اگر در زمان ظهور امام عصر امکان گناه وجود دارد، پس چرا ظلم و گناه صورت نمی‌گیرد؟

جواب این سؤال، به‌صورت بسیار زیبایی در روایاتی که ویژگی‌های آن زمان را بیان می‌‎کند، وارد شده است.[۱] می‌‎دانیم که ریشه گناه، غلبه‌کردن هوای نفس بر عقل و خرد است و اگر انسان تابع عقل باشد و بر عواقب گناه بیندیشد، هرگز گناه نمی‌‎کند. در روایات آمده است که در آن زمان، عقل انسان‎ها کامل می‌‎شود، پس در آن زمان، چون عقول کامل می‌‎شود و هوای نفس تابع عقل می‌‎گردد، کسی به کسی ظلم نمی‌‎کند؛ گرچه امکان ظلم و گناه هست و اختیار هم باقی است.
باید توجه داشت که انسان‌های زمان ظهور، همانند انسان‌های دوران غیبت، دارای اختیارند. آنان خود باید نیکی را بخواهند و به آن عمل کنند، تا سزاوار دریافت پاداش الهی شده و به بهشت بروند؛ انسان مجبور، نه لایق پاداش است و نه مستحق مجازات و کیفر.
اینکه سخن از اجرای عدالت فراگیر است، خود نشانه آن است که ممکن است فردی دچار خطا و انحراف بشود؛ ولی اگر رفتار او منجر به تجاوز به حقوق دیگران شد، به سرعت عدالت درباره او اجرا شده و مجازات می‌شود.

---

_{پی‌نوشت‌ها
۱. ر.ک: بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۵۲، ص ۳۳۶.}