چرا نباید گناه کنیم؟!

«وَ إِذْ قَالَ رَبُّکَ لِلْمَلاَئِکَةِ إِنِّی جَاعِلٌ فِی الأَرْضِ خَلِیفَةً؛ هنگامی که پروردگار تو به فرشتگان گفت: من در روی زمین جانشین و حاکمی قرار خواهم داد».

 «خَلِیفَةً» به معنی جانشین است و بسیاری از محققان پذیرفته‌اند منظور این آیه که از خلقت آدم ابوالبشر (نخستین انسان) خبر می‌دهد خلافت الهی و نمایندگی او از سوی خداوند در زمین است. زیرا سؤالی که بعد از این فرشتگان می‌کنند و می‌گویند: نسل آدم ممکن است منشأ فساد و خونریزی شود و ما تو را تسبیح و تقدیس می‌کنیم متناسب همین معنی است، چرا که نمایندگی خدا در زمین با این کار سازگار نیست.

 تعلیم اسماء به آدم و خضوع و سجود فرشتگان در برابر او نیز قرائن دیگری بر خلافت انسان از سوی خداوند در زمین است.

 به هر حال خدا می‌خواست موجودی بیافریند که گل سرسبد عالم هستی باشد و شایسته مقام خلافت الهی و نماینده «الله» در زمین باشد.

 خواست خداوند چنین بود که در روی زمین موجودی بیافریند که نماینده او باشد، صفاتش پرتویی از صفات پروردگار و مقام و شخصیتش برتر از فرشتگان، خواست او این بود که تمامی زمین و نعمت‌هایش را در اختیار چنین انسانی بگذارد؛ نیروها، گنج‌ها، معادن و همه امکاناتش را.

 حال با این منتی که خدا بر سر انسان نهاده است آیا گناه و فساد و خونریزی شایسته مقام خلافت الهی است؟

 برگرفته از تفسیر شریف نمونه

• فارس