(بسم الله الرحمن الرحیم)
امام كاظم عليه السلام: لقمان
پيوسته به پسرش مىگفت: پسرم! دنيا درياست و در آن، گروههاى بسيارى غرق
شدهاند. پس بايد كشتىِ تو در آن، پروا كردن از خداى تعالى، و پُل تو ايمان
به خدا، و بادبان كشتى ات توكّل باشد، تا ـ پسرم!ـ شايد نجات پيدا كنى؛ هر
چند من گمان ندارم كه نجات يابنده باشى.
پسرم! چگونه مردم از آنچه
وعده داده شدهاند، نمىترسند، در حالى كه هر روز، از [عمر] آنان كاسته
مىشود؟! و چگونه كسى كه اجلِ پايان پذيرى دارد، براى آنچه وعده داده شده،
مهيّا نمىگردد؟!
پسرم! از دنيا به اندازه نياز، بر گير و چنان در آن وارد نشو كه به آخرتت زيان رسانَد، و آن را چنان رها نكن كه سربارِ مردم شوى، و چنان روزه بگير كه شهوتت را قطع كند و روزهاى نگير كه از نماز، بازت دارد؛ چرا كه نماز، نزد خدا، از روزه بزرگ تر است.
متن حدیث:
کان
لقمانُ عليه السلام يَقولُ لاِبنِهِ: يا بُنَيَّ، إنَّ الدُّنيا بَحرٌ ،
وقَد غَرِقَ فيها جِيلٌ كَثيرٌ، فَلتَكُن سَفينَتُكَ فيها تَقوَى اللّه ِ
تَعالى، وَليَكُن جِسرُكَ إيمانا بِاللّه، وَليَكُن شِراعُهَا
التَّوَكُّلَ، لَعَلَّكَ ـ يا بُنَيَّ ـ تَنجو وما أظُنُّكَ ناجِيا!
يا
بُنَيَّ، كَيفَ لا يَخافُ النّاسُ ما يوعَدونَ ، وهُم يَنتَقِصونَ في
كُلِّ يَومٍ، وكَيفَ لا يُعِدُّ لِما يوعَدُ مَن كان لَهُ أجَلٌ يَنفَدُ.
يا
بُنَيَّ، خُذ مِنَ الدُّنيا بُلغَةً، ولا تَدخُل فيها دُخولاً يَضُرُّ
فيها بِآخِرَتِكَ، و لا تَرفُضها فَتَكونَ عِيالاً عَلَى النّاسِ، و صُم
صِياما يَقطَعُ شَهوَتَكَ، و لا تَصُم صِياماً يَمنَعُكَ مِنَ الصَّلاةِ؛
فَإِنَّ الصَّلاةَ أعظَمُ عِندَ اللّه ِ مِنَ الصَّومِ.
- لینک کوتاه این مطلب
»
"قصص الانبیاء، صفحه 190"
تاریخ انتشار:12 اردیبهشت 1395 - 11:21
مطالب مرتبط...
نظر شما...