ولایت حضرت علی در زمان حیات پیامبر(ص)-به روایت اهل سنت

در جواب این اشکال باید گفت اولاً این اشکال در مورد ولایت پیامبر (صلی الله علیه و آله) هم وجود دارد زیرا تا خدا هست، ایشان نباید ولایت داشته باشند! پس معلوم می‌شود ولایت همزمان ممکن است. ثانیا برفرض، هم‌زمانی این دو ولایت را نتوان قبول کرد، نباید به کلی دست از مدلول آیه برداشت، بلکه اصل ولایت را از آیه استفاده می‌کنیم ولی آن‌را در رتبه‌های مختلف یا یکی پس از دیگری قبول می‌کنیم، یعنی ولایت امام علی (علیه السلام) بعد از رحلت پیامبر (صلی الله علیه و آله) خواهد بود و این منافاتی با آیه ندارد. ثالثاً در منابع اهل سنّت نیز روایات صحیحی وجود دارد که ثابت می‌کند امام علی (علیه السلام) در زمان حیات رسول الله نیز ولایت داشته اند لکن در رتبه بعد از پیامبر (صلی الله علیه و آله)، همان‌طور که پیامبر و خداوند همزمان ولایت دارند ولی ولایت پیامبر در رتبه بعد از خداوند متعال است.

به عنوان مثال، ابوعيسى ترمذى در سنن خود، احمد بن حنبل در فضائل الصحابه و نسائى در خصائص اميرمؤمنان (عليه السلام) نوشته‌اند که رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله) لشكرى را به فرماندهى حضرت على بن ابی‌طالب (عليه السلام) فرستاد، حضرت على (عليه السّلام) به فرمان پيامبر(صلّى اللّه عليه و آله) به آن مأموريت رفت. پس از پيروزى، غنیمتی را براى خود برگزيد. اين عمل على(عليه السّلام) مورد نارضايتى برخی از لشكريان قرار گرفت و از آن‌ها، چهار تن تعهد كردند و گفتند که هر گاه با رسول خدا(صلّى اللّه عليه و آله) ملاقات كنيم، رفتار حضرت على (عليه السّلام) را به اطلاع ايشان می‌رسانيم. معمول مسلمان‌ها اين بود كه هر گاه از سريّه‏‌ها باز می‌‏گشتند، نخست به حضور پيغمبر اكرم (صلّى اللّه عليه و آله) شرفياب مى‏‌شدند و سلام مى‏‌كردند؛ پس از عرض سلام، هر يك به مقرّ خويش باز مى‏‌گشت. اين بار هم طبق معمول، لشكر به حضور پيغمبر (صلّى اللّه عليه و آله) شرفياب شد. پس از عرض سلام، يكى از چهار تن از جاى برخاست‏ و گفت: «يا رسول الله! آيا از رفتارى كه على بن ابيطالب در اين مأموريت انجام داده، اطلاع يافته‏‌ايد؟» رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله) روى از او برتافت و پاسخى نداد؛ دومى از جاى برخاست و همان سخن را بازگو كرد. پيغمبر اكرم (صلّى اللّه عليه و آله) از او نيز روى برگردانيد و پاسخى نداد؛ سومى از جاى برخاست و همان شكايت را نمود. رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله) به گفته او هم اعتنائى نكرد؛ چهارمى برخاست و گفته‌‏هاى آن سه نفر را تأييد كرد. رسول الله (صلّى اللّه عليه و آله) در‌حالی‌كه آثار خشم و غضب از چهره مباركش هويدا بود، برآشفت و سه بار فرمود: ««مَا تُرِيدُونَ مِنْ عَلِيٍّ، مَا تُرِيدُونَ مِنْ عَلِيٍّ، مَا تُرِيدُونَ مِنْ عَلِيٍّ، إِنَّ عَلِيًّا مِنِّي وَأَنَا مِنْهُ، وَهُوَ وَلِيُّ كُلِّ مُؤْمِنٍ بَعْدِي.» یعنی از على چه مى‏‌خواهيد؟ از على چه مى‏‌خواهيد؟ از على چه مى‌‏خواهيد؟ و فرمود: على از من است و من از على و او پس از من، ولىّ همه مؤمنان است.[۱]

راجع به سند روایت نیز ذهبی در ميزان الإعتدال مى‌نويسد: «قال ابن عدي أدخله النسائي في صحاحه.[۲] ابن عدى گفته كه نسائى اين روايت را در زمره روايات صحيح خود وارد كرده است». در تاريخ الإسلام مى‌نويسد: «أخرجه النسائي، والترمذي وقال: حديث حسن غريب. ورواه الإمام أحمد في مسنده عن عبد الرزاق، وعفان عنه. وإسناده على شرط مسلم وإنما لم يخرجه في صحيحه لنكارته.[۳] اين روايت را نسائى آورده و ترمذى بعد از نقل آن گفته که حديث حسن و غريب است. إمام أحمد در مسندش آن را از طريق عبد الزراق و عفان نقل كرده، سند امام أحمد مطابق با شرايطى است كه مسلم در صحت روايت قائل است؛ اما آن را در صحيح خود نياورده؛‌ چون متن آن منكر است».