آنچه سبب بی‌بهره ماندن از قرائت قرآن می‌شود

معنای تدبر در قرآن این است که خواننده آن هنگام تلاوت به معانی آیات توجه کند، در آن تفکر نماید و پس از اندیشیدن از معارف قرآن درس بگیرد و سرگذشت‌های آن برای او عبرت‌آموز باشد.

قرآن کریم کتاب حق است و برای هدایت همه انسان‌ها نازل شده است؛ یکی از زمینه‌های هدایت، تلاوت قرآن همراه با تدبر است ولی برخی بر اثر «گناه» دلشان بیمار می‌شود و توفیق تدبر در قرآن نصیب‌شان نمی‌شود.

خداوند در این زمینه می‌فرماید: «أَفَلَا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا؛ آیا به آیات قرآن نمى‏اندیشند یا [مگر] بر دل‌هایشان قفل‌هایى نهاده شده است»، (سوره مبارکه «محمد(ص)»، آیه 24).

دلبستگی به دنیا و گناه مانع توجه و تفکر در قرآن و آیات الهی است. گناه قفل محکمی در آیینه دل است. درست مانند درب‌های معمولی که با قفل آن را می‌بندند.

برای فهمیدن معانی قرآن از سوی خدای مهربان حجاب و مانعی نیست، باید آیینه دل را از زنگار گناه پاک کرد، آنگاه می‌توان با نگاه کردن به قرآن، جمال دوست را در آن دید و به محض برخورد با قرآن و معانی آیات آن قلب انسان جذب کلام خدا و پیام او می‌شود.

ثنایی غزنوی می‌گوید: کسی که مانند اهل دنیا، اهل فساد و تباهی باشد، کی تواند محرم اسرار قرآن شود.

اگر می‌خواهی اهل قرآن شوی ابتدا خویشتن باید شست.

کی توان با همرهان خطّه کَونُ و فساد/ جان خود را محرم اسرار فرقان داشتن

خویشتن اول بباید شست از گرد حُدوث/ آنگهی خود را چو قرّا ز اهل قرآن داشتن