جشن آب تهران/ تصاویر+آسیب شناسی

(بسم الله الرحمن الرحیم)

بخش جدیدی در سایت به عنوان جنگ نرم و زیر شاخه ی این موضوع به اسم مجروحان جنگ نرم بوجود آمده است که به آسیب شناسی و تحلیل اتفاقات به ظاهر ساده ای که در کشور بوسیله برنامه ریزی های پیچیده و دقیق دشمنان همیشگی ملت بوجود می آید میپردازد. همانطور که در جنگ های واقعی و سخت مجروح و کشته میدهیم در جنگ نرم نیز مجروحان و حتی کشته هایی داریم! اما باید دقت داشت که در جنگ سخت وقتی کسی کشته میشود یک نفر از ما کم میشود! ولی در جنگ نرم اینطور نیست. در جنگ نرم با کشته شدن یک نفر ، یک نفر از ما کم شده و یک نفر به دشمن اضافه شده است! ماجرای جشن آب تهران هم یکی از این وقایع است که در ادامه به آسیب شناسی این موضوع به همراه عکس های این جشن میپردازیم.

ماجرا از این قرار است که تعدادی از جوانان در فضای «فیس بوک» با هم برای برپایی جشن «آب پاشی» به هم در پارک آب و آتش قرار می گذارند و به نوعی تشکیل «کمپین» می دهند. در روز و ساعت مقرر به پارک می روند و ماجرا آغاز می شود و تعدادی از جوانان - پسر و دختر- با تفنگ های آب پاش به شکل جمعی شروع به خیس کردن هم می کنند تا آنکه با برخورد پلیس و انتظامات و قطع کردن برق پارک در ساعات پایانی شب متفرق می شوند.

این ماجرا از چند بعد قابل بررسی و تعمق است :

۱- بلافاصله پس از آمدن خبر بر خروجی ها و انعکاس تصاویر قابل انتشار! معدود در رسانه های داخلی - که البته تصاویر عیان تر را می باید در فیس بوک دید که بسیار عریان تر هستند - در اولین برخورد همانطور که همیشه و بیشتر به دنبال «مقصر» می گردیم به سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران و شخص قالیباف حملات تندی شد که عامل ماجرا شما بودید که کنترل نکردید و ... «مقصر تراشان» که این روزها از همه پدیده های ناخوشایند برای تسویه حساب سیاسی و جناحی با شهردار استفاده می کنند، آن قدر در ادبیات مبتذل خود پیش رفته اند که در روزهای بعد فرصت را مغتنم شمرده و از احتمال مسدود شدن «تونل توحید» - یکی از اوج های کار مدیریتی وی - نیز سخن گفتند. اگر دلسوزی در این مملکت هست به طور قطع می بایست با چنین افراد و گروه هایی برخورد قاطع قضایی کند به جرم آشکار «نشر اکاذیب» که البته این عنوان گویا سندش فقط برای مطبوعات خورده است! و دم دستی ترین تعریف متهم کردن برای آنان تلقی می شود.

۲-«فیس بوک» و فراتر از آن فضای مجازی در حال تاثیر گذاشتن بر جامعه ایرانی است. هر چند که این سایت «شبکه اجتماعی» در ایران «فیلتر» است اما براحتی یک نوجوان هم اگر قصد استفاده را داشته باشد، از آنجا که به مدد گسترش تکنولوژی دستی در تکنیک های رایانه ای یافته است به «فیلترینگ» کلک مرغابی زده و از دروازه های ممنوعیت عبور کرده و به فضای دلخواه دسترسی می یابد.

سخن تلخ اینکه متاسفانه در «فضای مجازی» به شکل بسیار فعال علیه ساختار فعلی سیاسی و عقیدتی کشور کار می شود و تا کنون سیاست گزاران نتوانسته اند «بدیل جذابی» برای شبکه ای مثل فیس بوک عرضه کنند و البته در این فضا به شکل روزمره شاهد تشکیل «کمپین» های مختلف هنجارشکن و ساختارشکن هستیم (نمونه دیگر جشنی با عنوان خز بازی در پارک پردیسان است که منشاء آن قراری فیس بوکی بود) قابل ذکر است که خطر چنین رویکردهایی در فضای مجازی بارها از سوی نخبگان فرهنگی، تحلیل گران و کارشناسان یادآوری گردیده و کالبدشکافی شده است اما باز هم شاهد روی آوردن بسیاری از جوانان و نوجوانان به این شبکه اجتماعی هستیم و مشاهده شده است که متاسفانه بسیاری دختران خانواده های متدین هم در فیس بوک در ارائه تصاویر خصوصی از عکس های بی حجاب خود یا دوستان شان استفاده کرده اند و در مجموع در این فضا کمتر عکس محجبه ای از افراد می بینیم و از طرفی بخاطر ممنوعیت رسمی برای استفاده از این فضا عملن افراد معتقد به مبانی وارد آن نشده و یک «تک گویی ساختارشکنانه» در فضای فیس بوکی حاکم است.

مقایسه تحولات در مقطع 35 ساله ایران - از پیش از انقلاب تاکنون - نشانگر شدت تغییرات حتا در مخالفت خوانی است. انقلابیون پیش از سال 57 می بایست با هزاران دردسر اطلاعیه یا نواری از رهبر انقلاب در خارج از کشور یا دکتر شریعتی را بدست آورده و آن را تکثیر و توزیع نمایند که به علت تعداد کم چاپخانه ها هر آن این فرآیند در معرض لو رفتن بود و فعالان و مبارزان در خطر دستگیری اما در فضای مجازی و مقطع کنونی هر آن می توان تحرکاتی - با قابلیت رصد بسیار سخت - انجام داد و به تشکیل «کمپین» و ... پرداخت که یک نمونه کم خطر و پر مخاطبش در «آب پاشی پارک آب و آتش» بروز کرد - با آن ژست خاص تفنگ های بزرگ پلاستیکی و حضور بسیار افراد بد حجاب و بی حجاب و در معدودی عکس با حجاب یا افراد همراه با خانواده یعنی زن و شوهر و فرزند - و قابل ذکر است که سرمنشاء بسیاری از تحولات حال حاضر خاورمیانه و به تصمیم رسیدن برای تظاهرات و اعتراض و ... برخلاف انقلاب اسلامی ایران که از حسینیه ها و مساجد و حوزه ها - سال 42 تا 57 - رستن گرفت اما خاستگاهی «ویکی لیکسی» و «فیس بوکی» یا در فضای مجازی داشته اند.

جامعه ایرانی تشنه شادی است. اگر به جامعه شادی مشروع ندهیم به سمت شادی نامشروع می رود، به سمت «اکس پارتی» که از دهه قبل بود و جشن های بی بند و باری که یک نمونه اش را دیدیم. این شادی مشروع را می بایست تعریف کنیم و برایش برنامه ریزی داشته باشیم. می توان این شادی را از سفرهای دسته جمعی خانوادگی، کوه نوردی و اردو و ... حاصل کنیم یا از سایر جوامع بخش های همخوان با فرهنگ و عادات مان را استخراج و به شکل بومی عرضه شان نماییم.

جامعه ایرانی را می بایست به سمت شادی برد، جامعه ای که از10 سال جنگ و دوران پر بحران و فشار سازندگی و توسعه سیاسی و سپس 6 سال پر گیر و دار مبارزه دولت با گروه های ذی نفوذ قبلی و جر و بحث های بین قوا و کشانیدن این دعواها به میان مردم در گذر بوده است و امروزه نیز بیم و هراس تحول ساختار اقتصادی را دارد و با انواع بحران های اجتماعی مانند طلاق و بیکاری و موادمخدر و ... سر و کار دارد و رقبای تازه نفس و پر جاذبه و مهار نشدنی برای بر هم زدن انتظام سنتی و طبیعی جامعه مانند ماهواره و اینترنت و فضای مجازی یافته است.

اگر جامعه را به سمت شادی تدبیر شده نبریم و انرژی جوانی را نشناسیم و هدایت و بارورش نکنیم، بسیاری بدخواه هستند که برای جوان و جوانی نقشه بکشند و برایش برنامه بیافرینند.