تبلیغات ویژه
تبلیغات متنی
(بسم الله الرحمن الرحیم)
یکی از سوالاتی که در خصوص قیامت مطرح است اینکه آیا اهل بهشت هم در روز قیامت پشیمان اند؟پاسخ:
برای دست یابی به پاسخی روشن ناگزیر به بیان مقدمه ای هستیم.
بدون تردید مؤمنانی که عمل صالح انجام داده اند در بهشت آن چنان مشمول الطاف خداوند هستند که «هر چه بخواهند نزد پروردگارشان برای آنها فراهم است؛ لَهُمْ ما یشاؤُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ»[1] به این ترتیب پاداششان از هر نظر نامحدود است، چرا که جمله "لَهُمْ ما یشاؤُنَ" گویای همین حقیقت است و از آن جالب تر تعبیر "عند ربهم" می باشد که بیانگر لطف بی حساب خداوند در باره آنها است، چه موهبتی از این بالاتر که به مقام قرب خدا راه یابند؟ همان گونه که در باره شهداء می گوید: «بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یرْزَقُونَ؛ شهیأان زنده اند و نزد پروزدگارشان روزی می خورند.»[2]
درباره مؤمنان صاحب عمل صالح نیز می فرماید: "لهم ما یشاءون عند ربهم" بی جهت نیست که در پایان آیه می گوید "این است فضل بزرگ؛ ذلِک هُوَ الْفَضْلُ الْکبِیرُ"، البته شرح نعمت های بهشتی در بیان نمی گنجد، برای ما زندانیان جهان ماده قابل تصور نیست که بدانیم در جمله "لَهُمْ ما یشاؤُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ" چه مفاهیمی گنجانیده شده؟ مؤمنان چه چیزها می خواهند؟ و در جوار قرب خداوند چه الطافی یافت می شود؟
اصولا هنگامی که خداوند بزرگ چیزی را به عنوان فضل کبیر توصیف کند پیدا است به قدری عظمت دارد که هر چه فکر کنیم از آن بالاتر است. و به تعبیر دیگر این بندگان خالص کارشان به جایی می رسد که هر چه اراده کنند فراهم می شود، یعنی پرتوی از قدرت بی پایان پروردگار که «إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَیئاً أَنْ یقُولَ لَهُ کنْ فَیکونُ»[3] در وجودشان پیدا می شود، چه فضیلت و موهبتی از این بالاتر![4]
از این رو در آخرت هیچ درد و رنج و ترس و اندوهی نیست و هر کس به جایگاهی که دارد خشنود است.
اما در این جا بیان دو نکته لازم به نظر می رسد.
الف. یکی از نام های قیامت "یوم الحسرة"[5] می باشد؛ یعنی تمام افراد(مگر خواص) در آن روز حسرت می خورند. بدکاران حسرت می خورند که چرا برای خود از خوبی ها نیندوختند و نیکوکاران نیز حسرت می خورند که چرا بیشتر نیندوختند.
ب. بهشتیان نیز در بهشت از غفلت هایی که داشتند و زمانی را که بدون یاد خدا بر آنها گذشت پشیمانند و این به آن معنا نیست که از جایگاهشان راضی نیستند، بلکه همۀ بهشتیان به مقام خود راضیند، بله با توجه به این که در آن جا شناخت ها کمال یافته و هر کس جایگاه بندگی و الاهی را بهتر از دنیا درک می کند، از این رو به اوقاتی را که در غفلت از خدا گذرانده پشیمان است.
برای نمونه به دو روایت اشاره می کنیم.
امام صادق علیه السلام روایت می کند که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «ما من قوم اجتمعوا فی مجلس فلم یذکروا اسم الله - عز و جل - و لم یصلوا علی نبیهم الا کان ذلک المجلس حسرة و وبالا علیهم؛ مجلسی که مردم در آن گردهم آیند و خدا را یاد نکنند و بر پیامبرشان درود نفرستند، مایه حسرت و و بال است.» [6]
«ان اهل الجنة لا یندمون علی شیء من امور الدنیا الا علی ساعة مرت بهم فی الدنیا لم یذکروا الله فیها؛ اهل بهشت بر هیچ یک از امور دنیا که از آنها فوت شده پشیمان نیستند، مگر بر ساعتی که بر آنان بدون یاد خدا گذشته باشد.»[7]
پی نوشت:
[1] شوری، 22.
[2] آل عمران، 169.
[3] یس، 82.
[4] تفسیر نمونه، ج20، ص405 و 406.
[5] مریم، 39.
[6] . کلینی، الکافی، ج2، ص360.
[7] . میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج1، ص382؛ ارشاد القلوب؛ ترجمه طباطبایی، ص211.
برای دست یابی به پاسخی روشن ناگزیر به بیان مقدمه ای هستیم.
بدون تردید مؤمنانی که عمل صالح انجام داده اند در بهشت آن چنان مشمول الطاف خداوند هستند که «هر چه بخواهند نزد پروردگارشان برای آنها فراهم است؛ لَهُمْ ما یشاؤُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ»[1] به این ترتیب پاداششان از هر نظر نامحدود است، چرا که جمله "لَهُمْ ما یشاؤُنَ" گویای همین حقیقت است و از آن جالب تر تعبیر "عند ربهم" می باشد که بیانگر لطف بی حساب خداوند در باره آنها است، چه موهبتی از این بالاتر که به مقام قرب خدا راه یابند؟ همان گونه که در باره شهداء می گوید: «بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یرْزَقُونَ؛ شهیأان زنده اند و نزد پروزدگارشان روزی می خورند.»[2]
درباره مؤمنان صاحب عمل صالح نیز می فرماید: "لهم ما یشاءون عند ربهم" بی جهت نیست که در پایان آیه می گوید "این است فضل بزرگ؛ ذلِک هُوَ الْفَضْلُ الْکبِیرُ"، البته شرح نعمت های بهشتی در بیان نمی گنجد، برای ما زندانیان جهان ماده قابل تصور نیست که بدانیم در جمله "لَهُمْ ما یشاؤُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ" چه مفاهیمی گنجانیده شده؟ مؤمنان چه چیزها می خواهند؟ و در جوار قرب خداوند چه الطافی یافت می شود؟
اصولا هنگامی که خداوند بزرگ چیزی را به عنوان فضل کبیر توصیف کند پیدا است به قدری عظمت دارد که هر چه فکر کنیم از آن بالاتر است. و به تعبیر دیگر این بندگان خالص کارشان به جایی می رسد که هر چه اراده کنند فراهم می شود، یعنی پرتوی از قدرت بی پایان پروردگار که «إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَیئاً أَنْ یقُولَ لَهُ کنْ فَیکونُ»[3] در وجودشان پیدا می شود، چه فضیلت و موهبتی از این بالاتر![4]
از این رو در آخرت هیچ درد و رنج و ترس و اندوهی نیست و هر کس به جایگاهی که دارد خشنود است.
اما در این جا بیان دو نکته لازم به نظر می رسد.
الف. یکی از نام های قیامت "یوم الحسرة"[5] می باشد؛ یعنی تمام افراد(مگر خواص) در آن روز حسرت می خورند. بدکاران حسرت می خورند که چرا برای خود از خوبی ها نیندوختند و نیکوکاران نیز حسرت می خورند که چرا بیشتر نیندوختند.
ب. بهشتیان نیز در بهشت از غفلت هایی که داشتند و زمانی را که بدون یاد خدا بر آنها گذشت پشیمانند و این به آن معنا نیست که از جایگاهشان راضی نیستند، بلکه همۀ بهشتیان به مقام خود راضیند، بله با توجه به این که در آن جا شناخت ها کمال یافته و هر کس جایگاه بندگی و الاهی را بهتر از دنیا درک می کند، از این رو به اوقاتی را که در غفلت از خدا گذرانده پشیمان است.
برای نمونه به دو روایت اشاره می کنیم.
امام صادق علیه السلام روایت می کند که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «ما من قوم اجتمعوا فی مجلس فلم یذکروا اسم الله - عز و جل - و لم یصلوا علی نبیهم الا کان ذلک المجلس حسرة و وبالا علیهم؛ مجلسی که مردم در آن گردهم آیند و خدا را یاد نکنند و بر پیامبرشان درود نفرستند، مایه حسرت و و بال است.» [6]
«ان اهل الجنة لا یندمون علی شیء من امور الدنیا الا علی ساعة مرت بهم فی الدنیا لم یذکروا الله فیها؛ اهل بهشت بر هیچ یک از امور دنیا که از آنها فوت شده پشیمان نیستند، مگر بر ساعتی که بر آنان بدون یاد خدا گذشته باشد.»[7]
پی نوشت:
[1] شوری، 22.
[2] آل عمران، 169.
[3] یس، 82.
[4] تفسیر نمونه، ج20، ص405 و 406.
[5] مریم، 39.
[6] . کلینی، الکافی، ج2، ص360.
[7] . میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج1، ص382؛ ارشاد القلوب؛ ترجمه طباطبایی، ص211.
- لینک کوتاه این مطلب
تاریخ انتشار:15 بهمن 1393 - 19:23
دسته : اخبار - پرسش و پاسخ دینی - معاد شناسی
مطالب مرتبط...
نظر شما...
