بهاریه های کبود/ راه وحدت، از فاطمیه می گذرد

در مکتبِ وحی، هم امر به قرائت قران داریم و هم امر به تدبّر، تفکر، تعقل و ... این دو منافی یکدیگر نیستند. نه تنها منافی هم نمی باشند بلکه مکمل یکدیگرند. بزرگداشت ایام فاطمیه و شرحِ آنچه در میانِ «آتش و دود و میخ و لگد» به کوثر گذشت نیز همینگونه است؛ هم امر به قرائت، هم امر به تدبّر و تفکّر و تعقل...

اقامه ی عزای فاطمیه علیهاسلام زیرساخت های ابتدایی حضور در فضای تعقل در فتنه های صدر اسلام است. شیعه اگر تا روز قیامت برای ادای شکر، سر به سجده بگذارد جا دارد. شکر کدام نعمت؟ نعمتِ درکِ لیله القدری به نام «ایام فاطمیه» علیهاسلام.


فرقه ی ناجیه ی شیعه ی امامیه، پس از چهارده قرن به برکت خون شهدا و نفَسِ قدسی امام راحل (ره) و به دم و قدم و قلمِ حضرت آقا (روحی فداه) نتیجه ی صبوری خویش را به دست آورد! اقامه ی این ایام مقدس، دیگر مسئله ای انحصاری و اختصاصی برای شیعه ی خاصّ الخاص نیست. بلکه در تقویم های رسمی دنیای سیاست و فرهنگ، این روزها و این شب های اندوه، نمادی از یک معدن وسیع و عمیق از معارف قابلِ بهره برداری است.

ایام فاطمیه، برای اهل توحید (چه مسلمان و چه غیرمسلمان؛ چه شیعه و چه سنّی) ثروتی است که چهارده قرن دست به دست، امانتدارانه گردیده و اکنون در اختیار چشم های بینا و عقل های سلیم است.

مهم ترین مُبلّغ و مُروّج ایام فاطمیه علیهاسلام در عالم، همان کسی است که مهم ترین مُبلّغ و مُروّج استراتژیِ «وحدت شیعه و سنّی» است: «حضرت آقا- روحی فداه». یعنی این دو (فاطمیه و وحدت) قطعاً، قطعاً، قطعاً در راستای یکدیگرند. نصّ کتاب الله است: «و ما اتیکم الرسول فخذوه!» تمام فِرقِ اسلامی (قطع نظر از هر مذهبی) باید عزای فاطمیه را مناسب با عظمت این مصیبت اقامه کنند.

فاطمیه تنها متعلق به شیعه نیست بلکه تعلق دارد به هر مومنِ به خدا و رسول(صلی الله علیه و آله و سلم). مفاهیمِ متعالی مرتبط با ایام فاطمیه سال ها و دهه ها به دلیل کج فهمی ها و نقص فکری مدعیان، ربطی به «وحدت» نداشت. اما امروز می دانیم (و می بینیم) که مسیر وحدت شیعه و سنّی از ایام فاطمیه می گذرد.

آری...! می دانیم (و می بینیم) که برکت وجود مادر و یُمنِ نام مادر، همه فرزندان را دور هم جمع می کند.