آنچه امام‌حسین(ع) به آن افتخار می‌کرد

حضرت زین‌العابدین علیه‌السلام می‌فرماید: «شب عاشورا شنیدم پدرم به یارانش می‌فرمود: «أثنِی علی اللّه أحسن الثناء و أحمده علی السرّاء و الضّرّاء اللّهمّ إنّی أحمدک علی أن أکرمتنا بالنبوّة و علّمتنا القرآن ...؛ خداوند را با بهترین ثناها، ثناگویم و او را بر فراخی و تنگی ستایش می‌کنم. خدایا! تو را به سبب این که ما را با انتخاب پیامبر، از میان ما گرامی داشتی و قرآن را به ما آموختی، ستایش می‌کنم». بحارالانوار، ج 44، ص 392.

در این خطبه، حضرت با افتخارِ به پیامبر صلی‌الله علیه و آله و قرآن، به همگان می‌فهماند که هر‌کس قرآن را داشته باشد، شدیدترین و سخت‌ترینِ مشکلات، پیش چشم او آسان خواهد شد.

به این مطلب باید افزود؛ در روایات ما آمده است که قرآن بزرگ‌ترین نعمتی است که می‌تواند از سوی خداوند متعال به کسی داده شده باشد و کسی که این نعمت را دارد اگر گمان کند که بالاتر از آن نیز وجود دارد بزرگی را کوچک شمرده و کوچکی را بزرگ دانسته است؛ دیگر احادیث نیز مؤید این مطلب است که توجه به احادیث ذیل در این باره جالب است.

پیامبر خدا صلى‌‌الله ‏علیه و ‏آله و سلّم در این باره می‌فرمایند:

«أشرافُ اُمّتی حَمَلَةُ القرآنِ و أصحابُ اللیلِ؛ اشـراف و بـزرگان امّـت من حاملان قرآن و شب زنده‏دارانند». الخصال و منتخب میزان‌الحکمة ص 460.

«إنّ أهلَ القرآنَ فی أعلی درجةٍ مِن الآدمیین ما خَلا النبیّینَ و المُرسَلینَ فَلا تَستَضعَفوا أهلَ القُرآن حقوقهم فإنَّ لَهم مِنَ اللهِ العَزیزِ الجبّارِ لَمکاناً عَلیاً؛ اهل قرآن سوای پیامبران و مرسلین در بالاترین درجه از آدمیان هستند، پس حقوق اهل قرآن را اندک و کم مشمارید، زیرا برای ایشان نزد خدای بزرگ مقام بلندی است». وسائل‌الشیعه، ج 6، ص 174