با توجه به علم و عقل و تجربه چه نیازی به امام است؟

ممکن است افرادی خیال کنند که در عصر علم و دانش، بشر چه نیازی به امام دارد؟ بشریت روز‌به‌روز مستقل‌تر و کامل‌تر می‌شود و طبعاً نیازمندیش به کمک‌های غیبی کمتر می‌گردد، عقل و علم تدریجاً این خلأها را پر می‌کنند...

پاسخ
قطعاً خطراتی که در عصر علم و تکنیک رو در روی بشریت است به مراتب از خطرهای عصرهای پیشین بیشتر است. اشتباه است که خیال کنیم منشأ انحرافات بشر همیشه نادانی بوده است. انحرافات بشر بیشتر از ناحیه غرایز و تمایلات مهارنشده است، از ناحیه شهوت و غضب، افزون‌طلبی، جاه‌طلبی، برتری‌طلبی، لذت‌طلبی و بالاخره نفس‌پرستی و نفع‌پرستی است.
آیا در پرتو علم همه این‌ها اصلاح شده و روح عدالت، تقوا، رضا به حق و حد خود، عفاف، راستی و درستی جایگزین آن شده است، یا کار کاملاً‌ برعکس است؟
علم امروزه به‌صورت بزرگ‌ترین دشمن بشر درآمده است. علم چراغ است، روشنایی است. استفاده از آن بستگی دارد که بشر این چراغ را در چه مواردی و برای چه هدفی به‌کار برد. بشر از علم همچون ابزاری برای هدف‌های خویش استفاده می‌کند، اما هدف بشر چیست و چه باید باشد، علم قادر به بیان آن نیست! این کار دین است، علم، همه‌چیز را تحت تسلط خود قرار می‌دهد مگر انسان و غرایز او را.
ویل دورانت درباره انسان عصر ماشین می‌گوید: «ما از نظر ماشین توانگر شده‌ایم و از نظر مقاصد فقیر».[۱] انسان عصر علم و دانش با انسان پیش از این عصر در اینکه اسیر و بنده خشم و شهوت خویش است، هیچ فرقی نکرده است. علم نتوانسته است آزادی از هوای نفس را به او بدهد.

---

_{پی‌نوشت‌ها
۱. لذات فلسفه، بخش دعوت.}