آيا مسئله شفاعت با اصل ( ليس للإنسان إلاّ ما سعى ) منافات ندارد؟

متن پرسش مطرح شده وپاسخ این مرجع تقلید شیعیان بدین شرح است:

آيه( ليس للإنسان إلاّ ما سعى )  استفاده مى شود كه در روز رستاخيز چيزى كه مى تواند مايه نجات باشد، سعى و كوشش انسان در اين دنياست، و جمله استثنائيه ( إلاّ ما سعى ) نشانه حصر است، بنابراين، چگونه مى تواند شفاعت، مايه نجات و بهره گيرى انسان باشد؟

قرآنى كه نجات انسان را در سعى و كوشش او مى داند، اصل شفاعت را هم مى پذيرد و مى فرمايد: ( ولا يشفعون إلاّ لمن ارتضى ) ، بنابراين، به حكم اين كه در قرآن، تناقض نيست، بايد شفاعت را معنى كرد.

شفاعت در اصطلاح امروز به معنى پارتى بازى و اعمال نفوذ به كار مى رود كه با نفوذ شفيع، قانون زير پا گذاشته مى شود و طرف از مجازات معاف و تبرئه مى شود.

ولى شفاعت در قرآن اين است كه خدا كه صاحب قانون است، به شفيع دستور مى دهد درباره انسان هاى محدود كه رابطه ايمانى آنها با خدا و رابطه روحى آنان با شفيع محفوظ است، شفاعت كنند تا خدا گناهان آنان را ببخشد.

با توجه به اين تفاوت جوهرى كه ميان شفاعت دنيوى و اخروى هست و اين كه در شفاعت دنيوى مجرم به دنبال شفيع مى رود و در شفاعت اخروى، خدا به شفيع دستور مى دهد كه شفاعت كند مى توان پاسخ سؤال دريافت كرد.

زيرا همان طور كه گفته شد شفاعت حدودى دارد، يكى از مرزهاى آن، حفظ پيوند ايمانى با خدا و پيوند روحى با شفيع است. خود اين كار يك نوع سعى و كوشش انسان در اين دنيا است كه در روز رستاخيز از آن بهره مى گيرد. اگر شفاعت شفيعى نصيب كسى مى شود، به خاطر يك رشته روحيات و اعمالى است كه در اين دنيا داشته و شايسته شفاعت گشته است و اگر نصيب ديگر انسان ها نمى شود، به خاطر اين است كه آنان اين نوع زمينه ها را در دنيا فراهم نكرده اند. فراهم سازى زمينه در دنيا سعى انسان است كه در آخرت از آن ميوه مى چيند.