دشمني ابولهب و همسرش را نسبت به پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ توضيح داده و اين دشمني تا بعثت پيامبر ادامه داشت يا نه؟

پاسخ :

پيامبر اسلام ـ صلّي الله عليه و آله ـ در طول دعوت به اسلام و يکتاپرستي و ترک بُت ها همواره دچار موانع و کارشکني هاي کفار و مشرکين مي شد؛ در صف اوّل مخالفان «ابولهب»[1] عموي پيغمبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ و همسرش «ام جميل»[2] که خواهر ابوسفيان و عمة معاويه بود قرار داشتند که از سرسخت ترين و بدزبان ترين دشمنان پيغمبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ محسوب مي شدند، شخصي به نام «طارق محاربي» مي گويد: من در بازار «ذي المجاز» بودم[3] ناگهان جواني را ديدم که صدا مي زند اي مردم! بگوييد: «لا إِلهَ إِلاَّ اللَّهُ؛ تا رستگار شويد» و مردي را پشت سر او ديدم که سنگ به پشت پاي او مي زند به گونه اي که خون از پاهايش جاري بود، و فرياد مي زد «اي مردم! اين دروغگو است، او را تصديق نکنيد»!‌من سؤال کردم اين جوان کيست؟ گفتند: «محمد»‌ است که گمان مي کند پيامبر مي باشد، و اين پيرمرد عمويش ابولهب است که او را دروغگو مي داند.[4]
هر زمان گروهي از اعراب خارج مکه وارد آن شهر مي شدند به سراغ ابولهب مي رفتند، به خاطر خويشاوندي نسبت به پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ و سن و سال بالاي او، از وي درباره رسول الله تحقيق مي نمودند، او مي گفت: محمّد مرد ساحري است، آنها نيز بي آن که پيغمبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ را ملاقات کنند باز مي گشتند، هم چنين گروهي آمدند و گفتند: ما از مکه باز نمي گرديم تا او را ببينيم، ابولهب گفت: ما پيوسته مشغول مداواي جنون او هستيم!‌ مرگ بر او باد!‌،[5] همسرش نيز بوته هاي خار را بر دوش مي کشيد، و بر سر راه پيغمبر اسلام ـ صلّي الله عليه و آله ـ مي ريخت تا پاهاي مبارکش آزرده شود. سورة تبت که در مکه و اوايل دعوت آشکار پيغمبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ نازل شده، تنها سوره اي از قرآن است که در آن حملة شديدي با ذکر نسبت به يکي از دشمنان اسلام و پيغمبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ در آن عصر شده است و محتواي آن نشان مي دهد که او عداوت خاصي نسبت به پيغمبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ داشت، او و همسرش از هيچ گونه کارشکني و بد زباني نسبت به پيامبر(ص) مضايقه نداشتند، ابولهب تنها کسي بود که پيمان حمايت بني هاشم را از پيغمبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ امضاء نکرد. و در صف دشمنان او قرار گرفت، در پيمان هاي دشمنان شرکت نمود. و از سويي او مرد ثروتمند و مغروري بود و بر اموال و ثروت خود در کوشش هاي ضد اسلاميش تکيه مي کرد. قرآن کريم با بيان نکوهش و لبة تيز حمله نسبت به ابولهب و همسرش، اهل دوزخ بودن هر دو را بازگو مي کند و اين معنا به واقعيت پيوست، سرانجام هر دو بي ايمان از دنيا رفتند. اين همه کينه و شقاوت و جهل را با خودشان به دوزخ حمل کردند. خداوند در قرآن کريم اين گونه از ابولهب و همسرش ياد مي کند: بريده باد هر دو دست ابولهب (و مرگ بر او باد) هرگز مال و ثروت او و آنچه را به دست آورد به حالش سودي نبخشيد. و به زودي وارد آتشي مي شود که داراي شطة فروزان است. و همچنين همسرش در حالي که هيزم به دوش مي کشد، و در گردنش طنابي از ليف خرماست.[6]
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1ـ فروغ ابديت، آيت الله جعفر سبحاني.
2ـ تفاسير سوره تبت.

---

• [1] . نام او «عبدالعزي» ‌(بندة بت عزي) بود ليکن ابولهب کنيه اش مي باشد.
• [2] . گردن بند جواهرنشان پر قيمتي داشت، و سوگند ياد کرده بود که آن را در راه دشمني پيغمبر اسلام ـ صلّي الله عليه و آله ـ خرج کند به همين علت او را «ام جميل» مي ناميدند.
• [3] . ذي المجاز نزديک عرفات در فاصله کمي از مکه است.
• [4] . مکارم شيرازي، ناصر و همکاران، تفسير نمونه، دارالکتب الاسلاميه، ج27، ص417.
• [5] . تفسير الفرقان، ج30، ص53.
• [6] . قرآن کريم، سوره تبت.
• اندیشه قم