آیا عروسی‌ها و ولیمه‌های ما مناسب حضور امام زمان(عج) است؟

این جمله‌ نورانی از امام امیرالمؤمنین (ع) در نهج‌البلاغه آمده که می‌فرماید: «لَتَعْطِفَنَّ الدُّنْیَا عَلَیْنَا بَعْدَ شِمَاسِهَا، عَطْفَ الضَّرُوسِ، عَلَى وَلَدِهَ»؛ به طور حتم، دنیا پس از چموشی‌هایش به سمت ما باز خواهد گشت. همانند بازگشت شتر بدخو و گازگیر به بچه‌ خویش.

فعلاً دنیا همچون شتر بدخو و چموشی که به صاحب خود سواری نمی‌دهد، گاز می‌گیرد و لگد می‌زند و بچه‌‌اش را از خود طرد می‌کند، با ما سر ناسازگاری دارد و ما را از خود طرد می‌کند، ولی یک روز حتماً به سمت ما برمی‌گردد و خود را به دامن ما می‌افکند. این جمله هم با لام قسم و نون تأکید آمده و حتمیّت مطلب را نشان می‌دهد:

 «لَتَعْطِفَنَّ...»؛

و بعد این آیه را تلاوت فرمود:

«وَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ»؛

و لذا فرموده‌اند:

«رایَهُْْ الْمَهْدِیِّ مَکْتُوبٌ فِیها: اَلْبَیْعَهُْْ لِلّهِ،إسْمَعُوا وَ أطِیعُوا»؛

روی پرچم مهدی نوشته شده است: بیعت از آن خداست، بشنوید و فرمان ببرید.

«إنّه یبلغ سلطانه المشرق و المغرب»؛ سلطنت او به مشرق و مغرب عالم می‌رسد.

«ولایبقی فی الارض خرابٍ الا یعمره»؛

در زمین، هیچ نقطه خرابی باقی نمی‌ماند مگر آن که او آبادش می‌کند.

آیا واقعاً ما آماده ظهور امام زمان (عج) هستیم؟!

ما هم خیلی ادعای انتظار داریم و فریاد «یا صاحب الزمان عجل‌ علی ظهورک» می‌کشیم و «منتظران را به لب آمد نفس» می‌گوییم، ولی می‌ترسیم به ما بگویند: شما دروغ می‌گویید! آیا این زندگی شما، آماده‌ آمدن من است؟ این عروسی‌های شما، این ولیمه‌های پر اسراف و تبذیر شما، مناسب با حضور من است؟ اصلاً شما مرا به مجالس خودتان راه نمی‌دهید چون می‌خواهید در شهوتتان آزاد باشید و من را مزاحم خود می‌بینید و راهم نمی‌دهید!

حاصل اینکه ما در شرایط کنونی زمان، نیاز شدید به تحکیم اصول عقاید داریم مخصوصاً تکیه دشمن روی مسئله امامت، بسیار جدی و عمیق است و می‌کوشند آن را از طرق مختلف خدشه‌دار کنند، چون می‌دانند: امامت که مخدوش شد، از یک طرف حقایق مربوط به توحید و نوبت مخدوش خواهد شد و از طرف دیگر روحانیت که تنها وسیله ارتباط مردم با اهل بیت رسالت است تضعیف شده و از بین خواهد رفت و همین غایت آمال و آرزوهای دشمن است و لذا اصل اعتقاد به امامت که درست شد، هم معارف مربوط به توحید و نوبت و معاد آن چنان که هست در دل‌ها تحقق می‌یابد و هم مسئله فقاهت در زمان غیبت جایگاه خاص خود را به دست آورده و روحانیت به معنای واقعی‌اش در میان امت اسلام مورد تکریم و تجلیل قرار می‌گیرد.