از سرپل ذهاب تا سرپل صراط یک مو بیشتر راه نیست

عماد آبشناس تحلیلگر و فعال سیاسی در وب‌سایت خبرگزاری روسی اسپوتنیک مقاله‌ای در مورد زلزله دیروز کرمانشاه با عنوان «از سرپل ذهاب تا سرپل صراط یک مو بیشتر راه نیست» منتشر کرد. وی در این مقاله با نقد مقاومت سازه‌های ایرانی در مقابل زلزله راهکارهایی را برای جلوگیری از خسارات ناشی از زلزله ارائه داد.

وی در این مقاله آورده است: باز هم زلزله آمد و باز هم کرمانشاه و سرپل ذهاب و قصر شیرین و گیلانغرب و دالاهو و ... صحنه این زلزله بودند تا ما متوجه شویم سرزمینمان آسیب پذیر است و مجبور هستیم خود را برای چنین روزهایی آماده کنیم.

شاید بتوان گفت زلزله سال گذشته کرمانشاه بهانه ای بود برای اینکه امسال در این منطقه همه تدارکات لازم برای مقابله با زلزله اتخاذ شود و مردم هم آمادگی لازم برای مواجهه با زلزله را داشتند وساختمان های جدید بر معیار های مهندسی ضد زلزله ساخته شود به همین دلیل فعلا تلفات جانی ای در این ماجرا نبود.

با این حال حدود 700 تن در این زلزله مجروح شدند که طبق اعلام اورژانس کشور بیشتر به دلیل هول زدن و ترس و واهمه از زلزله و تلاش برای فرار آسیب دیدند نه از خود زلزله.

نیروهای امتدادی هم با توجه به زلزله سال گذشته کرمانشاه و پس لرزه های آن آمادگی لازم برای مواجهه با چنین شرایطی را داشتند وهمین ماجرا منجر شد که رسیدگی به مصدومان بسیار سریع ان شود.

خوب حالا فرض کنیم چنین زلزله ای جای دیگر واقع شده بود. آنوقت چه می خواستیم بکنیم؟ آیا همه جای کشور آمادگی کرمانشاه را دارد؟ بسیار خوب می دانیم که تقریبا کل کشور روی خط زلزله است و این اتفاق ممکن است برای هر جای دیگر نیز پیش آید و اگر چنین اتفاقی برای شهر های بزرگ رخ دهد با فاجعه مواجه می باشیم.

اگر مثلا خدای نا کرده چنین اتفاقی در تهران پیش آید چه قدر امکانات آماده برای تدارک چنین زلزله ای را داریم؟ آیا تعداد کانکس های مورد نیاز جهت اسکان که در کرمانشاه یک سال است کمبود آن احساس می شود برای تهران پاسخگو است؟ آیا بهتر نیست که ساختمان هایمان خود مکانی برای پناه ما باشد تا مکانی برای دفن ما؟

گویند همیشه پیشگیری به از درمان است با اینکه تا به حال تهرانی ها و اهالی شهرهای بزرگ توانسته اند از این مصیبت احتمالی سر سالم به در ببرند اما این دلیل نمی شود که برای مواجهه با چنین ماجرایی خود را آماده نکنیم به هر حال این مصیبتی است که ممکن است سر هر شهری پیش آید.

کشور ژاپن کلا کشوری زلزله خیز است و شهر توکیو روزانه شاهد چنین زلزله می باشد اما ژاپنی ها برای مواجهه با چنین رخداد هایی ساختار مهندسی ساخت و ساز خود را بهبود بخشیده‌اند بصورتی که حتی اگر توکیو با زلزله ای بالای 8 ریشتر نیز مواجه شود ساختمان ها با هیچ مشکلی برخورد نکنند. می گویند زلزله هایی در سطح پنج یا شش ریشتر بازی اله کلنگ برایشان به حساب می آید.

شهر هم مملو از برج های بزرگ سر به فلک کشیده و پل های چندین طبقه ای می باشد. چرا ما نیز از آنها الگو برداری نمی کنیم تا ببینیم آنها برای سیستم معماری خود چه کار کرده اند تا ما نیز همان کار را ان دهیم و معماری شهری ما طبق همان استانداردها باشد؟

رابطه مان با هیچ کشوری که خوب نباشد حداقل با ژاپن خوب است و ژاپنی ها همیشه اعلام کرده اند که آماده هستند فناوری ساخت و ساز خود برای مقابله با زلزله را تقدیم ایران کنند.

مشکل در این است که علیرغم اینکه بسیاری از قوانین برای ساخت و ساز در شهرهای بزرگ در ایران تدوین شده اند هنوز بسیاری از ساختمان ها توسط بناهای تجربه ای ساخته می شود و نه مهندسین عمران و طراحی آن طبق نقشه های پیش آماده است و نه طراحی شده بر اساس شرایط خاص آن محدوده توسط معمار ها.

متاسفانه بسیاری به اشکال مختلف از زیر بار ساخت و ساز طبق قوانین و مقررات طفره می روند و فقط جریمه اش را به شهرداری ها پرداخت می کنند. نباید در این ماجرا جریمه قابل قبول باشد و باید همه الزام شوند که قانون را رعایت کنند.

اگر بتوانیم فقط همین یک مورد را ان دهیم می بینیم که در صورت وقوع هر اتفاقی تلفات انسانی ما به حد اقل خواهد رسید کما اینکه در کرمانشاه دلیل اصلی کم بودن تعداد تلفات این بود که طی یکسال اخیر همه ساخت و سازهای جدید بر اساس معیار‌های مهندسی ضد زلزله بوده.

باید به همه معماران تاکید شود که ساخت و ساز را باید طبق معیار‌های مهندسی ضد زلزله ان دهند وگرنه سرپل صراط مردم منتظر آنها خواهند بود.

گفتنی است ایران کشوری زلزله خیز است از همین جا مردم عزیز کشورمان باید در هنگام ساخت و ساز تمام قوانین ساخت و ساز را مطابق با استاندارهای ضد زلزله رعایت کنند. عدم رعایت این مسئله نه تنها ممکن است در آینده نزدیک تلفات مالی داشته باشد بلکه ممکن است با تلفات جانی غیر قابل جبران همراه باشد.