لزوم ناراحتی برای گرفتاری شیعیان و دعا برای فرج مسلمانان

آیا درست است درحالی‌که شیعیان در معرض حمله هستند و به نابودی کشانده می‌شوند، در مستحبات تأمل کنیم که آیا مثلاً حضرت صادق علیه‌السلام در دعای هر روز و بعد از هر فریضه ماه رجب ـ «یا مَنْ أَرْجُوهُ لِکل خَیر» ـ١ از اول دعا، انگشت سبابه خود را حرکت می‌داد، یا فقط در هنگام گفتن جمله «یا ذَا الْجَلالِ وَ الاْءِکرامِ». با اینکه «یلُوذُ بِسَبابَتِهِ الْیمْنی؛ با انگشت سبابه دست راست اظهار تضرع و مسکنت می‌نمود» قید دعا نیست، بلکه امر راجحی٢ است که در تمام ادعیه می‌شود انجام داد.

آیا نباید ناراحت باشیم و دعا کنیم و فرج مسلمانان را بخواهیم. هنگامی که یک خلخال از پای ذمیه‌ای بیرون آوردند، حضرت امیر علیه‌السلام فرمود: «فَلَوْ أَن امْرَءا مُسْلِماً ماتَ مِنْ بَعْدِ هذا أَسَفاً، ما کانَ بِهِ مَلُوماً؛ اگر شخص مسلمانی از شدت ناراحتی بر این ماجرا جان دهد، به هیچ وجه سزاوار ملامت و سرزنش نیست»؛٣ یعنی اگر بمیرد، جا دارد!

٢. یعنی مستحب در مستحب، و به‌نحو تعدد مطلوب است.

٣. برای اطلاع از تفصیل ماجرا، ر.ک: کافی، ج۵، ص۴؛ بحارالانوار، ج۳۴، ص۶۴؛ نهج‌البلاغه، ص۶۹؛ شرح نهج‌البلاغه ابن‌ابی‌الحدید، ج۲، ص۷۴.