هنگامه ظهور و شباهت هاى آن به قيامت (بخش هفتم)

(بسم الله الرحمن الرحیم)

7 - عذاب بزرگ

خداوند متعال نسبت به بندگان خود كمال مهربانى را دارد و رحمت او از غضبش بيشتر و پيشتر است. او راه درست زندگانى را براى آفريدگانش ترسيم كرده و توسط فرستادگانش به آنان ابلاغ نموده و پاداشها و ثوابهاى دنيوى و اخروى را براى فرمانبرداران و نيكوكاران وعده و مژده داده و بدكرداران و عصيانگران را به عذابهاى خود تهديد كرده است. او به منظور بازداشتن بندگان از كجروى و جلوگيرى از گرفتار شدنشان در باتلاق گناه و آلودگى، عواقب شوم زشتيها را به وسيله حجتهاى خويش به آنان گوشزد نموده و از كيفرها و عذابهاى دنيوى و اخروى بر حذر داشته است. البته عذابها و كيفرهاى دنيوى بيشتر براى پيشگيرى از گرفتار آمدن در عذاب اخروى است كه عذابى بزرگ و طاقت فرساست. براى اينكه تا دير نشده بدى‏ها را رها كنند و گذشته را جبران نمايند و با توبه و انابه به درگاه حق آثار زشتى‏ها را از جسم و جان خود بزدايند.

از جمله شباهتهاى دوران ظهور حضرت بقيةاللَّه - ارواحنا فداه - به عرصه‏هاى رستاخيز؛ كيفرهاى بزرگ و سختى است كه براى بدكرداران مقرر گرديده است. زيرا در هر دو هنگام، فرصت جبران و بازگشت از دست رفته و مهلت توبه پايان يافته است. در اين‏جا به برخى از متون روايى درباره كيفرهاى زمان ظهور اشاره مى‏كنيم.

امام باقرعليه السلام فرمودند: هرگاه حضرت قائم  قيام كند، به سوى كوفه مى‏رود. پس از آن ده‏ها هزار نفر كه «بتريه» ناميده مى‏شوند و اسلحه پوشيده‏اند، بيرون آمده به آن حضرت عرضه مى‏دارند: از همان‏ جا كه آمده‏اى بازگرد، كه ما را به بنى فاطمه نيازى نيست. پس آن حضرت شمشير در ميان آنها مى‏نهد تا همگى ايشان را از ميان بردارد. سپس داخل كوفه مى‏شود و هر منافق ترديد كننده را مى‏كشد و كاخ‏هاى آنان را خراب مى‏كند و جنگجويان آن ديار را به قتل مى‏رساند تا خداوند - عزّوجلّ - خشنود گردد.(1)

مفضل به عمر جعفى مى‏گويد از حضرت امام صادق‏عليه السلام راجع به قول خداوند »وَ لَنُذِيقَنَّهُمْ مِنَ الْعَذابِ الْاَدْنى دُونَ الْعَذابِ الْاَكْبَرِ«؛(2) البته كه ما آنان را از عذاب نزديكتر به جز عذاب بزرگ بچشانيم؛ پرسيدم. امام صادق‏عليه السلام فرمود: عذاب أدنى (نزديكتر) گرانى نرخهاست و عذاب اكبر(بزرگ) قيام حضرت مهدى‏عليه السلام است.(3)

در دعاى ندبه مى‏خوانيم أَيْنَ قاصِمُ شَوْكَةِ المُعْتَدِينَ أَيْنَ هادِمُ أَبْنِيَةِ الشِّرْكِ وَالنِّفاقِ أَيْنَ مُبِيدُ أَهْلِ الفُسُوقِ وَالعِصْيانِ وَالطُّغْيانِ أَيْنَ حاصِدُ فُرُوعِ الغَيِّ وَالشِّقاقِ أَيْنَ طامِسُ آثارِ الزَّيْعِ وَالأَهْواءِ أَيْنَ قاطِعُ حَبائِلِ الكِذْبِ وَالاِفْتِراءِ أَيْنَ مُبِيدُ العُتاةِ وَالمَرَدَةِ أَيْنَ مُسْتَأْصِلُ أَهْلِ العِنادِ وَالتَّضْلِيلِ وَالإِلْحادِ أَيْنَ مُعِزُّ الأَوْلِيآءِ وَمُذِلُّ الأَعْدآءِ؛ كجاست درهم شكننده شوكت ]و عظمت پوشالى[ تجاوزگران؟ كجاست خراب كننده بناهاى شرك و نفاق؟ كجاست نابود كننده اهل فسق و گناه؟ كجاست درو كننده شاخه‏هاى گمراهى و دو دستگى؟ كجاست فنا كننده اهل سركشى و طغيان؟ كجاست ريشه كَننده اهل لجبازى و گمراهى و الحاد؟ كجاست عزت دهنده دوستان و خوار كننده دشمنان؟ در قيامت نيز عذاب الهى نسبت به كافران و منافقان و ستمگران فراگير و شديد و دردناك است. چنانكه خداوند مى‏فرمايد:

»اِنَّ الْذَينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَديدٌ«؛(4) البته كسانى كه به آيات خداوند كفر ورزيدند؛ كيفر سختى دارند.

»سَيُصيبُ الَّذينَ اَجْرَمُوا صِغارٌ عِنْدَاللَّهِ وَعَذابٌ شَديدٌ«؛(5) به زودى كسانى كه جرم كردند (و مردم را از مسير حق بازداشتند) به حقارت نزد خداوند و عذاب شديد گرفتار خواهند شد.

»سَيُصيبُ الّذَينَ كَفُروا مِنْهُمْ عَذابٌ اَليمٌ«؛(6) به‏زودى كسانى كه كفر ورزيدند، آنان را عذابى دردناك خواهد رسيد.

»وَلَعَذابُ الْاخِرَةِ اَشَدُّ وَاَبْقى«؛(7) در حقيقت عذاب (و كيفر) آخرت سخت‏تر و پاينده‏تر است.

»يَوْمَ يَغْشاهُمُ الْعَذابُ مِنْ فَوْقِهِمْ وَمِنْ تَحْتِ اَرْجُلِهِمْ«؛(8) روزى كه عذاب (بزرگ الهى) آنان را از بالاى سر و از زير پاهايشان فرا مى‏گيرد.

 1- بحار الانوار: 338/52.                 2- سجده، آيه 21.

3- تأويل الآيات الظاهرة، 444.        4- سوره آل عمران، آيه 4.

5- سوره انعام، آيه 124.                6- سوره توبه، آيه 90.  

7- سوره طه، آيه 127.                   8- سوره عنكبوت، آيه 55.