تبلیغات ویژه
تبلیغات متنی
(بسم الله الرحمن الرحیم)
شمر بن ذی
الجوشن در عصر روز نهم محرم، چون دید که عمربن سعد مهیّای نبرد با امام
حسین(ع) است، به نزدیک خیام حسینی آمد و بانگ زد که: فرزندان خواهرم
کجایند؟ منظورش حضرت عباس و سه برادرش به نامهای عبداللَّه، جعفر و عثمان
بود که از فرزندان فاطمه امالبنین(س) بودند. آن مجلّله از قبیله
بنیکلات و شِمر هم از همین قبیله بود. امام حسین(ع) که صدای شمر را شنید
به برادرانش دستور داد که جواب شمر را بدهید، اگرچه او فاسق است ولیکن با
شما قرابت و خویشی دارد. حضرت عباس(ع) به همراه سه برادرش به نزد شمر
رفتند. شمر برای آنان، امان نامهای آورده بود، مشروط بر این که از یاری
حسین(ع) دست بردارند و سپاهش راترک گویند. حضرت عباس(ع) فرمود: بریده باد
دستهای تو و لعنت باد بر امانی که برای ما آوردهای. ای دشمن خدا! ما را
امر میکنی که دست از برادر و مولای خویش برداریم و سر در طاعت ملعونان
برآوریم. آیا ما را امان میدهی ولی برای پسر رسول خدا(ص) امانی نیست؟ شمر
از شنیدن این پاسخ دندانشکن، خشمناک شد و به لشکرگاه خویش برگشت. در این
شب، امام حسین(ع) برادر خود حضرت اباالفضل را به اردوگاه دشمن فرستاد که آن
شب را مهلت بخواهد، برای این که امام و یارانش به نماز و راز و نیاز با
خداوند بپردازند.
- لینک کوتاه این مطلب
تاریخ انتشار:12 آبان 1393 - 3:24
مطالب مرتبط...
نظر شما...
