خدمات متقابل نایب السلطنه عباس میرزا به استعمار بریتانیا چه بود؟

جابلقا و جابرسا کجا هستند ؟
جابلقا و جابرسا
)گفته شده كه جابلقا و جابرسا دو شهر خارج از اين جهان، پشت آسمان چهارم يا آسمان هفتمند و اهل اين دو شهر، دو گروه از فرشتگان يا شبيه به فرشتگانند.
اين دو شهر، شهرهايي هستند كه ابن حمدان الخصيبي در «هدايـة الكبري» به نقل از اباعبدالله الحسين(ع) به آن اشاره نموده است. اميرالمؤمنين(ع) در يكي از خطبه‌هايش فرموده است:‌ «من به جابلقا و جابرسا مي‌آيم و آسياب جنگ را مستقر مي‌سازم و جهان را با آن، همچون دانه‌هاي گندم در آسياب، آرد مي‌كنم.»

مترجم: سيّد شاهپور حسيني

دربارة جابلقا و جابرسا (و گفته شده جابرسا و جابلصا) دو شهرند، يكي در شرق و ديگري در غرب. اهل آن بر اهل هر ديني وارد شوند، آنها را دعوت به پيروي از خداوند عزّوجلّ و اسلام و اعتراف به رسالت حضرت محمّد(ص) و توحيد و ولايت اهل‌بيت(ع) مي‌نمايند.
گفته شده كه جابلقا و جابرسا دو شهر خارج از اين جهان، پشت آسمان چهارم يا آسمان هفتمند و اهل اين دو شهر، دو گروه از فرشتگان يا شبيه به فرشتگانند.
اين دو شهر، شهرهايي هستند كه ابن حمدان الخصيبي در «هدايـة الكبري» به نقل از اباعبدالله الحسين(ع) به آن اشاره نموده است. اميرالمؤمنين(ع) در يكي از خطبه‌هايش فرموده است:‌ «من به جابلقا و جابرسا مي‌آيم و آسياب جنگ را مستقر مي‌سازم و جهان را با آن، همچون دانه‌هاي گندم در آسياب، آرد مي‌كنم.»
خداوند بلند مرتبه فرموده است: «حَتَّي إِذَا بَلَغَ مَغْرِبَ الشَّمْسِ وَجَدَهَا تَغْرُبُ فِي عَيْنٍ حَمِئَةٍ وَوَجَدَ عِندَهَا قَوْمًا قُلْنَا يَا ذَا الْقَرْنَيْنِ إِمَّا أَن تُعَذِّبَ وَإِمَّا أَن تَتَّخِذَ فِيهِمْ حُسْنًا؛1 تا آنگاه كه به غروبگاه خورشيد رسيد به نظرش آمد كه [خورشيد] در چشمه‏اي گل‏آلود و سياه غروب مي‏كند و نزديك آن طايفه‏اي را يافت. فرموديم: اي ذوالقرنين! [اختيار با توست] يا عذاب مي‏كني يا در ميانشان [روش] نيكويي پيش مي‏گيري.»

يعني او (ذوالقرنين) زماني كه به محلّ غروب خورشيد رسيد، متوجّه شد كه آن به يك چشمة گرم و داغ داراي لاي و لجن غروب مي‌كند و آن گل سياه است و «قري حاميه»؛ يعني منطقة‌ داغ و احتمال دارد كه جامع دو وصف باشد، گفته شده كه شايد او به ساحل اقيانوس رسيده و خورشيد را آن‌گونه ديده است؛ زيرا در ديدرس چشم او تنها آب ديده مي‌شده و ديگرهيچ و به همين دليل گفته آن را ديد كه غروب مي‌كند و نگفت غروب مي‌كرد. از اميرالمؤمنين علي(ع) نقل شده كه ايشان فرمود:‌ «زماني كه همراه با خورشيد، به چشمة داغ رسيد، متوجّه شد كه خورشيد در آن غروب مي‌كند و هفتادهزار فرشته با آن است كه با زنجيرهاي آهنين و گيره‌ها و قلّاب‌ها آن را از ژرفاي دريا در سمت راست زمين مي‌كشند، همان‌گونه كه خورشيد بر روي آب حركت مي‌كند و در آن هنگام، در كنار آن چشمه، گروهي از مردم كافر بودند،‌ گفتيم: «اي ذوالقرنين! يا آنها را عذاب كن (يعني آنها را به خاطر كفرشان به قتل برسان) يا به آنان نيكي كن (آنها را راهنمايي كن و شريعت را به آنان آموزش بده).»
از پيامبر(ص) نقل شد كه فرمود: «خورشيد در حوالي شهري كه به آن جابلقا گويند، طلوع مي‌كند. جابلقا هزار دروازه دارد و بر هر دروازه‌اي هزار نگهبان مستقر است و آنان، همان كساني هستند كه خداوند در قرآن كريم از آنان نام برده و فرموده است: «تَطْلُعُ عَلَي قَوْمٍ لَّمْ نَجْعَل لَّهُم مِّن دُونِهَا سِتْرًا؛2 [و خورشيد] بر قومي طلوع مي‏كرد كه براي ايشان در برابر آن پوششي قرار نداده بوديم.» و خورشيد در حوالي شهري كه به آن جابرصا گويند، غروب مي‌كند. جابرصا هزار دروازه دارد و بر هر دروازه‌اي هزاران نگهبان است.»
از ابومحمّد حسن بن علي بن حسين(ع) نقل شده كه فرمود: خداوند دو شهر آفريده، يكي در مشرق و ديگري در مغرب. نام اين دو شهر، جابلقا و جابلصا؛ (جابرصا) است. خداوند پيامبري جز جدّ ما رسول‌الله براي هدايت آنان نفرستاده است. اميرالمؤمنين(ع) فرمودند: «خداوند پشت مغرب شهري دارد كه به آن جابلقا گويند. در جابلقا هفتاد هزار امّت وجود دارد. آنان حتّي به اندازة يك چشم بر هم زدن از فرمان خداوند سرپيچي نكرده‌اند. كردار و سخن آنان تنها نفرين بر دو نفر اوّلي است و بيزاري جستن از آن دو و اظهار ولايت اهل بيت(ع) است.»
امام صادق(ع) فرمودند: «پشت اين زمين شما، زميني سفيد است كه نورش از آن خود است. در آن آفريده‌هايي است كه خداوند را به درستي پرستش مي‌كنند و هيچ‌گاه به او شرك نمي‌ورزند و از دشمنان خداوند بيزاري مي‌جويند ....»

همچنين از ايشان نقل شده كه فرمودند: «خداوند پشت دريا شهري دارد كه وسعت آن به اندازة چهل روز راه است، در آن گروهي هستند كه هيچ‌گاه نافرماني خداوند نكرده‌اند و ابليس را نمي‌شناسند و از آفريده شدن ابليس نيز خبري ندارند. ما هميشه آنان را مي‌بينيم و آنان نيازها و پرسش‌هاي خود را با ما در ميان مي‌گذارند و از ما مي‌خواهند به آنها دعاها را آموزش دهيم و ما به آنان آموزش مي‌دهيم و آنان در مورد قائم ما و ظهور او سئوال مي‌كنند و پرستش و تلاش آنان بسيار زياد است و شهر آنان درهايي دارد كه ميان دو لنگة در، صد فرسخ است. آنان تقديس و تلاش بسيار زيادي دارند. اگر آنان را مشاهده كنيد، قطعاً اعمال (نيك) خود را بسيار ناچيز مي‌شماريد. آنان نماز به جاي مي‌آورند و يك ماه سر از سجده برنمي‌دارند، غذاي آنان تسبيح است و لباسشان برگ‌هاي (درختان)، چهره‌هايشان از نورانيّت مي‌درخشد و هنگامي كه يكي از ما را ببينند، خاك پاي ما را توتياي چشم خود كنند و به دور او گرد مي‌آيند و ازخاك پا (آثار او) تبرّك برمي‌دارند. هنگام نماز، آنان صداهايي دارند، صداهايي بلندتر از صداي طوفان. در ميان آنان گروهي هستند كه از زماني كه انتظار آمدن قائم ما را مي‌كشند، سلاح بر زمين نگذاشته‌اند. دعا مي‌كنند كه خداوند ايشان را به آنان نشان دهد. آنان هزار سال عمر مي‌كنند، چون آنان را بيني، آثار خشوع، خضوع، فروتني و طلب نزديكي خداوند در آنان هويدا است. وقتي كه ما آنها را ديدار نمي‌كنيم، تصوّر مي‌كنند آن از روي خشم است و آنها براي زماني كه ما نزد آنان مي‌رويم، لحظه‌شماري مي‌كنند. نه ناراحت مي‌شوند و نه خسته و نه دروغ مي‌گويند. كتاب خدا را آن‌گونه كه ما به آنان آموزش داده‌ايم، مي‌خوانند و ما چيزهايي به آنان آموخته‌ايم كه اگر آن مطالب بر مردم خوانده شود، آن را ماية‌ كفر شمارند و آن را انكار مي‌كنند. آنان از ما دربارة چيزهاي زيادي مي‌پرسند، وقتي كه از قرآن چيزي بخوانند و آن را ندانند، از ما سؤال مي‌كنند و وقتي ما پاسخ آنان را مي‌دهيم، از سخنان و پاسخ‌هاي ما گشاده خاطر و شادمان مي‌شوند و از خداوند طول بقاي (ما را) مي‌خواهند و مي‌خواهندكه ما را از دست ندهند و مي‌دانند اين منّت بزرگي است كه خداوند بر آنان نهاده، كه ما آنان را آموزش مي‌دهيم. آنها همراه امام خروج مي‌كنند و چون قيام كنند، از تمام جنگجويان پيشي مي‌گيرند و از خداوند مي‌خواهند كه آنان را از جمله كساني قرار دهد كه دين خداوند را ياري مي‌دهند. در ميان آنان، جوانان و سالمندان وجود دارند و هنگامي كه جوانان آنان، فرد كهنسالي را ببينند به احترام در مقابل او همانند بندگان مي‌نشينند و تا فرد كهنسال فرمان نداده، از جاي خود برنمي‌خيزند.

آن راه دارند كه امام مي‌خواهد و از ديگران نسبت به آنان را، آگاهي بيشتري دارند. اگر امام به آنان دستور انجام كاري بدهند، پيوسته آن را انجام مي‌دهند تا آنكه امام، دستور انجام كار ديگري بدانها دهد. اگر آنان بر اهل تمام مشرق و مغرب وارد شوند، در يك لحظه همة‌ آنان را نابود مي‌كنند، آهن به آنان كارساز نيست. آنان شمشيرهايي از جنس آهن دارند امّا آهني غير از اين آهن كه شما مي‌شناسيد و اگر يكي از آنها با شمشيرش بر كوه بزند، كوه شكافته مي‌شود. امام با آنان به [سرزمين] «هند»، «ديلم»، «كرك» و «ترك و «روم» و «بربر» و ما بين شهرهاي جابرسا تا جابلقا حمله مي‌كند. از اين دو شهر، يكي در مشرق است و ديگري در مغرب. آنان چون بر اهل دين وارد شوند آنان را دعوت به خداوند، اسلام و اقرار به حقّانيت محمّد(ص) مي‌نمايند. هركس تسليم نشود، او را به قتل مي‌رسانند تا اينكه در ميان مشرق و مغرب و در كوه‌ها كسي نماند مگر اينكه به اين اصول اقرار كند.»
از امام حسن(ع) نقل شده است كه ايشان فرمود: «خداوند شهري در مشرق و شهري در مغرب دارد كه بر هر يك از آن شهرها ديوارهايي از جنس آهن است و در هر ديواري هفتاد هزار لنگه در است كه از هر يك از اين لنگه درها هفتاد هزار زبان انسان‌ها وارد مي‌شود و هر يك از اين زبان‌ها با ديگري تفاوت دارند. ما همة‌آن زمان‌ها را مي‌دانيم و در ميان آن دو شهر و داخل آن ، پسر پيامبري جز من و برادرم نيست و من حجّت بر آنان هستم.»

همچنين از ايشان نقل شده است كه فرمودند:‌ «باهوش‌ترين و با فراست‌ترين مردمان، پرهيزكاران و نادان‌ترين و بي‌خردترين مردم، انسان‌هاي فاجرند و شما اگر در ميان جابلقا و جابرصا در پي مردي بگرديد كه جدّش، رسول‌الله(ص) باشد، جز من و حسن، كسي را نمي‌يابيد.»
همچنين از ايشان نقل شده است كه فرمودند: «خداوند دو شهر دارد كه يكي در مشرق است و ديگري در مغرب. بر آن دو شهر ديوارهايي از جنس آهن است و هر يك از آن دو، هزار هزار لنگه در دارد و در آن هفتاد هزار زبان است و هر متكلّمي با زبان خويش سخن مي گويد. من تمامي آن زبان‌ها را مي‌دانم و در آن دو و بر فراز آن دو شهر، حجّتي جز من و برادرم حسين نيست.»
جابلصا به فتح لام، سرزميني است در مشرق نه پشت آن و معصوم فرموده كه: «خداوند دو شهر دارد كه يكي در مشرق و ديگري در مغرب است. گفته شده، جابلقا، شهري در مغرب است.» برخي نيز گفته‌اند: جابلقا و جابلصا (جابرسا) دو روستا هستند.كه يكي در مغرب و ديگري در مشرق است زماني كه امام حسن(ع) با معاويه صلح كرد، فرمود: «اي مردم، اگر شما از جابلقا تا جابلصا در پي مردي باشيد كه جدّش رسول خدا(ص) باشد، كسي جز من و برادرم حسين نمي‌يابيد.»
امام حسين(ع) نيز در كربلا به ياران و سپاهيان ابن‌زياد گفت: «چه شده كه براي جنگ با من دست به دست هم داده‌ايد؟ به خدا سوگند، اگر مرا به قتل برسانيد، حجّت خداوند را به قتل رسانيده‌ايد، نه به خدا سوگند، در ميان جابلقا و جابرسا پسر پيامبري جز من كه خداوند با آن حجّت را تمام كرده است، وجود ندارد.»

امام صادق(ع) فرمود: «پشت «يمن» وادي‌اي است كه به آن وادي برهوت مي‌گويند و در آن وادي تنها مارهايي سياه مي‌گذرند. پشت آن وادي قومي هستند كه به آنها «ذريح» گفته مي‌شود. هنگامي كه خداوند محمّد(ص) را به پيامبري مبعوث كرد، گوساله‌اي كه متعلّق به آنان بود دمش را تكان داد و با صدايي شيوا و رسا ندا سر داد و گفت: اي اهل ذريح، مردي از تهامه آمده كه دعوت به اين [موضوع] مي‌كند كه گواهي دهيد خدايي جز الله نيست. آنها گفتند: اين دليلي دارد كه خداوند اين گوساله را به سخن آورده است. سپس بار دوم در ميان آنان ندا سر داد. پس آنان تصميم گرفتند يك كشتي بسازند. پس از ساخت كشتي هفت نفر از آنان همراه با توشه و قوّت قلبي كه خداوند به آنها داد، بادبان‌ها را برافراشتند و كشتي را در دريا به حركت درآوردند. آنان همچنان پيش مي‌رفتند تا آنكه به «جدّه» رسيدند. سپس نزد پيامبر(ص) آمدند. پيامبر(ص) به آنان فرمود: «آيا شما اهل ذريح هستيد كه گوساله در ميان شما به سخن آمده است؟» آنها گفتند: آري. آنها گفتند: اي رسول خدا! دين و كتاب به ما نشان بده، سپس پيامبر(ص) دين، كتاب، سنن، فرائض و شرايع را آن‌گونه كه از نزد خداوند آورده بود،‌ بر آنها عرضه داشت و يك مرد از بني‌هاشم را به عنوان وليّ بر آنان گماشت و همراه آنان فرستاد و تا روز قيامت اختلافي ميان آنان نيست. ممكن است اين يكي از آن دو شهري باشد كه ذكر شد و البتّه خدا داناتر است.»
امام باقر(ع) فرمودند: «خداوند كوهي از جنس زبرجد سبز را آفريده كه دنيا را در برگرفته است. سبزي آسمان از سبزي آن كوه است و خداوند آفريده‌هايي را آفريد و چيزي بر آنان واجب نكرد آن‌گونه كه بر ديگران واجب گردانده بود مانند نماز، زكات و همة آنان دشمنان خدا را لعن و نفرين مي‌كنند.»
اميرالمؤمنين علي(ع) فرموده است: «از پيامبر(ص) شنيدم كه فرمود: «خداوند اين نطاق زبرجد سبز را آفريد و از سبزي آن، آسمان سبز شد.» گفتم: «نطاق چيست؟» فرمود: «حجاب؛ به خدا سوگند، پشت آن هفتاد هزار عالم و جهان است، بيشتر از شمار انس و جن و همة آنان دشمنان خدا را لعن و نفرين مي‌كنند؟»

پيامبر(ص) فرمود: «خداوند دو شهر آفريد، يكي در مشرق است و نام آن جابلقا است و ديگري در مغرب است و نام آن جابرسا است. طول هر شهر، ده هزار فرسخ است و هر شهر، ده هزار در دارد و ميان هر دو در، يك فرسخ فاصله است. هر در، در هر شب ده هزار نگهبان دارد و تا روز قيامت به هيچ ‌كدام نوبت نگهباني دوباره نمي‌‌رسد. آنها هفت هزار سال يا كمي كمتر عمر مي‌كنند، آنان خوراك و نوشيدني دارند و ازدواج مي‌كنند. در ميان آنان حكمت‌هاي بسياري است و همة آنان آفريده‌اي بزرگند.»
اين دو شهر خارج از اين جهانند. آنان نه خورشيدي مي‌بينند و نه ماهي،‌ آدم و ابليس را نمي‌شناسند. خداوند را پرستش مي‌كننند و او را واحد و يكتا مي‌دانند و آنها نوري دارند كه آن را از نور عرش دريافت مي‌كنند نه از نور خورشيد و ماه، همة‌ مفسّران يادآور شده‌اند كه دو كوه بر سر راه آن ناحيه قرار گرفته‌اند و ميان دو طرف اين دو كوه، تنگه‌اي است كه آن محلّ خاكريز است و اين دو كوه در دو طرف زمين در كنار مشرقند و از كتاب‌هاي تاريخ اين‌گونه برمي‌آيد كه آنها در سمت شمالند و خداوند فرموده است: «آنان اهل جابلصايند.» و در سرياني به آن جرجيسا گفته مي‌شود و در آن گروهي از نسل ثمود سكونت دارند كه به حضرت صالح ايمان آورده بودند، قومي هم كه اهل جابلقايند، از نسل مؤمنان قوم عادند كه به حضرت هود ايمان آوردند و به زبان سرياني به آن مرقيسا مي‌گويند و هر يك از اين دو شهر ده هزار در دارند و ميان دو در يك فرسخ فاصله است و پيامبر(ص) در شب معراج (اسراء) از آنجا گذشته است و آنان را دعوت به دين اسلام كرد و آنان پاسخ مثبت دادند و به او ايمان آوردند و امّت‌هاي پس از آنها را دعوت به حق كرد؛ امّا آنها پاسخ ندادند.
با اين اوصاف مشخّص مي‌شود كه در عالم هستي،‌ جهاني غير از جهان مادّه و حس وجود دارد كه داراي عجايب بي شمار است و شهرهاي بي‌شماري دارد و از جمله آن شهرها، دو شهر بزرگ است كه خلايق و آفريده‌هاي آن قابل شمارش نيست و اهل آن دو شهر نمي‌دانند كه خداوند آدم و ذريّه‌اش را آفريده است و آن هم در چارچوب جهان مادّه است.

و در آن انواع صور مختلف در طبقات مختلف، لطيف و نازك و ضخيم و خشن وجود دارد و هر طبقه‌اي داراي خلايق بي‌شمار است و انبيا و اوليا و خداشناسان، حكيمان و فيلسوفان خداشناس اين جهان را قبول دارد و كساني كه به آنجا رفته‌اند عجايب بسيار ديده‌اند.
«لَقَدْ جِئْنَاكُم بِالْحَقِّ وَلَكِنَّ أَكْثَرَكُمْ لِلْحَقِّ كَارِهُونَ؛3 قطعاً حقيقت را برايتان آورديم ليكن بيشتر شما حقيقت را خوش نداشتيد.»
در «منتخب البصائر» از اباعبدالله(ع) نقل شده كه ايشان فرمود: «خداوند در مشرق شهري دارد كه جابلقا نام دارد. آن شهر 12 هزار در از جنس طلا دارد و فاصلة ميان دو در آن يك فرسخ است. بر هر در، برجي است كه 12 هزار جنگ‌جو در آن است، آنان اسبان را آماده و شمشيرها را تيز مي كنند و منتظر قيام قائم ما هستند.»
خداوند در مغرب هم شهري دارد به نام جابرسا...

ماهنامه موعود شماره 133

پي‌نوشت‌ها:
1. سورة كهف (18) ،‌ آية 86.
2. همان، آية 90.
3. سورة‌ زخرف ، آية 78.

http://www.mahdaviat.porsemani.ir/node/2807

https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/87/32/f5/8732f566f2b5f01bf098c7591a0b
f409.jpg

لینکی قرار دادم که شاید در رابطه با درک چگونگی تمدن جابلقا یا جابلصا به کمک بیاد.
این موارد که در اسلام و ادیان قبل از اسلام اشاره شده بسیار هستند ولی در زمان امامان بزرگوار ما به شکل بسیار دقیقی توضیح داده شده که البته به علت عدم درک و علم کافیه ما فهمش بسیار سخت و دشوار هست و شاید تا روز موعود این راز و رموز برملا نشوند.
اما نکته مهم اشاراتی هست که در ادیان مختلف شده که بعنوان مثال این پدیده رو در درخت کریسمس میتوان دید. حرف ایکس در زیر درخت و بندی پیچی شکل ازون بالا میره و ستاره ای در راس درخت قرار دارد. ایکس حرف خروج است که در بسیاری از محصولات این حرف بکار میره. بعنوان مثال در انگلیسی به خروج Exit گفته میشود که بمعنی این هست ایکس راه خروج است. این درخت اشاره به درخت زندگی یا درخت طوبی است که در وسط زمین در قطب شمال و ستاره راس درخت اشاره به ستاره قطبی است. در قرآن اشاره شده عرش الهی نه شرقی نه غربی!!
در فیلم آخرین شکارچی عفریته با بازی وین دیزل در اول فیلم به این درخت اشاره میشود که طبق معمول صهیون همه چیو برعکس نشان میدهد و در درون این درخت یک جن عفریته زندگی میکند.
مطلب جالبی از بعضی از افراد عنوان میشود که در گذشته قبل از سیل حضرت نوح(ع) مردم برای امرار معاش کشاورزی نمیکردند و از طریق درختان عظیم الجثه ای که الان به کوه تبدیل شدند روزی مهیا بوده!! در فیلم آواتار به این درخت ها اشاره شده و حتی اسامیشون هم گفته شده.

بسم الله الرحمن الرحیم

شیءٍ علیمٌ. (نور / 35)
خدا نور آسمانها و زمین است. مَثَل نور او چون چراغدانی است که در آن چراغی باشد، آن چراغ درون آبگینه ای و آن آبگینه چون ستاره ای درخشنده. از روغن درخت پر برکتزیتونکه نه خاوری است و نه باختری افروخته باشد. روغنش روشنی بخشد هر چند آتش بدان نرسیده باشد. نوری افزون بر نور دیگر. خدا هر کس را که بخواهد بدان نور راه می نماید و برای مردم مثلها می آورد. زیرا بر هر چیز آگاه است.

به نظر میرسه درخت زندگی درخت زیتون باشه چون به زیتون اشارات زیادی در قرآن شده است.
و مثال این درخت در فیلم جک و لوبیا سحرآمیز است که نشون میده از چه طریقی مردمان زمین رو به سقف آسمان وصل میکند. البته بجای فرشته و مومنین، جنیان و شیاطین در اونجا ساکن هستند که بخاطر تحریف دین بدست یهود است.

و درختی است که در طور سینا می روید. روغن می دهد و آن روغن برای خورندگان خورشی است.
(مؤمنون / 20 )
نام قرآنی: زیتون
نامهای متداول:
فارسی، اردو، پنجابی، هندی: زیتون؛ عربی: زیتون، زیت؛ عبری: زیت؛ انگلیسی، فرانسوی، آلمانی:olive؛روسی، لاتینی:oliva؛ ایتالیایی، اسپانیایی:olivo؛ ulivo؛elia،elaiaنام علمی:Olea europaea ( از تیره زیتونOleaceae)
اشارات قرآنی
1- وهوالذی انزل من السماء ماء فاخرجنا به نبات کل شیء فاخرجنا منه خضرا نخرج منه حبا متراکبا و من النخل من طلعها قنوان دانیة و جنات من اعناب والزیتون و الرمان مشتبها وغیرمتشابه انظروا الی ثمره اذا اثمر وینعه ان فی ذلکم لایات لقوم یومنون.( انعام / 99 )
" اوست خدایی که از آسمان باران فرستاد و بدان باران هر گونه نباتی را رویانیدیم، و از آن نبات ساقه ای سبز و از آن دانه هایی بر یکدیگر چیده و نیز ازجوانه های نخل خوشه هایی سر فروهشته پدید آوردیم، و نیز بستانهایی از تاکها و زیتون و انار، همانند و ناهمانند. به میوه هایش آنگاه که پدید می آیند و آنگاه که می رسند بنگرید که در آنها عبرتهاست برای آنان که ایمان می آورند. "

2- و هوالذی انشا جنات معروشات و غیرمعروشات والنخل و الزرع مختلفا اکله و الزیتون و الرمان متشابها و غیرمتشابه کلوا من ثمره اذا اثمر و اتوا حقه یوم حصاده ولا تسرفوا انه لا یحب المسرفین. (انعام / 141)
و اوست که باغهایی آفرید نیازمند به داربست و بی نیاز از داربست، و درختخرماو کشتزار، با طعمهای گوناگون، و زیتون و انار، همانند، در عین حال ناهمانند. چون ثمره آوردند از آنها بخورید و در روز درو حق آن را نیز بپردازید و اسراف مکنید که خدا اسراف کاران را دوست ندارد.
3- ینبت لکم به الزرع و الزیتون و النخیل والاعناب و من کل الثمرات ان فی ذلک لایة لقوم یتفکرون. ( نحل / 11)
و با آن برایتان کشتزار و زیتون ونخلها و تاکستانها و هر نوع میوه برویاند، در این عبرتی است برای مردمی که می اندیشند.
4- وَ شَجَرَةً تَخْرُجُ مِنْ طُورِ سَیْناء تَنْبُتُ بِالدُّهْنِ وَ صِبْغٍ لِلاکِلینَ. (مومنون / 20)
و درختی است که در طور سینا می روید. روغن می دهد و آن روغن برای خورندگان نان خورشی است.
5- اللهُ نور السّمواتِ و الارضِ مثلُ نورهِ کمشکوةٍ فیها مصباحٌ المصباحُ فی زُجاجةٍ الزُّجاجةُ کانّها کوکبٌ دریٌ یوقد من شجرةٍ مبارکةٍزیتونةٍ لا شرقیةٍ ولاغریبةٍ یکادُ زَیتها یُضیءُ و لو لم تمسسهُ نارٌ نورٌ علی نورٍ یهدی الله لنورهِ مَن یشاءُ و یضربُ اللهُ الامثالُ للناسِ و الله بکلِّ شیءٍ علیمٌ.

6- و زیتونا و نخلاً.( عبس/29)
و زیتون و نخل.
7- والتّینَ والزّیتون. و طُور سینین. و هذا البلدِ الامین. لقدْ خلقنا الانسانِ فی احسنِ تقویمٍ. (تین / 1- 4)
سوگند به انجیر وزیتون، سوگند به طور مبارک، سوگند به این شهر ایمن، که ما آدمی را در نیکوتر اعتدالی بیافریدیم.
نام زیتون شش مرتبه در قرآن آمده است و یک بار در سوره مؤمنون، آیه20 اشاره غیر مستقیم به درختی شده که روغن می دهد و در کوه سینا می روید. نام زیتون به تنهایی فقط دوبار آمده است در حالی که پنج بار همراه با دیگر میوه ها یعنی خرما، انار، انگور و انجیر از آن یاد شده است.
نام علمی زیتون « الیا یوروپیا» است و در سرتاسر منطقه ی مدیترانه ای کاشته می شود. اما مرکز عمده ی تولید آن اسپانیا، ایتالیا، ترکیه، تونس و مراکش می باشد. بر اساس تخمینی در سال 1343/ 1964 حداقل 200 میلیون درخت زیتون در اسپانیا و 123 میلیون در ایتالیا وجود داشته است.