آیا از راه فطرت می‌توان ضرورت برپایی حکومت عدل جهانی را اثبات کرد؟

ایمان به حتمیت ظهور منجی عالم در فکر بسیاری از انسان‌ها وجود دارد. منشأ این فکر اصول قوی و متینی است که از سرشت و فطرت اصیل انسانی سرچشمه گرفته؛ زیرا بشر فطرتاً طالب رسیدن به کمال در تمام زمینه‌های مربوط به خود است و او می‌داند که این کمال، تنها در سایه حکومت عدل توحیدی تحقق می‌یابد. شهید صدر رحمه‌الله‌ می‌فرماید: «اعتقاد به مهدی علیه‌السلام تنها نشانه یک باور اسلامی با رنگ خاص دینی نیست، بلکه افزون بر آن، عنوانی است بر خواسته‌ها و آرزوهای همه انسان‌ها با کیش‌ها و مذاهب گوناگون، و نیز بازده الهام فطری مردم است که با همه اختلاف‌هایشان در عقیده و مذهب، دریافته‌اند که برای انسانیت در روی زمین، روز موعودی خواهد بود که با فرا رسیدن آن، هدف نهایی و مقصد بزرگ رسالت‌های آسمانی تحقق می‌یابد...».[۱] برهان فطرت را با چند بیان‌ می‌توان مطرح کرد: بیان اول الف. انسان در درون خود میل به حکومت عدل جهانی را احساس می‌کند.  ب. برای خواسته‌های درونی انسان باید پاسخی در خارج وجود داشته باشد، زیرا میل و کشش درونی از امور ذات‌الاضافه است که بدون مضاف‌الیه امکان‌پذیر نیست.   نتیجه: حکومت عدل جهانی باید تحقق خارجی داشته باشد که مصداق کامل آن، حکومت امام مهدی علیه‌السلام است.   بیان دوم الف. انسان با قطع امید از وضعیت کنونی، جهان به حکومتی عادلانه و دور از مفاسد امید دارد.   ب. چنان که در بیان اول روشن شد، وجود چنین امیدی دلیل بر تحقق آن در عالم خواهد بود. نتیجه: حکومت عدل جهانی باید تحقق خارجی داشته باشد که مصداق کامل آن، حکومت امام مهدی علیه‌السلام است.

---

  ^{پی‌نوشت‌ها ۱. بحث حول المهدی علیه السلام، صص۷ - ۸.}