چرا در روایات، امام غایب به خورشید پنهان در پس ابر تشبیه است؟

تشبیه امام غاییب به خورشید پشت ابر، از حدیثی نشأت می‌گیرد که از خود امام مهدی‌ علیه‌السلام نقل شده است.
حضرت می‌فرمایند:
چگونگی استفاده از من در غیبت، مانند استفاده از خورشید است، هنگامی که ابرها آن را می‌پوشانند.[۱]
علامه مجلسی رحمه‌الله در رابطه با این تشبیه وجوهی را بیان می‌کند که عبارتند از:
۱. هرچند ابرها جلو خورشید را می‌گیرند، اما خورشید نور روشنی‌بخش خود را از جهانیان دریغ نمی‌کند و از پس ابر بر زمین می‌تابد. امام نیز هر چند در پس پرده غیبت قرار دارد، اما نور ولایت آن حضرت بر همه عالمیان پرتو می‌افکند؛ چه اینکه اگر نور آن امام نباشد، بنا بر روایات، زمین و اهل آن از بین می‌روند؛ زیرا او امان اهل زمین است.
۲. هرکس با وجود این همه آثار، معجزات، آیات و روایات، باز هم منکر وجود مبارکش شود، مانند کسی است که منکر وجود خورشید می‌گردد، هنگامی که در پشت ابرها از دیدگان، پنهان است، گرچه آثار وجودش به جهانیان می‌رسد.
۳. هم‌چنان‌که مردم انتظار بیرون آمدن خورشید از پشت ابرهای تیره را می‌کشند تا بیشتر از آن بهره‌مند گردند، در زمان غیبت نیز شیعیان و محبان حضرت، همواره انتظار وجود مبارکش را دارند و هرگز ناامید نمی‌شوند.[۲]

---

_{پی‌نوشت‌ها
۱.بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۵۲، ص۹۲.
۲.همان، ص۹۳.}