کسانی که خدا دوستشان دارد

(بسم الله الرحمن الرحیم)

داوود علیه‏ السلام از پروردگارش ـ عزّ وجلّ ـ پرسید: « ... پروردگارا ! مرا از محبوب‏ترین بندگانت باخبر ساز». 
فرمود: «قدرتمندی که به مردم رحم می‌‏کند و چنان برای مردم حکم می‌‏کند که برای خودش حکم می‏‌کند؛ و کسی که خداوند به او مالی بخشیده است. پس او در جهت رضایت خداوند و در راه فرمانبریِ خداوند ـ عزّ وجلّ ـ ، از آن خرج می‏‌نماید؛ و کسی که جوانی و نیرویش را در راه فرمانبری از خداوند ـ عزّ وجلّ ـ ، صرف می‌‏کند.

و کسی که به دلیل علاقه ‏اش به مسجد همواره دلش آنجا است و مردی که زنی زیبا را ببیند که خود را در اختیارش گذاشته است، امّا از ترس خدا او را واگذارد؛ و کسی که هرجا باشد، می‏‌داند خدا با اوست. اینان، دل‏هایشان پاک، و کسب و کارشان پاکیزه است و به سبب جلال و عظمت من، یکدیگر را دوست می‏‌دارند. دیگران به وسیله آنان مرا یاد می‏‌کنند و با یادم، آنان را یاد می‏‌نمایند.

متن حدیث: 

الزهد لابن مبارک عن فضالة بن عبید:
إنَّ داودَ علیه‏السلام سَأَلَ رَبَّهُ عَزَّوجَلَّ: ... یا رَبِّ ، أخبِرنی بِأَحِبّائِکَ مِن خَلقِکَ اُحِبَّهُم لَکَ؟ 
قالَ: ذو سُلطانٍ یَرحَمُ النّاسَ، و یَحکُمُ لِلنّاسِ کَما یَحکُمُ لِنَفسِهِ، و رَجُلٌ آتاهُ اللّه‏ُ مالاً فَهُوَ یُنفِقُ مِنهُ ابتِغاءَ وَجهِ اللّه‏ِ وفی طاعَةِ اللّه‏ِ عَزَّوجَلَّ، و رَجُلٌ یُفنی شَبابَهُ و قُوَّتَهُ فی طاعَةِ اللّه‏ِ عَزَّوجَلَّ، 
و رَجُلٌ کانَ قَلبُهُ مُعَلَّقا فِی المَساجِدِ مِن حُبِّهِ إیّاها، و رَجُلٌ لَقِیَ امرَأَةً حَسناءَفَأَمکَنَتهُ مِن‏نَفسِها فَتَرَکَها مِن‏خَشیَةِ اللّه‏ِ، و رَجُلٌ حَیثٌ کانَ یَعلَمُ أنَّ اللّه‏َ تَعالی مَعَهُ، نَقِیَّةٌ قُلوبُهُم، طَیِّبٌ کَسبُهُم، یَتَحابّونَ بِجَلالی، اُذکَرُ بِهِم، و یُذکَرونَ بِذِکری. و رَجُلٌ فاضَت عَیناهُ مِن خَشیَةِ اللّه‏ِ عَزَّوجَلَّ.

« الزهد ابن مبارک، صفحه ۱۶۲، حدیث ۴۷۱»