پاسخ به شبهه ای درباره حضرت علی و حسنین (ع)

(بسم الله الرحمن الرحيم)
در شب ضربت خوردن حضرت امير،حسنين در مسجد نبودند.در خصوص عدم حضور آنها در نماز جماعت اول وقت توضيح دهيد.
مرحوم مجلسي به نقل بعضي از مورخان نوشته است:
در آن شب اميرالمومنين (عليه السلام) براي افطار به خانه ام كلثوم (عليه السلام) رفت ، ام كلثوم ميگويد: پدرم با يك قرص نان و مقداري نمك افطار كرد ، حمد و ثناي خدا را به جا آورد و به نماز ايستاد و پيوسته در حال نماز بود،گاهي از اتاق بيرون ميرفت و به آسمان نگاه ميكرد ، سوره «يس» را تا آخر تلاوت كرد ، از حركات اميرالمومنين (عليه السلام) در آن شب بوي شهادت و لقاي پروردگار استشمام ميشد ، شب از نيمه گذشت بعد از تجديد وضو و پوشيدن لباس از اتاق بيرون رفت و از منزل خارج شد.
ام كلثوم اضافه ميكند: با مشاهده اين حالات به حضور برادرم امام حسن (عليه السلام) رفتم و جريان را تعريف كردم ، امام مجتبي (عليه السلام) حركت كرد و قبل از رسيدن اميرالمومنين (عليه السلام) به مسجد جامع كوفه به آن حضرت رسيد و گفت: هنوز ثلثي از شب باقي مانده است ، چرا زود از خانه بيرون آمده ايد؟
حضرت در جواب فرمود: نور ديدگانم ، خوابي ديده ام كه تعبير آن شهادت من است.
امام مجتبي (عليه السلام) خواست كه همراه پدر باشد ، حضرت امير (عليه السلام) فرمود: پسرم تو را به حقي كه به گردنت دارم قسم ميدهم كه به خانه برگرد ، امام حسن (عليه السلام) به خانه برگشت.

اميرالمومنين (عليه السلام) به مسجد رفت ، چند ركعت نماز خواند ، با رسيدن وقت اذان بالاي مأذنه رفت و با صداي بلند اذان گفت ، آنگاه به داخل رفت و به نماز ايستاد ، همانند عادت هميشگي در نمازهاي فرضيه و نافله ركوع و سجده را طول داد ؛ ابن ملجم ملعون بلند شد و در مقابل ستوني كه امام (عليه السلام) در كنار آن مشغول نماز بود ، ايستاد ، صبر كرد قرائت و ركوع و سجده اول نماز تمام شود ، امام (عليه السلام) سر از سجده برداشت ، در اين هنگام ابن ملجم شمشير را كشيد و بر سر آن حضرت زد.
راوي اضافه ميكند: مردمي كه در مسجد بودند با شنيدن صداي آن حضرت از هر سو به طرف آن بزگوار دويدند ؛ امام (عليه السلام) را مشاهده كردند در حالي كه دستمال خود را روي سر ميبست و خون بر صورت و محاسن او جاري بود و مي فرمود: اين همان وعده اي است كه خدا و رسول (صلي الله عليه و آله) داده اند.
جبرئيل امين شهادت اميرالمومنين (عليه السلام) را ميان آسمان و زمين ندا داد
حسنين (عليهما السلام) از منزل بيرون آمده و راه مسجد را در پيش گرفتند ، وقتي وارد مسجد شدند جماعتي از مردم مي خواستند حضرت امير (عليه السلام) را سر پا نگه دارند تا نماز صبح را اقامه كند ولي امام (عليه السلام) قادر به ايستادن نبود {به دستور پدر} امام مجتبي (عليه السلام) جلو ايستاد و فريضه صبح را به جاي آورد و امير المومنين (عليه السلام) نشسته و با اشاره نماز صبح را اقامه كرد.[1]
نكات زير از روايت فوق قابل استفاده است:
1.امام مجتبي (عليه السلام) خواست همراه حضرت باشد ولي در جهت اطاعت از دستور پدر به خانه برگشت و البته هنوز وقت نماز صبح هم فرا نرسيده بود.
2.به دلايل زير نمازي كه ضربه شمشير بر سر امام (عليه السلام) اصابت كرد فريضه صبح نبوده است:
الف) امام فرادا (تنها) نماز ميخواند
ب) در نزديكي محل نماز امام كسي نبود و مردم در گوشه و كنار مسجد مشغول نماز بودند و با شنيدن صداي امام (عليه السلام) به سوي آن حضرت دويدند
ج) در عبارت فوق الذكر آمده بود: امام (عليه السلام) از مأذنه پايين آمد ، خفتگان را بيدار كرد و به جانب محراب رفت و به نماز ايستاد.همانگونه كه ميدانيم 2 ركعت نافله نماز صبح قبل از نماز خوانده مي شود
روشن است كه امام (عليه السلام) قبل از اقامه نافله به فريضه مشغول نمي شود.
بنابراين نمازي كه در آن نماز ، حضرت علي (عليه السلام) ضربت خورده ، نافله بوده است نه فريضه ؛
مويد اين كلام فرمايش محدث قمي (ره) در پاورقي منتهي الامال است ، وي چنين گفته است: آنچه از روايات مي شود آن است كه نمازي كه حضرت امير (عليه السلام) در آن ضربت زده شده نفله فجر بوده است.[2]
بنابراين علت عدم حضور امام حسن و امام حسين (عليهما السلام) در حين ضربت خوردن پدر در مسجد جامع كوفه ، نرسيدن وقت فرضيه صبح بوده است ، نه اين كه براي نماز اول وقت و جماعت اهميت قائل نباشند.

----------------------------------------------------------

- لینک کوتاه این مطلب

تاریخ انتشار:5 مرداد 1392 - 16:19

دسته : شعر و متون ادبی