برخورد با کودکان در کتاب مقدس

طبق کتاب مقدس (آموزه‌های مسیحیت)، در جنگ نباید به کودکان کفار رحم کرد و باید همه آن‌ها را کشت: «از شهرهای این امت‌هایی كه یَهُوَه‌ خدایت تو را به ملكیت می‌دهد هیچ ذی‌نفس را زنده مگذار. بلكه ایشان را چنانكه یَهُوَه خدایت تو را امر فرموده است بالكل هلاك ساز».[۱]. «و یَهُوَه خدای ما او را به دست ما تسلیم نموده او را با پسرانش و جمیع قومش زدیم؛ و تمامی شهرهای او را در آن وقت گرفته مردان و زنان و اطفال هر شهر را هلاك كردیم كه یكی را باقی نگذاشتیم».[۲] «هر شهر را با مردان و زنان و اطفال هلاك ساختیم»[۳]. «پس الآن هر پسربچه (ذکور) از اطفال را بكشید و هر زنی را كه مرد را شناخته با او هم‌بستر شده باشد بكشید».[۴]
این در حالی است که در اسلام به شدت از قتل کودکان در جنگ نهی شده است[۵].

طبق کتاب مقدس، کودک زنازاده نه تنها خودش داخل جماعت خداوند نمی‌شود و به رستگاری نمی‌رسد، بلکه تا نسل دهم او نیز هیچ‌کدام رستگار نمی‌شود.[۶] در نتیجه تلاش برای تربیت این فرزندان کاری عبث و بی‌فایده است. اما در اسلام چنین نیست. بلکه زنازاده تنها شایستگى تصدی برخى مناصب را ندارد، مانند مرجعیت تقلید، امامت جماعت و قضاوت.

طبق تعالیم مسیحیت، اگر کسی حرف پدر و مادرش را گوش ندهد و سرکشی کند، باید او را سنگسار کرد: «اگر كسی را پسری سركش و فتنه‌انگیز باشد كه سخن پدر و سخن مادر خود را گوش ندهد و هر چند او را تأدیب نمایند ایشان را نشنود، پدر و مادرش او را گرفته نزد مشایخ شهرش به دروازه محله‌اش بیاورند؛ و به مشایخ شهرش گویند: این پسر ما سركش و فتنه‌انگیز است سخن ما را نمی‌شنود و مسرف و میگسار است. پس جمیع اهل شهرش او را به سنگ سنگسار كنند تا بمیرد پس بدی را از میان خود دور كرده‌ای و تمامی اسرائیل چون بشنوند خواهند ترسید».[۷]