شیعه ها کعبه را تخریب کرده اند!

یکی از ماموریت های شبکه های مزدور وهابی، پوشاندن خطای افراد منفوری است که همه مسلمانان اعم از شیعه و سنی، آنها را مورد سرزنش و نفرین قرار می دهند. به همین منظور به تخریب و تضعیف مبانی اعتقادی شیعه می پردازند تا بدین وسیله، اذهان جامعه را از مشکلات اساسی دور کنند.

 

 

برای نمونه می توان به این فیلم اشاره کرد که یکی از شبکه های وهابی، در جهت خوش خدمتی به بزرگان خود، و تطهیر چهره یزید بن معاویه، با نادیده گرفتن جنایات یزید و به آتش کشیدن کعبه و ریختن خود هزاران مسلمان بی گناه، شیعیان را از اولین کسانی دانست که کعبه را ویران کرده اند.

 

این وهابی که از جهت ظاهر شباهت زیادی به همفکرانش در گروه تروریستی داعش دارد، در ادامه دروغ های خود مدعی می شود که کعبه هیچ تقدسی برای شیعیان ندارد. یاوه گویی های این وهابی در صورتی است که در تاریخ ثبت شده اولین کسی که کعبه را به آتش کشید و آن را مورد هتک حرمت قرار داد، یزید بن معاویه بوده است. وی کسی است که دستور به تخریب کعبه داده بود.

 

 

سوم ربیع الاول سال 64 یاد آور هجوم لشکریان یزید به کعبه و تخریب  آن می باشد . در رابطه با این جنایت نوشته شده:

 

«در روز سوم ، سال  64ه ق، واقعه به آتش کشیدن  مكه اتفاق افتاد. مسلم بن عقبه با لشكر شام به قصد قتل‌عام اهل مدينه و سرکوب قیام آنان حرکت کرد و  28 ذى‏حجه با حمله به مدینه، ظلم های بسیار و قتل‌عام‌های فجیعی انجام داد و  پس  از آن به امر یزید به قصد دفعِ قیام  عبدالله بن زبير به سوی  مكه حرکت کرد. ابن زبير از كسانى است كه بعد از مرگ معاويه با یزید بيعت  نکرد و با حضور در مکه مردم را به بيعت خويش فرا خواند. چون ابن عقبه به مکانی  معروف «بقديد» رسيد، به درک واصل شد . حُصَيْن بن نُمَيْر پس از او امير لشكر شد و با آن گروه به مكه رفت و دور مكه را احاطه كرد. عبدالله بن زبير با مختار بن ابى عبيده و جمعى ديگر كه با وى بيعت كرده بودند، به خانه خدا پناه بردند.

 

 لشكر شام در بالاى كوه‏هاى مكه كه مشرف بر خانه‏ها و مسجدالحرام بود، اجتماع كردند و با منجنيق، پيوسته سنگ و نفت بر مكه و مسجد مى‏افكندند پارچه هایی  از پنبه و كتان به نفت آلوده مى‏ساختند و بر خانه خدا مى‏انداختند  و آنها را آتش می زدند تا آنكه كعبه معظّمه سوخت و بناى آن منهدم گشت و ديوارهاى آن فرو ريخت و شاخ‏هاى گوسفندى كه به جهت فداى اسماعيل آمده بود و بر سقف آويخته بودند، هم سوخت»

تاریخ طبری ج 6  ص 189