تا می‌توانید این داستان را پخش کنید; داستانی از «... گربه‌های ایرانی ...» تا «یلو داگز»

«تا می‌توانید این داستان را پخش کنید»؛ داستان از این قرار است که جوانانی از این مملکت به امید آزادی از این کشور به آمریکا سفر کردند تا در آنجا آزادانه موسیقی بنوازند و زندگی کنند و دولت ایالات متحده از آنها حمایت کنند.

اما این افراد که خود را «سگ‌های زرد» نامیدند پس از آنکه به آمریکا رفتند و در جایی که باید به آزادی می‌رسیدند و دولت آمریکا از آنها مثل همه انسان‌های روی کره زمین! حمایت می‌کرد، در یک حمله مسلحانه یکی از دوستانش و با تفنگ «308 میلیمتری» کشته شدند.

این افراد همان‌هایی بودند که در فیلم «کسی از گربه‌های ایرانی خبر ندارد» که درباره موسیقی زیرزمینی ایران ساخته شده بود بازی کردند و کارگردان آن از اینکه موزیسین‌های ایرانی بدون مجوز و حمایت دولت کار می‌کنند، داد می‌زد و نسخه خروج از کشور می‌پیچید.

حال آقای بهمن قبادی باید پاسخ دهد که چرا نسخه پیچیده شده او بیمارش را روانه قبرستان کرده است؛ نسخه‌ای که نه تنها توسط بهمن قبادی بلکه توسط بسیاری از اهالی فرهنگ و هنر و سینمای این کشور پیچیده شده است.

نسخه‌ای که طبیبان مدعی آن، این روزها حتی یک شعار ساده «مرگ بر آمریکا» را بر نمی‌تابند و جشنواره‌های ضدآمریکایی را تعطیل می‌کنند.

البته این نسخه، نسخه امروز نیست، بیست سال است که فریاد بزرگ مسئول و دغدغه‌مند فرهنگی کشور یعنی مقام معظم رهبری با نام‌هایی چون «تهاجم فرهنگی»، «شبیخون فرهنگی»، «ناتوی فرهنگی»، «جنگ نرم» و ... نسبت به آن هشدار داده بودند و همچنان هشدار می‌دهند.

البته در کنار این هشدار ایشان همیشه نسخه صحیح یعنی اتکا به قدرت فرهنگ ایرانی، اسلامی، انقلابی و تقویت آن با اتکا به هنرمندان متعهد و انقلابی را گوشزد کرده و تا تایید مصادیقی پیش‌رفته‌اند.

حال باید جدا از جنجال‌های مربوط به دفن این گروه در قطعه هنرمندان این سوال را از مسئولان فرهنگی و سیاسی کشور پرسید تا کی قرار است به تساهل و تسامح پایبند بود و باز کشته شدن جوانان ایرانی در سایه سراب آزادی و دمکراسی غربی را شاهد بود.

تا کی قرار است نِگریست و از این که هنرمندان انقلابی در خط مقدم جنگ نرم در هیاهوی بازار مکاره غرب‌زدگی‌های مدرن قرن 21 مظلوم واقع می‌شوند، گریست.