ائمه دوازده گانه

شده مشخص گردیده است. برخى از این روایات را از منابع اهل سنت نقل می كنیم:

1- «كار مردم پیوسته می گذرد تا آنكه دوازده مرد بر آنان فرمان برانند».[1]

2- «شمار جانشینان من به تعداد نقباى موسى (دوازده نفر) است».[2]

3- «تا وقتى كه دوازده خلیفه و جانشین بر شما حكومت كنند، دین پیوسته پابرجاست».[3]

4- «كار این امت همواره پابرجاست تا دوازده خلیفه و جانشین بر آنان بگذرند كه همگى از قریش‏ اند».[4]

5- «بر این امت دوازده خلیفه حكومت خواهند كرد، به عدد نقباى بنى ‏اسرائیل».[5]

6- امام على علیه السلام در توضیح انحصار امامت در قریش می فرماید: «امامان از قریش، تنها از نسل هاشم هستند و امامت بر غیر آنان شایسته نیست ...»[6].

7- «الائمة بعدى اثنى عشر، تسعة من صلب الحسین و التاسع مهدیهم»[7]؛ «امامان پس از من دوازده نفرند، نه نفر ایشان از نسل حسین‏اند و نهمین ایشان مهدى ایشان است». نظیر این روایات را- كه از اهل سنت در مورد تعداد ائمه علیهم السلام وارد شده است- می توان در سایر منابع مطالعه كرد.[8]

8- در روایات سفیان‏بن عینیه به نقل ینابیع الموده از پیامبر اكرم صلى الله علیه و آله آمده است: «همواره دین پایدار است تا آنكه قیامت به پا شود یا بر شما، دوازده خلیفه حكم رانند كه همه آنان از بنى‏ هاشمند».[9]

9- امام الحرمین جوینى از ابن عباس از پیامبر صلى الله علیه و آله نقل می كند كه فرمود: «من سرور پیامبرانم و على سرور اوصیا. اوصیاى بعد از من دوازده نفرند، اولشان على است و آخرشان مهدى».[10]

10- ابن عباس از پیامبر صلى الله علیه و آله نقل كرده كه فرمود: «جانشینان و اوصیاى من و حجت‏هاى خدا بر خلق پس از من دوازده نفرند، اولشان برادرم و آخرشان فرزند من است. پرسیده شد: برادرتان كیست؟ فرمود: «على بن ابیطالب». پرسیده شد: فرزندتان كیست؟ فرمود: «مهدى، همان كسى كه زمین را پر از عدل و داد كند، همانگونه كه پر از ظلم و جور شده است ...»[11].

دیدگاه اهل سنت‏

عالمان سنى در تفسیر این احادیث و انطباق آن بر مصادیق گرفتار دشوارى و سرگردانى بزرگى شده‏اند.

ابن عربى ابتدا شانزده خلیفه از ابابكر تا سفاح را نام برده و سپس نام بیست و هفت تن دیگر از عباسیین را بر آن افزوده است و چون تطابقى در این اعداد با دوازده نفر نیافته می گوید: «من هیچ معنایى از این احادیث درك نمی كنم»[12].

جلال الدین سیوطى نیز با گزینش چندى از خلفا و حذف برخى دیگر خواسته است به گونه‏اى مصادیق خلفاى دوازده‏گانه را تعیین كند.

او در این باره می نویسد: «تعدادى از پیشوایان دوازده گانه چهار خلیفه (راشدین) هستند، سپس امام حسن و معاویه و ابن زبیر و عمربن عبدالعزیز.

تا اینجا هشت نفرشان روشن شده نیز ممكن است مهدى عباسى را بر آنها افزود چرا كه او در میان عباسیان همچون عمربن عبدالعزیز در میان امویان است. همچنین است طاهر عباسى كه به عدالت شهره است.

پس دو نفر دیگر باقى می مانند كه باید در انتظارشان ماند. یكى از آنان مهدى (عج) است، زیرا از اهل‏بیت علیهم السلام می باشد».[13]

گمانه‏هاى یاد شده و دیگر گمانه‏ها هر یك به گونه‏اى از سوى دیگر عالمان مورد نقد قرار گرفته است. به ویژه آنكه نصوص پیامبر بر چند مسأله تأكید دارد:

1- مسأله دوازده پیشوا مربوط به مقطع زمانى محدودى نیست و بیانگر وضعیت امت اسلامى تا پایان تاریخ است؛ در حالى كه تعداد خلفا در این دوران چند برابر دوازده نفر است.

2- ویژگى ‏ها و كاركرد ذكر شده در روایات بر بسیارى از خلفاى مذكور در آراى عالمان سنى منطبق نیست. ویژگى‏ هایى چون هاشمى بودن، اینكه اولشان على علیه السلام است و نه نفرشان از نسل امام حسین علیه السلام هستند و ...

نتیجه اینكه تنها تفسیر سازگار با مضمون احادیث یاد شده دیدگاه شیعه است كه مصداق آنان را امامان اهل بیت علیهم السلام می داند.[14]

_{پی نوشت:}

_{[1] . فرائد السمطین، ج 1، ص 317.}

_{[2] . كنزالعمال، ح 14971.}

_{[3] . صحیح مسلم، ج 6،( كتاب الاماره)؛ صحیح بخارى، ج 4، ص 165.}

_{[4] . منتخب كنزالعمال، ج 5، ص 338.}

_{[5] . همان.}

_{[6] . نهج البلاغه، خطبه 142.}

_{[7] . كفایةالاثر، ص 23.( به نقل از: موسوعه الامام على‏بن ابیطالب، ج 2، ص 48).}

_{[8] . ر. ك:}

_{الف. ینابیع الموده، ص 2، 44.}

_{ب. البدایة والنهایه، ج 6، ص 3، 247.}

_{ج. سنن ابن ماجه، ج 4، 4085/ 1367.}

_{د. مسند احمدبن حنبل، ج 5، ص 645/ 183.}

_{ه. سنن ابى داود، 107/ 4.}

_{[9] . ینابیع الموده، ج 3، باب 77.}

_{[10]. فرائد السمطین، ج 2، ص 312.}

_{[11]. همان، روایات متعدد دیگر نیز در این باب وجود دارد.}

_{بنگرید: معالم المدرستین، ج 1، ص 333.}

_{[12]. شرح ابن العربى على صحیح الترمذى، ج 9، ص 68- 69.}

_{[13]. الصواعق المحرقه، ص 19، نیز: تاریخ السیوطى، ص 12.}

_{[14]. جهت آگاهى بیشتر بنگرید:}

_{الف. علامه سید مرتضى عسكرى، امامان امت دوازده نفرند، تهران: مشعر.}

_{ب. همو، معالم المدرستین، ج 1، صص 333- 341، تهران: بنیاد بعثت، چاپ اول، 1406 قمرى.}