فلسفه روزه از زبان امام رضا(ع)

نقل است هرگاه هلال ماه رمضان در آسمان خودنمايي مي‌كرد، امام علي‌بن موسي‌الرضا (ع) رو به قبله مي‌ايستاد، دستان خود را به آسمان بلند مي‌كرد و از خداوند مي‌خواست آن را هلال مباركي قرار دهد. ايشان در دعاي خود توفيق روزه‌داري، سلامت جسم و اطاعات از پروردگار متعال را طلب مي‌كرد.

عالم آل محمد (ص) درباره فلسفه روزه نيز فرموده‌اند: «علّة الصوم لعرفان مسّ الجوع والعطش ليكون ذليلاً مستكيناً مأجوراً محتسباً صابراً، ويكون ذلك دليلاً له علي شدائد الآخره، مع ما فيه من الانكسار له عن الشهوات، واعظاً له في العاجل، دليلاً علي الآجل ليعلم شده مبلغ ذلك من أهل الفقر والمسكنه في الدنيا والآخره؛ علت روزه از براي فهميدن درد گرسنگي و تشنگي است تا بنده، ذليل و متضرع و مأجور و صابر باشد و شدائد آخرت را درك كند، علاوه بر اين كه در روزه اميال نفساني شكسته شده و موعظه‌اي هست براي امر آخرت و آگاهي از حال اهل فقر و تنگدستي در دنيا و آخرت.»