چرا خداوند شراب را حرام نمود؟

(بسم الله الرحمن الرحیم)

مصطفی لعل شاطری: بنا به فرموده ی خداوند متعال، شراب خواران در زمره ی افرادی می باشند که در روز قیامت با آنان که بر خداوند شرک ورزیده اند محشور خواهند گردید.

 

 

ائمه اطهار (ع)، فراوان بر دوری از این عمل تأکید داشته اند، چنانچه امام رضا (ع) می فرمایند:

هر کس که یک پیمانه شراب نوشد، خداوند متعال تا چهل روز نماز او را نمی پذیرد و اگر مومن باشد (در آن حال یا چهل روز پس از آن) از ایمان و اسلام بهره ای ندارد و شهادت او پذیرفته نمی باشد و همانا شراب خواران و زناکاران دشمنان خدا بر روی زمین هستند و چنانچه می گساری در چهل روزی که خداوند نمازش را نمی پذیرد بمیرد، خداوند در روز قیامت نگاه رحمت به او نیفکنده و با وی سخن نمی گوید و کیفری دردناک در انتظار او خواهد بود و در چهل روزی که خداوند اعمال او را نمی پذیرد، توبه اش مورد قبول واقع نمی شود و بی شک چنین کسی در دوزخ جای دارد، چرا که خداوند شراب را از آن رو حرام نمود که مفاسد و تباهی فراوانی از آن برمی خیزد، عقل را در شناخت حقایق ناکارآمد می کند، حیا را از چهره می زداید و بسا انسان از حالت طبیعی خود خارج می شود و بی گناهی را بُکَشَد، اموال خود را تباه کند، دین خود را بر باد دهد و او را به فتنه انگیزی وادارد و افزون بر این ها، بیماری های نهفته در انسان پدید آورد، زیرا شراب قلب را فاسد، دندان ها را سیاه و دهان را بدبو کرده و انسان را از رحمت خدا دور و به خشم او نزدیک می نماید و هر که در دنیا شراب نوشد، خداوند در قیامت او را از «گِل خبال» (آبی چرکین که از بدن دوزخیان تراوش می کند) خواهد نوشاند.

همچنین امام رضا (ع) می فرمایند: با شراب خوار همنشین مشو و چون بر او بگذری بر وی سلام ننما و با او در یک مجلس حاضر مشو، چه این که اگر بواسطه ی او لعنت و نفرین خداوند و فرشتگان فرو رسد، همه ی اهل مجلس را فرا خواهد گرفت و تو نیز در امان نخواهی بود،

نیز می فرمایند: خداوند شراب را بدین جهت حرام نمود که فساد فراوانی در آن نهفته است، چرا که عقل و خرد می خوارگان را می رباید و آن ها را به انکار خدای عزوجل و افترا بر او و رسول او وامی دارد و کارهای ناپسند دیگری همچون: تهمت به زنان پاکدامن، زنا و بی مبالاتی در کارهای حرام از آنان سر می زند. پس هر که ایمان به خدا و روز جزا دارد و ولایت و دوستی ما را پذیرفته است، باید از هر مُسکری دوری نماید، چه این که میان ما و نوشنده ی آن پیوندی نیست.


منابع:

1- شیخ حرعاملی. وسائل الشیعه، ج 25: 329، 330.

2- نوری طبرسی. مستدرک الوسائل، ج 8: 351، 352؛ ج 17: 45، 46.

3- آسوده. هشدارهای غیبی: 221- 223، 226.



- لینک کوتاه این مطلب

» قدس آنلاین
تاریخ انتشار:19 بهمن 1393 - 17:39

نظر شما...
ورود به نسخه موبایل سایت عــــهــــد