آیا انتظار، چشم به راه ماندن، به‌گوشه‌ای خزیدن، ساکن و ساکت ماندن نیست؟

اگر مفهوم انتظار به درستی فهمیده شود، معلوم می‌گردد بین انتظار موعود و حیات پویا، ظلم ستیزی و ریشه‌کنی فساد از زمین، ملازمه هست و روایات فراوانی که فضیلت انتظار و مقام منتظران را بیان می‌کند، این تصویر زیبا را ارائه کرده است. در پرتو انتظار موعود، حرکت‌های اصلاحی شکل می‌گیرد و به برکت آن، حیات انسانی، مفهوم و جایگاه الهی خود را پیدا می‌کند و بشر را به سوی اهداف والای انسانی به پیش می‌برد.
انتظار، امید می‌آورد و امید به آینده روشن، سبب حرکت و نشاط و پویایی می‌گردد. امید به تحقق ارزش‌ها، سبب تقویت روحیه صالحان می‌گردد و بسیج عمومی به سوی رفع ظلم و فساد را اعلام می‌دارد. امید به موعود جهانی و انقلاب ارزشی او، هرگونه سستی، افسردگی و سکون را از افراد برمی‌دارد و اقدام، عمل و تحرک را به جای آن می‌نشاند.
گفتنی است به رغم این انگاره روشن، دو نوع برداشت متفاوت و جدا از «انتظار» صورت گرفته است:
نخست، انتظاری که سازنده، نگهدارنده ، تعهدآور، نیروآفرین و تحرک‌بخش است؛ به گونه‌ای که می‌تواند نوعی عبادت و حق‌پرستی شمرده شود؛
دوم، انتظاری که سستی، بی‌تفاوتی و تحمل اسارت و سلطه از نشانه‌های بی‌نشان آن است؛

در نگرش دوم، انتظار، عامل رکود و عقب‌ماندگی است و منتظران از هر تلاش و کوشش اصلاحی دست می‌شویند و در برابر زور،
فشار، ظلم و فساد راه خاموشی و سکوت در پیش می‌گیرند. حتی به این باور می‌رسند که می‌بایست به گسترش جور و فساد کمک کنند و یا نسبت به آن بی‌تفاوت باشند تا گیتی پر از ستم و تباهی گردد و ظهور مهدی موعود علیه‌السلام نزدیک شود. چنین اندیشه‌ای باعث انزوا و دوری از عرصه سیاست می‌شود و گاهی ابزار دست حکومت‌های جور برای انحراف اذهان و سوءاستفاده از افکار مهدی باوری بوده است!
در نگاه شهید مطهری، انتظار ویرانگر، برداشت قشری از مهدویت و قیام مهدی موعود علیه‌السلام است؛ به‌طوری‌که برخی گمان می‌کنند قیام امام موعود صرفاً ماهیت انفجاری دارد و تنها به دنبال گسترش و رواج ظلم، تبعیض و تباهی ها شکل می‌گیرد. این دیدگاه جایگاه خاصی در شیعه نداشته و با پیروزی انقلاب اسلامی ایران و رهبری و روشنگری‌های امام خمینی رحمه‌الله، رو به افول و خاموشی نهاده است.

بر خلاف این نگاه، در دیدگاه اول نسبت به ظهور، انتظار همه گاه جنبش آفرین، سرچشمه قیام، مقاومت، ایثار و حرکت می‌باشد و حالت فرسایشی و سست‌کنندگی ندارد؛ زیرا منتظر می‌تواند با تلاش و زمینه‌سازی خود، فرج و گشایش را نزدیک کند و امکانات و بسترهای فرهنگی، نظامی، سیاسی و اجتماعی آن را فراهم سازد.
نقطه شکوفایی و اوج این تفکر (انتظار مثبت) در عصر پیروزی انقلاب اسلامی ایران نمودار گشت و دوران تاریک و پر از ظلم و فساد رژیم پهلوی را از صفحه تاریخ محو نمود. آگاهی فزون‌تر علما و عموم شعیان، زمینه را برای ظهور و بروز آثار و پیام‌های اصلی انتظار فراهم ساخت .