و هو شديد المحال»؟ قال يريد المکر - فرمودند: منظور از «ماحل» آدم مکاري است که به وسيله مکر زياد مردم را به خود متوجه مي کند.
و اما معني «رويبضه». اگر چه در اين حديث پاسخ معناي آن افتاده ولي در جاي ديگر از رسول گرامي اسلام صلي الله عليه و آله و سلم نقل شده است که «الرويبضة الرجل التافه ينطق في امر العامة» يعني مرد حقير و بي شخصيتي که در امر عامه مردم دخالت مي کند و سخن مي گويد.
عبيد بن کرب مي گويد:
سمعت عليا يقول ان لنا اهل البيت راية من تقدمها مرق تاءخر عنها محق و من تبعها لحق. [41] .
از امام اميرالمؤ منين عليه السّلام شنيدم که فرمودند: از براي ما اهل بيت پرچمي هست. هر کسي که جلو بيفتد و يا عقب بماند نابود است، اما هر کسي که همراه اين پرچم گام بردارد و از آن متابعت کند، نجات مي يابد و با ما خواهد بود.
خواننده عزيز!
جلو افتادن يا عقب ماندن از اين پرچم معنايش اين است که ايمان به ولايت ما نداشته باشد و معني متابعت اين است که دستورها و اوامر ما را اطاعت کند.
درباره نداي آسماني در روزهاي اول ظهور در اين حديث از حضرت اميرالمؤ منين عليه السّلام نقل شده که آن حضرت فرمودند:
اذا نادي مناد من السماء ان الحق في آل محمد صلي الله عليه و آله و سلم فعند ذلک يظهر المهدي علي افواه الناس و يسرون فلا يکون لهم ذکر غيره. [42] .
هرگاه منادي از آسمان فرياد زند که حق با آل محمد صلي الله عليه و آله و سلم است در اين موقع مهدي ما ظاهر مي شود و مردم او را مي بينند و مي شناسند و خوشحال و مسرورند و ديگر نام غير از حضرت بقية الله را نمي برند.
ابي مروان از حضرت اميرالمؤ منين عليه السّلام درباره حوادث پيش از قيام حضرت مهدي ارواحنا له الفداء روايت مي کند که فرمودند:
اذا راءيتم الريات السود فالزموا الارض و لاتحرکوا ايديکم و لا ارجلکم ثم يظهر قوم صغار لايوبه لهم قلوبهم کزبر الحديد اصحاب الدولة لايفون بعهد و لا ميثاق يدعوا الي الحق وليسوا من اهله اسمائهم الکني و نسبهم الغري شعورهم مرقاة کشعور النساء حتي يختلفوا فيما بينهم ثم يؤ تي الله الحق من يشاء. [43] .
1. پرچمهايي پيدا مي شوند و رنگ آنها سياه است. در اين موقع در خانه هاي خود بنشينيد و هيچ حرکت نکنيد.
2. سپس مردمي کوچک (يا از نظر سن يعني جوان يا از لحاظ شخصيت تهيدست) پديد مي آيند که به آنها اعتنا نمي شود. آنان داراي قلبهايي همچون پاره هاي آهن اند. اين افراد دولتمرداني هستند با چنين ويژگيهايي:
الف. به عهد و ميثاق خود وفا نمي کنند (پاي بند وفاي به عهد نيستند).
ب. مردم را به سوي حق مي خوانند اما خود از حق پيروي نمي کنند و از لحاظ واقع اهل حق نيستند.
آنها به جاي اسم از کنيه خود استفاده مي کنند و نسبشان پوشيده و نامعلوم و موها آنها دراز و افتاده مانند موي زنان است. سپس در ميانشان ايجاد اختلاف مي شود. آنوقت خداوند به هر کسي که بخواهد حق را واگذار مي کند.
خواننده عزيز!
در آيات زيادي از قرآن مجيد خداوند وعده فرموده است که بايد به وسيله قيام حضرت بقية الله ارواحنا له الفداء حق را به آل محمد برساند و حکومت حقه آنان سراسر جهان را فرا بگيرد.
حضرت علي عليه السّلام در خطبه اي معروف به «خطبة البيان» آنگاه که خود را معرفي مي فرمايد، مي رسد به اين قسمت که «اءنا اءبو الاءئمة اءلاطهار اءنا ابوالمهدی ارواحنا له الفداء القائم في آخرالزمان» يعني: منم پدر امامان پاک، منم پدر مهدی ارواحنا له الفداء که در آخرالزمان قيام مي کند.
در اين حال مالک اشتر که پايين منبر مولا بود به پا خاسته، از حضرت مي پرسد که اين قيام کننده از فرزندان شما کي قيام مي فرمايد؟ حضرت چنين فرمود: [44] .
اذا زهق الزاهق «1» و خفت الحقايق «2» و لحق اللاحق «3» و ثقلت الظهور «4» و تقاربت الامور «5» و حجب النشور «6» و اءرغم المالک «7» و سلک السالک «8» و دهش العدد «9» و هاجت الوساوس «10» و غيطل العساعس (الفسارس) «11»و ماجت الامواج «12» و ضعف الحاج «13» و اشتد الغرام «14» و ازدلف الحضام «15» و اختلفت العرب «16» و اشتد الطلب «17» و نکص الهرب «18» و طلبت الديون «19» و ذرفت العيون «20» و اءغبن المغبون «21» و شاط النشاط«22» و حاط الهباط «23» و عجز المطاع «24» و اءظلم الشعاع «25» و صمت الاسماع «26» و ذهب العفاف «27» و سجسج الانصاف «28» واستحوذ الشيطان «29» و عظم العصيان «30» و حکمت النسوان «31» و فدحت الحوادث «32» و نفثت النوافت «33» و اختلفت الاهواء «34» و عظمت البلوي «35» و اشتدت الشکوي «36» و استمرت الدعوي «37» و قرض القارض «38» و لمض اللامض «39»و تلاحم الشداد «40» و نقل الملحاد «41» و عجت الفلاة «42» و خجعج الولاة «43»و نضل البارخ «44» و عمل الناسخ «45»و زلزلت الارض «46» و عطل الفرض «47» و کبتت الامانة «48» و بدت الخيانة «49» و خشيت الصيانة «50» و اشتد الغيض «51» و اءراع الفيض «52» و قاموا الادعياء «53» و قعدوا الاولياء «54» و خبثت الاغنياء «55» و نالوا الاشقياء «56» و مالت الجبال «57» و اءشکل الاشکال «58» و شيع الکربال «59» و منع الکمال «60»
... فيکدحون الجرائر - و يملکون الجزائر - و يحدثون کيسان - و يخربون خراسان - و يصرفون الحلسان - و يهدمون الحصون - و يظهرون المصون - و يقتطفون الغصون - و يفتحون العراق - و يحجمون الشقاق بدم يراق - فعند ذلک ترقبوا خروج صاحب الزمان عليه السّلام. [45] .
1. هنگامي که نابود شونده نابود شود.
2. و حقايق مخفي شود (حقايقي که سياستمداران و زمامداران آن را با زبان ديپلماسي و غيره کتمان مي کنند)، يا حقايق سبک شمرده شود (در صورتي که جمله مزبور از «خف» باشد نه از «خفي»).
3. و ملحق شونده ملحق شود (وقتي که حکومت به سمتي رفت مردمان نيز به آن ملحق شوند، چون «الناس علي دين ملوکهم»).
4. و پشتها سنگين شود (از مشکلات، از گناهان و...)
5. و کارها و اشياء نزديک به هم شوند (مکانها نزديک به هم شوند و دنيا يک خانواده شود يا اينکه همه جا مثل هم است و نيرنگ و دروغ همگاني است).
6. و از انتشار جلوگيري به عمل آيد (از انتشار حق جلوگيري شود، يا از انتشار در زمين منع گردد و محدوده هاي قانوني و مرزها مطرح شود).
7. و دماغ مالک به خاک ماليده شود (دنگ و فنگهايي که براي مالک مثل گرفتن زمين و ماليات و... مطرح مي شود).
8. و بپيمايد پيماينده.
9. و به شگفتي وادارد عدد از کثرت و زيادتي (يا مبهوت و شگفت زده شود عدد).
10. و وسوسه ها به هيجان در آيد (مثل شکوک اعتقادي و غيره مثل اينکه اين کار چون به مصلحت من است، پس چرا انجام ندهم؟).
11. و گرگها به صدا (زوزه) در آيند (مراد، مردمان گرگ صفت است).
12. و امواج به خروش در آيند (شايد اشاره به امواج گناه و مادي گرايي باشد که به خروش آمده و هر گروهي را به سمتي کشانده و افراد زيادي را روانه ديار نيستي و هلاکت مي کند. لذا بايد در اين ميان سوار کشتي حق شد که سبب نجات انسان است و در اخبار آمده که پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: مثل اهل بيت من مثل کشتي نوح است که هر کس سوارش ‍ شود نجات يافته و هر کس از آن تخلف کند نابود شده است).
13. و حج گزارنده ضعيف شود (رفتن به حج ممنوع شود يا مشکلات زيادي سر راهش قرار گيرد و يا نفقه و مخارج حج بالا رود که حاجي در مقابلش ناتوان گردد).
14. و مطالبه شديد شود (يا اشاره به ماليات دولتي است که به زور ستانده شود، يا به خاطر ضعف افراد، افراد بدهکار نتوانند بدهي خود را بدهند و در شدت و تنگنا واقع شوند يا به معناي هلاکتها و عذابها است که عذابهاي شديد بر سر مردمان بيايد).
15. و نزاع و خصومت و جدال پيشرفت کند (فراگير باشد و به هر جايي برسد يا دعواها و درگيريها پشت سرهم واقع شوند).
16. و عربها با هم اختلاف کنند.
17. و خواهشها و خواسته ها شديد شود (هر کس پا را فرا گذارد و درخواست بالاتر و سخت تري بکند).
18. و درخواست فرار شود (هر کس مي کوشد به جايي فرار کند و خود را برهاند).
19. و وامها درخواست شود (اکثر مردم مديون باشند، لذا مورد مطالبه واقع شوند.)
20. و اشکها روان شود (گرفتاريها زياد شود و مادر نمي داند که فرزندش زنده است يا نه و يا فرزندان و خانواده اش را در پيش چشمش مي کشند و...).
21. و فريفته شود فريفته شده (نيرنگها زياد شود).
22. تحرکها و فعاليتها زياد شود (براي به دست آوردن مختصر چيزي بايستي سخت کار کند و به اصطلاح جان بکند).
23. افراد بر حق محاصره و پايين نگهداشته شوند (خاموششان نگه دارند).
24. و زمامدار مطاع ناتوان شود (چه رسد به زمامدار غير مطاع با توجه به شدت مشکلات).
25. و تاريک شود شعاع (آفتاب) (شعاع حق تاريک شود و کسي به آن توجه نکند).
26. و گوشها کر شود (صداي حق را نشنوند).
27. و پاکدامني رخت بر بندد.
28. و انصاف از بين برود.
29. و شيطان چيره گردد.
30. و نافرماني بزرگ شود (مردم گناهان بزرگ انجام دهند).
31. و زنان زمامداري کنند و حکم برانند.
32. و رويدادها بزرگ به وقوع پيوندد (قحطيها، زلزله ها و نابودي انسانها بر اثر سلاحهاي مخرب و نابودکننده مثل سلاحهاي اتمي و شيميايي).
33. و دمنده ها بدمند (با سمپاشيها افکار را مسموم کنند).
34. و خواهشها مختلف و گوناگون شود (هر کس سازي مي زند و به سازي مي رقصد).
35. و بلاها و سختيها بزرگ شود.
36. و شکوائيه ها و گلايه ها سخت شود.
37. و دعوا پيوسته باشد.
38. و متجاوز تجاوز کند.
39. و به خشم آينده به خشم آيد (در نتيجه، مردم شورش کنند).
40. و سخت گيرندگان خونريزي و جنگ کنند.
41. و ملحد و طعنه زنندگان در دين سخن گويند.
42. و بيابان به زوزه و فرياد در آيد (يا بيابانها خشک شوند و طراوت خود را بر اثر جنگ و خونريزي از دست بدهند).
43. و فرياد برآورند زمامداران.
44. و به هدف زننده چيره شد.
45. و عمل کرد زايل کننده.
46. و زمين لرزيد.
47. و واجب الهي تعطيل شد.
48. و امانت گرفته شد و پرداخت نشد.
49. و خيانت آشکار شد.
50. و از محافظت و مراقبت ترسيده شد (افرادي که خود را از گناه باز مي دارند و خود را در برابر گناه و امور مشتبه کنار مي کشند کارشان مورد قبول نباشد).
51. کمبود شدت گيرد (کمبود باران و نعمتها).
52. و فزوني و بسياري به هراس اندازد (بسياري قحطي و گرسنگي).
53. و حرامزادگان به پا خاستند.
54. و نيکان و اولياء نشستند و ايستادند (دست کشيدند يا اينکه نتوانستند کاري انجام دهند).
55. و ثروتمندان پليد شوند.
56. و شقاوتمندان به آرزوهاي خود دست يافتند.
57. و کوهها انحراف پيدا کردند (يا اشاره به علما است که همانند کوه اند و دچار انحراف مي شوند و يا اينکه عبارت «مالت الاجيال» است و جمع «جيل» يا «ياء» يعني گروهها و طوايف و دسته ها منحرف شدند).
58. و امور شبيه به هم، همشکل شوند (و تشخيصشان مشکل شود).
59. و سوزانده و نابود شوند غربال (ملاک تشخيص حق از باطل از بين برود).
60. و از کمال منع شود (کسي که مي خواهد به کمال برسد برايش مانع تراشي مي شود).
... پس، در زماني که اين علائم واقع شد مردماني خروج مي کنند که گناه و جناياتي را مرتکب مي شوند (و اگر عبارت «الحرائر» با «حاء» مهمله باشد يعني تجاوز به زنان و دوشيزگان مي کنند) و مالک مي شوند «جزائر» را (جزيره ها را) و نيرنگها به کار مي برند و خراسان را خراب مي کنند و دگرگون مي سازند حلسان را (يا اسم جايي است يا جمع «حلس» به معناي اينکه باز مي گردانند خانه نشينان را از خانه نشيني) و دژها و مواضع دفاعي مستحکم را ويران مي کنند و آشکار مي سازند آنچه را که مصون و محفوظ مانده بود و مي چينند (و قطع مي کنند) شاخه ها را و فتح مي کنند عراق را و باز مي دارند از شکاف و دو دستگي با (ايجاد ترس و) خونريزي (يعني هر صداي مخالف را به سرعت در نطفه خفه مي کنند يا مراد اين است که مي مکند و سوء استفاده مي کنند از شکاف و ايجاد اختلاف بين گروهها با خوني که ريخته مي شود). [46] پس، در آن هنگام انتظار بکشيد ظاهر شدن صاحب الزمان را؛ يعني مراقب باشيد و چشم و حواستان را متوجه امام زمان کنيد که بزودي ظهور خواهد فرمود.
اللهم عجل فرجه و سهل مخرجه و ارفع موانع الظهور يا من اليه تصير الامور بحق محمد و آله عليهم السلام.
اميرمؤمنان علیه السلام و خطبه ذي قار و علائم آخرالزمان
فبعث الله عزوجل محمدا صلي الله عليه و آله و سلم بذلک ثم انه سياءني عليکم من بعدي زمان ليس في ذلک الزمان شيي اخفي من الحق و لا اظهر من الباطل و لا اکثر من الکذب علي الله تعالي و رسوله صلي الله عليه و آله و سلم و ليس عند اهل ذلک الزمان سلعة ابور من الکتاب اذا تلي حق تلاوته و لا سلعة انفق بيعا و لا اغلي ثمنا من الکتاب اذا حرف عن مواضعه و ليس في العباد و لا في البلاد شيي هو انکر من المعروف و لا اعرف من المنکر و ليس فيها فاحشة انکر و لا عقوبة انکي من الهدي عند الضلال في ذلک الزمان فقد نبذ الکتاب حملته و تناساه حفظته حتي تمالت بهم الاهواء و توارثوا ذلک من الاباء و عملوا بتحريف الکتاب کذبا و تکذيبا فباعوه بالبخس و کانوا فيه من الزاهدين فاالکتاب و اهل الکتاب في ذلک الزمان طريدان منفيان و صاحبان مصطحبان في طريق واحد لا ياءويهمامور و فحبذا ذانک الصاحبان واها لهما و لما يعملان له فاالکتاب و اهل الکتاب في ذلک الزمان في الناس ‍ وليسوا فيهم و معهم و ليسوا معهم و ذلک لان الضلالة لاتوافق الهدي و ان اجتمعا وقد اجتمع القوم علي الفرقة و اقترقوا قواعن الجماعة قد ولوا امرهم دينهم من يعمل فيهم بالمکر و المنکر و الرشا و القتل کانهم ائمة الکتاب وليس الکتاب امامهم لم يبق عندهم من الحق الا اسمه و لم يعرفوا من الکتاب الا خطه وزبره يدخل الداخل لما يسمع من حکم القرآن فلا يطمئن جالسا حتي يخرج من الدين ينتقل من دين ملک الي دين ملک و من ولاية ملک الي ولاية ملک و من طاعة ملک الي طاعة ملک و من عهود ملک الي عهود ملک فاستدرجهم الله تعالي من حيث لايعلمون و ان کيده متين بالامل و الرجاء حتي توالدوا في المعصية ودانوا بالجور و الکتاب لم يضرب عن شيي منه صفحا ضلالا تائهين قد دانوا بغير دين الله عزوجل وادنوا لغير الله مساجدهم في ذلک الزمان عامرة من الضلالة خربة من الهدي (قد بدل فيها من الهدي) فقراؤ ها و عمارها اخائب خلق الله و خليقته من عندهم جرت الضلاله و اليهم تعود فحضور مساجدهم و المشي اليها کفر بالله العظيم الا من مشي اليها و هو عارف بضلالهم فصارت مساجدهم من فعالهم علي ذلک النحو خربة من الهدي عامرة من الضلالة قد بدلت سنة الله و تعديت حدوده و لا يدعون الي الهدي و لا يقسون الفي و لا يوفون بذمه يدعون القتيل منهم علي ذلک شهيدا قد اتو الله بالافتراء و الجحود و استغنوا بالجهل عن العلم و من قبل ما مثلوا بالصالحين کل مثله و سموا صدقهم علي الله فرية و جعلوا في الحسنة العقوبة السيئة و قد بعث الله عزوجل اليکم رسولا من انفسکم عزيز عليه ما عنتم حريص عليکم بالمؤ منين رؤ ف رحيم صلي الله عليه و آله و سلم و انزل عليه کتابا عزيزا لاياءتيه الباطل من بين يدية و لا من خلفه تنزيل من حکيم حميد قرآنا عربيا غير ذي عوج لينذر من کان حيا و يحق القول علي الکافرين فلا يلهينکم الامل و لايطولن عليکم الاجل فانما اهلک من کان قبلکم امد اءملهم و تغطية الاجال عنهم حتي نزل بهم الموعود. [47] .
خداوند براي هدايت و ارشاد شما پيامبرش را مبعوث به رسالت فرمود و بدانيد که بعد از من دوراني خواهيد داشت که در آن چيزي پنهان تر از حق نيست و نيز در آن زمان روشن تر از باطل چيز ديگري نخواهد بود. در اين عصر، دروغ بستن بر خدا و پيامبرش از هر چيزي بيشتر است. در اين زمان متاعي کم ارزش تر از قرآن خدا در نزد اين مردم نيست، در صورتي که قرآن را بحق بخوانند و به آن عمل کنند، هيچ متاعي از نظر ارزش به پاي کتاب خدا نمي رسد، اگر تحريف شود و برخلاف حق تفسير گردد، به تحقيق، سودجويان از آن استفاده مي کنند. در اين زمان و در ميان مردم شهرها هيچ چيزي از معروف (کارهاي خوب و خداپسند) زشت تر و منکرتر، و هيچ کاري و عملي از منکر (گناه) زيباتر نيست. در نظر مردم گمراه اين زمان هيچ راهي بدتر از رفتن به راه حق نيست (پيمودن راه بندگي به معني واقعي). در اين عصر است که دانايان به قرآن آن را پس پشت مي اندازند و نگهبانان قرآن آن را به دست فراموشي مي سپرند (البته در عمل نه به زبان) و هواي نفس آنها را به اين سو و آن سو مي کشد و اين انحرافي است که آن را از پدران خود به ارث برده اند. آنان به دروغ قرآن را تحريف و تفسير مي کنند و حقايق آن را خلاف واقع دانسته، آن را به بهاي کمي مي فروشند و نسبت به آن بي رغبت اند. پس، قرآن و اهل قرآن در اين عصر رانده شده از اجتماع هستند و در عين اينکه (بسيار کم اندو) در ميان مردم از لحاظ ظاهري حضور دارند در مغنا بيرون و بيگانه از اين جامعه اند، و در حقيقت، به تبعيد شدگان شباهت دارند و کسي به آنها (قرآن و اهل آن) مکان نمي دهد (آنان را تحويل نمي گيرد). آفرين بر اين دو يار موافق (يعني قرآن و پيروان واقعي آن). در اين زمان قرآن و اقليت عامل به آن ظاهرا در ميان جامعه هستند، اما در واقع بيرون از اين مردم زندگي مي کنند؛ زيرا راه سعادت و راه شقاوت و گمراهي يکسان نيستند اگر چه با هم در يک جا جمع شوند. مردم اين زمان گرفتار جدايي و نفاق و از هماهنگي با حق بر حذرند و امور ديني و دنيوي خود را با افرادي برگزار مي کنند که کارشان نيرنگ و زشتکاري و رشوه خواري و کشتار انسانهاست گويي خود را پيشواي قرآن مي دانند و عملا از رهبري قرآن محروم اند. از حق در ميان آنها جز نامي و از قرآن جز جلد و کاغذ و نوشته هاي آن نمانده است. در اين جامعه صداي قرآن و احکام آن بر مي خيزد و بعضي به آن علاقه مند مي شوند و در مجلس مي نشينند، ولي آرام نگرفته از مجلس بيرون مي شوند در حالي که از دين اسلام بيرون رفته اند (ديدن خلافها و شنيدن آن) از دين پادشاهي به مذهب حکمران ديگر مي روند، همين طور از سوي اين حاکم به سوي آن فرمانروا و از سوي آن حکومت به سوي حکومت ديگر و از فرمانبري حکمراني ديگر در رفت و آمدند (آري، چون پناهگاه اصلي «دين» را از دست داده اند). خداوند آنها را گرفتار استدراج خود مي کند، يعني به بدبختي و عقوبت خود مي کشاند، اگر چه به ظاهر سرگرم دنياي خود هستند و به اصطلاح با خوشي زندگي مي کنند و به راستي که آرزوها و اميدهاي بيجا زندگي آنها را فرا مي گيرد تا آنجا که فرزنداني در معصيت به وجود مي آورند (نسل آينده را پديد مي آورند). در مقابل ناحق سر تسليم خم مي کنند و در عين حال خود را ديندار مي دانند (آري، دين دلخواه اهل دنيا، نه آن ديني که خداوند فرستاده است).
مساجد اين مردم در اين زمان از نظر ساختمان (کاشي کاري، فرشهاي قيمتي، بخاري، کولر و امثال اينها) آباد، اما از هدايت مردم به دين واقعي ويران است (تبليغات درست برخلاف آنچه در واقع هست پياده مي شود). خوانندگان قرآن و آبادکنندگان مساجد زيانکارترين و ناکام ترين خلق خدايند. اينان سرچشمه گمراهيها هستند و بازگشت ضلالت و گمراهي نيز به سوي خود آنها خواهد بود. شرکت در مساجد اينها کفر به خداوند بزرگ است مگر براي آن افرادي که نسبت به گمراهي آنها شناخت داشته باشند. بر اساس اعمال نادرست متصديان امور ديني، مساجد، اين پايگاه ديني، از نظر تقوا خراب و انباشته از گمراهي مي شود و سنتهاي خداوندي را مبدل مي سازند و حدود الهي را تغيير مي دهند و مردم را به راه راست نمي خوانند و در آمد کشور اسلامي و اموال بيت المال را به صاحبان واقعي اش، يعني مستحقان نمي دهند بلکه آن را در راه نامشروع و جنگ و خونريزي به مصرف مي رسانند و در ارتباط با پناهندگان اسلام پيمان شکني مي کنند و کساني را که در اين مسير ناحق از آنها کشته مي شوند شهيد مي نامند و به خداوند افترا مي بندند و او را انکار مي کنند و از دانش به خاطر ناداني خود روي بر مي گردانند. در گذشته هم کساني همچون اينان بودند که بندگان خوب خداوند را شکنجه مي دادند و آنها را مثله مي کردند (يعني گوش و بيني آنها را مي بريدند) و گفتار آسماني و بر اساس مصلحت آن افراد را که از طرف خداوند مي گفتند دروغ و ناحق مي انگاشتند و در برابر کار خوب و شايسته کيفرهاي ناصواب مقرر مي کردند و حال آنکه خداوند پيامبري را از ميان شما مبعوث کرد که نمي تواند رنج شما را ببيند (يعني خوشي و رفاه شما را طالب است و همه مسلمانان را دوست مي دارد) و بر اين پيامبر کتابي نازل شده است که نظير ندارد (چون که جوابگوي تمام خواسته ها و نيازمنديهاي علمي، اقتصادي، صنعتي، کشاورزي، تجاري، دامپروري، نظامي، سياسي، اخلاقي، اجتماعي و ساير نيازهاي ديگر شماست). خداوند وعده فرموده است که باطل به هيچ نحو نمي تواند به قرآن حمله ور شود و تحريف در آن راه نمي يابد (از پيش رو و پشت سر، خداوند نگهبان قرآن است) و با اينکه از تمام گذشته ها خبر داده کوچکترين خلافي در آن ديده نشده است و تاريخ دنيا نيز بر آن گواهي مي دهد...
از خداوند بزرگ تقاضا دارم که همه مسلمانان جهان به ويژه شيعيان آن حضرت را موفق به انجام و عمل کردن به دستورات دنيا و نيز دوري از کجرويها بفرمايد. آمين يا رب العالمين.
علي علیه السلام و فتنه هاي پيش از ظهور
يظهر في شبهة ليستبين فيعلو ذکره و يظهر امره و ينادي باسمه و کنيته و نسبه و يکثر ذلک علي افواه المحقين و المبطلين و الموافقين والمخالفين لتلزمهم الحجة بمعرفتهم به علي انه قد قصصنا و دللنا عليه و نسبناه و سمينا و کنيناه و قلنا سمي جده رسول الله و کنيه لئلا يقول الناس ما عرفنا له اسما و لا کنية و لا نسبا و الله ليتحقق الايضاح به و باسمه و کنيته علي السنتهم حتي ليسميه بعضهم لبعض کل ذلک للزوم الحجة عليهم ثم يظهره الله کما وعد به جده صلي الله عليه و آله و سلم في قوله عزوجل «و هو الذي ارسل رسوله بالهدي و دين الحق ليظهره علي الدين کله ولو کره المشرکون». [48] .
آنگاه که فتنه ها و شبهات جامعه را فراگيرد امام عصر (روحي له الفداء) ظاهر مي شود. (همه جا از قيام او سخن گفته مي شود و مانند خورشيد فروزان مي درخشد). در ميان آسمان و زمين او را به نام کنيه و نسب ياد مي کنند و نام عزيزش در محافل دوست و دشمن و مردم باايمان و بي ايمان نقل مي گردد تا حجت بر همگان تمام شود و جامعه او را بشناسد و ما پيوسته نام و نشان او را اعلام کرده ايم (در کتابها و در سخنان) و گفته ايم که او همنام جدش خاتم الانبياء صلي الله عليه و آله و سلم و هم کنيه اوست تا کسي نگويد که من نام و نسب و کنيه او را نمي دانستم. به خدا سوگند آنقدر نام و نسب و کنيه او بر زبان مردم جاري مي شود تا ديگر براي کسي ابهامي نماند. اجراي اين برنامه ها يکسره براي اين است که حجت بر همگان تمام شود. آنگاه خداوند امر به ظهورش مي فرمايد، چنانکه در آيه شريفه «هو الذي ارسل رسوله بالهدي و دين الحق ليظهره علي الدين کله ولو کره المشرکون» [49] به جدش خاتم الانبياء صلي الله عليه و آله و سلم وعده فرموده است که بايد دين مقدس اسلام بر تمام اديان غلبه و پيروزي داشته باشد اگر چه دشمنان خداوند نخواهند.
عن اميرالمؤ منين عليه السّلام: ان لنا اهل البيت راية من تقدمها سرق و من تاءخر عنها زهق و من تبعها لحق يکون مکتوبا في راءيته «البيعة لله». [50] .
حضرت اميرالمؤ منين علي بن ابي طالب عليه السّلام مي فرمايد: براي ما اهل بيت پيامبر (صلي الله عليه و آله) پرچمي هست که هر کسي بر آن سبقت بگيرد دزديده مي شود (استعمارگران و استثمارگران او را مي برند و عقايدش را مي دزدند کما اينکه تمام سرمايه هاي معنوي دنياي اسلام را دزديدند) و هر کسي که عقب بماند از اين پرچم، نابود و هلاک خواهد شد و هر کسي که متابعت از اين پرچم نمود، سعادتمند و موفق خواهد شد. روي آن پرچم نوشته است «بيعت از آن خداوند است».
اللهم فاجعل بيته خروجا من الغمة واجمع به شمل الامة. [51] .
خداوندا! بيعت با حضرت بقية الله (عليه السّلام و عجل الله له الفرج) را براي مردم بيرون رفتن از تمام غم و اندوه ها قرار بده و پراکندگي و سرگرداني امت را به اتحاد و اتفاق مبدل فرما.