آن امر در کم سن ترین ما و گمنام ترین ما است

باب - 23 (آنچه در باره سنّ امام قائم علیه السّلام آمده است، و آنچه از روایات راجع به زمانی که امر امامت به آن حضرت واگذارمی شود رسیده است)

1- ابو الجارود از امام باقر علیه السّلام روایت کرده که شنیده است آن حضرت می فرماید:
«آن امر (منتظر) در کم سن ترین ما و گمنام ترین ما است». باز از طریق دیگری از ابی الجارود، از امام باقر علیه السّلام همانند حدیث گذشته نقل شده است.
2- ابو بصیر گوید:
«به یکی از آن دو- امام صادق یا امام باقر علیهما السّلام- عرض کردم:
آیا می شود این امر به کسی که به حدّ بلوغ نرسیده است برسد؟ فرمود: در آینده نزدیک خواهد شد، عرض کردم: در این صورت چه خواهد کرد، فرمود: (امام سابق) برای او علم و کتابهائی به ارث می نهد و او را به خودش وانمی گذارد». 3- ابو الجارود گوید:
امام باقر علیه السّلام به من فرمود «این امر نخواهد شد مگر در گمنام ترین ما و جوانترین ما».
4- اسحاق بن صبّاح از امام رضا علیه السّلام روایت کرده که آن حضرت فرمود:
«همانا این (امر) به زودی به کسی خواهد رسید که برای او حمل است. (یعنی محتاج است که او را با خود حمل کنند مراد کودکی است). (و ممکن است «حمل» تصحیف «خمل» باشد و مراد فراموش شدگی است). ای گروه شیعه- خداوند شما را مورد رحمت قرار دهد- بنگرید به آنچه از راستگویان علیهم السّلام در باره سنّ قائم علیه السّلام رسیده و گفته ایشان که به هنگام رسیدن امر امامت به آن حضرت کم سال ترین امامان و جوانترین آنان است و اینکه به هیچ یک از امامان پیش از او امر امامت در سنّی همانند او داده نشده است. و نیز بنگرید به فرمایش آنان: «و گمنام ترین ما» که با گمنامی آن حضرت به غایب بودن شخص او و پنهان بودن او از نظرها اشاره می کنند، و وقتی روایات بطور متّصل و متواتر در مورد این گونه چیزها پیش از پیدایش آنها آمده، و حدوث این حوادث را پیش از بوجود آمدن آنها خبر داده، و سپس آشکارا مشاهده شدن و پدید آمدن آن پیش بینی ها را تحقّق بخشیده است، لازم می گردد که شکّ ها از کسی که خداوند دلش را گشوده و نور بخشیده و هدایتش فرموده و دیده او را روشنی عطا کرده برطرف گردد. سپاس خدای را که هر کدام از بندگانش را که بخواهد به سبب تسلیم آنان به امر او و امر اولیائش و یقین آنان به حقّانیّت همه آنچه گفته است أبی عبد الله علیه السلام و نیز دلیل بر امامت موسی بن جعفر علیهما السلام برادر او)
به رحمت خویش اختصاص می دهد و نیز به اطمینان آنان به حقّ بودن هر آنچه امامان علیهم السّلام گفته اند بدون تردید و شکّ در آنها، زیرا که خدای عزّ و جلّ مقام حجّت های خود را بالا برده و مقام دیگران را فرو آورده است مبادا بر ایشان بیگانگان باشند، و پاداش تسلیم شدن به گفته های آنان و بازگشتن به سوی ایشان را هدایت و ثواب قرار داده و کیفر شکّ و تردید در گفته های ایشان را کوری و عذاب و دردناک مقرّر فرموده، و تنها از خداوند ثواب را بر آنچه که بدان منّت گذاشته می خواهیم، و نیز بیشتر ساختن آنچه را که مرحمت فرموده و نیکو نگری در آنچه به سوی آن رهبری فرموده است خواستاریم که ما به واسطه او و برای او هستیم.