نتیجه تسلیم در برابر خداوند چیست؟

حجت‌الاسلام والمسلمین شیخ حسین انصاریان (استاد اخلاق): اگر بالاتر از مقام عبودیت خداوند مقامی وجود داشت، یقیناً پروردگار عالم آن را در قرآن کریم مطرح می‌کرد چرا که حضرت حق هیچ بخلی نسبت به تقرب و هدایت مردم به مقاماتی که ویژه آنهاست، ندارد. پروردگار جهان عین جود، صفا و کرم است و عطای او به بندگان کامل و جامع است.

اگر انسان‌ها اموری را در زندگی روزمره‌شان محدود یا کم می‌بینند به این علت است که خداوند پرده‌ای بین ما و آن امور قرار داده‌اند که اگر این پرده برداشته شود، محدودیت از بین می‌روند. در قرآن کریم و روایات حقایقی در این زمینه بیان شده که انسان وقتی به آن حقایق دقت می‌کند، از رحمت خداوند در تعجب باقی می‌ماند.

امیرالمؤمنین (ع) در نهج‌البلاغه فرمودند که عیسی‌بن مریم(ع) یک پیراهن داشتند، چراغ شبشان ماه و کفش پایشان پوست پایشان بوده است. این ظاهر زندگی مادی ایشان است که از زندگی مادی چیزی کم نداشتند و در باطن امر نیز، حضرت عیسی (ع) در همان موقعیتشان مقام بسیار والایی داشتند.

امام صادق (ع) زمانی که حسنه در دنیا را مطرح می‌کنند، می‌فرمایند که حسنه در دنیا یک زندگی مادی قابل قبول عبد پروردگار است، ما نباید این زندگی مادی را با چشم مادی بررسی کنیم و همه حقایق را باید با باطنش بسنجیم. امام صادق(ع) می‌فرمایند که موسی بن عمران یک زمانی دلش به حال صیادی سوخت و به نظر ظاهر وضع مادی این صیاد را ضعیف دید درحالی که پروردگار عالم باطن این مسئله را به موسی بن عمران نشان داد و خطاب رسید که من پرده باطن این صیاد را کنار می‌زنم تا نگاه کنی و بعد نظر دهی.

زمانی که پرده کنار می‌رود موسی بن عمران نسبت به این صیاد بسیار شاد می‌شود و کامل نسبت به وضع آن صیاد قانع می‌شود.

زمانی که ابن زیاد به تمسخر از حضرت زینب (س) پس از واقعه عاشورا پرسید که حال دنیا را چگونه می‌بینید؟ زینب کبری براساس نگاه به باطن جواب ابن زیاد را داد که تصور می‌کنم ابن زیاد و کسانی که این پاسخ را شنیدند اصلا نفهمیدند که ایشان چه گفت. حضرت فرمودند که من دنیایمان را جز زیبایی ندیدم! بنابراین حضرت زینب (س) با استقامتی که در این مسیر داشت، از کوره در نرفت، نفسی به شکایت نکشید و در دل مبارکش با پروردگار چون و چرا نکرد.

امیرالمؤمنین (ع) در روایتی می‌فرمایند که ما اگر به باطن دنیا برسیم به باطن آخرت، حق، عبادت، قرآن و به باطن همه چیز در حد خودمان رسیده‌ایم.  کل مردم فقط ظاهر دنیا را می‌بینند و هر چیزی هم که ارزیابی می‌کنند با همین ظواهر است بنابراین بیشتر ارزیابی‌ها هم غلط است و در فضای این ارزیابی‌ها انسان از پروردگار هم گله‌مند می‌شود، از زندگی سیر می‌شود و میلیون‌ها چون و چرا برای خداوند می‌آورد و نسبت به مسائل دینی هم ضعیف می‌شود اما کسانی که باطن‌نگر هستند، هیچ‌گاه تحت تأثیر مشکلات قرار نمی‌گیرند.

پیش صاحب‌نظران ملک سلیمان باد است/ بلکه آن است سلیمان که ز ملک آزاد است

آنکه گویند که بر آب نهاد است جهان/ مشنو ای خواجه که تا در نگری در باد است