فاطمه بنت اسد هنگام خروج از کعبه چه گفت؟

حجت‌الاسلام عبدالرحیم رضاپور مدیرگروه کلام و فلسفه مرکز پاسخگویی و مطالعات حوزه علمیه قم در گفت‌وگو با خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس با اشاره به اینکه حضرت علی(ع) از پدر و مادر هاشمی است، ابراز داشت:  پدرشان ابوطالب فرزند عبدالمطلب که با عبدالله عبدالمطلب برادر تنی بودند و مادرشان هم فاطمه بنت اسد است، حضرت در 13 رجب سال 30 عام­‌الفیل متولد شد.

*مکان ولادت حضرت علی(ع) به اتفاق نظر علمای اسلام در داخل کعبه است

وی با تأکید بر اینکه به اتفاق نظر علمای شیعه و سنی مکان تولد حضرت امیر(ع) در داخل کعبه است، افزود: راوی نقل می­‌کند می­‌گوید من با عباس بن عبدالمطلب و گروهی از بنی­‌هاشم در مقابل خانه خدا نشسته بودیم، بعد دیدیم فاطمه بنت اسد با حالت اضطراب و نگرانی وارد شد، می­‌توانستیم باردار هست و مدت زیادی از حمل ایشان گذشته است، در همانجا درد زایمان او را می­‌گیرد و مضطرب می­‌شود تنها کاری که می­‌کند سرشان را به سوی آسمان می­‌گیرد ضمن اقرار به وحدانیت خدا و پیامبران و کتاب­هایی که خدا فرستاده است می­‌گوید خداوند من تو را به حق فرزندی که در شکمم دارم، قسم می­‌دهم که این حمل را برای من آسان قرار دهی.

حجت‌الاسلام عبدالرحیم رضاپور اظهار داشت: راوی نقل می­‌کند ما دیدیم دیوار پشت کعبه یعنی آن رکن یمانی شکافته شد و فاطمه بنت اسد وارد کعبه شد، بعد ناپدید شد، بعد جلو رفتیم، دیدیم دیوار بهم چسبیده است، هر کاری کردیم، باز نشد، کلید را آوردیم که قفل را باز کنیم باز نشد، متوجه شدیم این امر اتفاقی نیست و حساب­‌ شده است، در نتیجه صبر کردیم بعد از چهار روز دیدیم همانجا که شکافته شده بود دوباره باز شد و فاطمه بنت اسد در حالی که فرزندی به دست دارد از درون کعبه بیرون آمد.

*مباهات فاطمه بنت اسد پس از خروج از کعبه/چرا خداوند او را علی نامید

وی ادامه داد: وقتی بیرون آمد گفت: من بر زنان دیگر از جمله آسیه، مریم و همه اینها برتری دارم، من وارد خانه خدا شدم و از میوه­‌ها و نعمت­‌های بهشتی آنجا خوردم. زمانی که خواستم از خانه کعبه بیرون بیایم ندایی آمد که فاطمه نام او را علی قرار بده، چرا که او بلندمرتبه است، حاکم نیشابوری در کتاب «المستدرک» می­‌گوید این روایاتی که در مورد ولادت حضرت علی(ع) در داخل کعبه شده است، متواتر است.

این کارشناس دینی با بیان اینکه حضرت علی(ع) در تمام فضایل و سجایای اخلاقی سرآمد هستند، خاطرنشان کرد: در زهد، تقوا، ترک دنیا، حتی مسائلی همچون نبرد با دشمن، کفرستیزی، عدالت بی‌همتا هستند، دوست و دشمن، مسلمان و غیرمسلمان در مورد عدالت حضرت امیر(ع) سر تعظیم فرود آوردند؛ یعنی هیچ فردی نمی­‌تواند عدالت حضرت علی(ع) را منکر شود.

* عدالت اجتماعی دشمن­‌ساز است

وی با اشاره به اینکه عدل دارای جنبه فردی و اجتماعی است، گفت: به تعبیر شهید مطهری عدالت فردی و شخصی باعث محبوبیت می­‌شود، اما عدالت اجتماعی دشمن­‌ساز است، بنابراین گفتند که «قتل علی فی محرابه لشدة عدله» یعنی به تعبیر دیگر قاتل علی(ع) عدالت علی است، اگر عدل علی نبود آن طور کشته نمی­‌شد.

حجت‌الاسلام رضاپور بیان داشت: عدالت اجتماعی و عدل را دو نوع معنا کردند، گفتند هر چیزی را جای خودش دادند یا هر صاحب حقی را به حقش رساندند، این معنای عدالت است. طبیعتاً انسان‌ها دو گونه هستند عده­‌ای به حق­شان راضی هستند، اما عده­‌ای به حقوقشان راضی نیستند؛ یعنی اینها دست به اموال مردم دارند، پس انسان­‌هایی که خودمحور هستند، با عدل کنار نخواهند آمد.

*امیرالمؤمنین(ع) عدالت را تنها مخصوص مسلمانان نمی­‌دانست

وی افزود: در ابتدای خلافت حضرت(ع) همان کسانی که روزی مشوق حضرت برای خلافت بودند، بزرگترین دشمنان حضرت محسوب شدند، چون دیدند با حضرت نمی­‌توانند کنار بیایند، اینها توقع داشتند مقامی یا درجه­‌ای بگیرند، اما در همان ابتدا متوجه شدند نمی­‌توانند با چنین شخصی کنار بیایند، حضرت(ع) می­‌فرماید به خدا قسم اگر از کسی به ظلم و ستم مالی گرفته باشد و آن را مهر زنانشان قرار داده باشد، من از مهر زنان­شان می­‌گیرم و حق را به حق­دار می­‌دهم، پس این عدل دشمن­‌ساز است.

مدیرگروه کلام و فلسفه مرکز پاسخگویی گفت: این همان عدلی است که در مورد کمتر از پنج سال جنگ صفین، نهروان و جنگ طلعه و زبیر رخ می­‌دهد، یعنی همه اینها به خاطر زیر بار عدل علی(ع) نرفتن بوده است، عدلی که جلوی خودمحوری­‌ها و ستمگری­‌های دیگران را می‌گیرد، در یک روایت می‌‌بینیم که حضرت علی(ع) در نامه­‌ای به مالک اشتر عدالت را مخصوص مسلمانان تنها نمی­‌دانند؛ یعنی تمام مردم را مشمول عدالت دانستند.

وی ادامه داد: حکومتی که بخواهد علوی باشد، معیارش علوی و عدالت اجتماعی باشد، قطعاً دشمنی­ زیاد دارد، سختی­‌ها و مقاومت­‌ها زیاد است، مانند حضرت علی(ع) زمانی که به قدرت رسیدند، مخالفت­‌ها شروع شد و به نحوی که جنگ­‌ها را ترتیب دادند تا بتوانند جلوی عدالت حضرت علی(ع) را بگیرند. طبق شعر معروف «دشمن طاووس آمد پر او/ای دو شه را بکشته فر او/ گفت من آن آهوم کز ناف من/ ریخت این صیاد خون پاک من» یعنی همانطوری که طاووس را به خاطر پر زیباش می­‌کشند، مولای علی هم قربانی زیبایی عدل خودش شد، اگر این عدل علوی نبود، قطعاً مخالفت­‌ها هم با آن حضرت نمی‌شد.