ویژگی جامعه توحیدی

آیا هیچ نگران هستیم؟! این‌جور متدین هستیم؟! اگر به راستی شیعیان کسانی هستند که: «یفْرَحُونَ لِفَرَحِنا وَ یحْزَنُونَ لِحُزْنِنا؛ برای شادی ما شاد، و برای ناراحتی ما محزون می‌شوند»،١ آیا ما این‌طور هستیم، آیا در شادی و غم با ائمه علیهم‌السلام شریکیم؟! آیا می‌شود شیعه باشیم و یک شب بگذرد و برای نابودی دشمنان اسلام و اهل‌بیت علیهم‌السلام دعا نکنیم؟! و یا دعای ما صمیمی نباشد؟!

اگر دعاهای مقرون به اشک داشتیم، پیش می‌بردیم، و اگر می‌مردیم و شهید می‌شدیم، مقصود حاصل می‌شد. الآن برادران و خواهران مذهبی و دینی ما در فشار و ناراحتی به سر می‌برند، و ما این‌گونه راحت و بی‌تفاوت نشسته‌ایم؛ پس اگر روزی ما در فشار و ناراحتی به سر بریم و آنها راحت باشند عیبی ندارد! درحالی‌که جامعه توحیدی باید طوری باشد که اگر جایی از آن آسیب دید، جاهای دیگر بی‌تفاوت نباشند.

قطعاً آنان که در دعا راستگو، و مهموم به همّ اهل‌بیت علیهم‌السلام و مستبشر به سرور آنان هستند، مُبصَرات و مشاهداتی دارند، و قطعاً مثل ما چشم بسته و نابینا نیستند. خدا نکند که برای تعجیل فرج امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف دعا کنیم، ولی کارهایمان برای تبعید فرج آن حضرت باشد!

١. بحارالانوار، ج۱۰، ص۱۱۴؛ ج۴۴، ص۲۸۷؛ جامع‌الاخبار، ص۱۷۹؛ خصال، ج۲، ص۴۶۳؛ غررالحکم، ص۱۱۷.