اگر امام حسين(ع) پيروزشده است،چرا بر انسان پيروز گريه مي كنند؟

پاسخ: در جواب اين سوال بايد عرض كنم كه آنهايي كه چنين سؤالي مي‏ كنند، فلسفه عزاداري را نمي ‏دانند و آن را با گريه‏ هاي ذليلانه اشتباه مي‏ كنند.
اصولا گريه و جريان قطره‏ هاي اشك از چشم كه دريچه قلب آدمي است چهار گونه است:
گريه هاي شوق:
گريه مادري كه از ديدن فرزند دلبند گمشده خويش پس از چندين سال، سر داده مي‏ شود، يا گريه شادي آفرين ورضايت بار عاشق پاكبازي كه پس از يك عمر محروميت معشوق خود را مي ‏يابد، گريه شوق است.
قسمت زيادي از حماسه‏ هاي كربلا شوق آفرين و شورانگيز است و به دنبال آن سيلاب اشك شوق به خاطر آن همه رشادت ها، فداكاري ها، شجاعت ها، آزاد مردي ها، و سخنراني هاي آتشين مردان و زنان به ظاهر اسير،از ديدگان شنونده سرازير مي‏ گردد،آيا اين گريه دليل بر شكست است؟
گريه‏ هاي عاطفي
آن چه در درون سينه انسان جاي دارد، قلب است نه سنگ! و اين قلب كه ترسيم كننده امواج عواطف انساني است به هنگام مشاهده منظره كودك يتيمي كه در آغوش مادر در يك شب سرد زمستاني از فراق پدر جان مي‏ دهد به لرزه در مي ‏آيد و با سرازير كردن سيلاب اشك،خطوط اين امواج را در صفحه صورت ترسيم مي‏ كند و نشان مي‏ دهد قلبي زنده وسرشار از عواطف مردمي است.
آيا اگر با شنيدن حادثه جان سپردن يك طفل شيرخوار در آغوش پدر، ودست وپا زدن در ميان سيلاب خون در حادثه كربلا، قلبي بتپد، وشراره ‏هاي آتشين خود را به صورت قطره‏ هاي اشك به خارج پرتاب كند، نشانه ضعف وناتواني است‏ يا دليل است بر بيداري آن قلب پر احساس؟
گريه پيوند هدف
گاهي قطره‏ه اي اشك پيام ‏آور هدف هاست،آن ها كه مي‏خواهند بگويند با مرام امام حسين عليه السلام همراه و با هدف او هماهنگ وپيرو مكتب او هستيم،ممكن است اين كار را با دادن شعارهاي آتشين،با سرودن اشعار وحماسه‏ ها ابراز دارند،اما گاهي ممكن است آن ها ساختگي باشد،ولي آن كس كه احيانا با شنيدن اين حادثه جانسوز قطره اشكي از درون دل، بيرون مي‏ فرستد، صادقانه ‏تر، اين حقيقت را بيان مي ‏كند،اين قطره اشك، اعلان وفاداري به اهداف مقدس ياران امام حسين عليه السلام و پيوند دل وجان با آن ها است، اعلان جنگ با بت پرستي وظلم وستم، اعلان بيزاري از آلودگي هاست، وآيا اين نوع گريه - بدون آشنائي با اهداف پاك او - ممكن است؟
گريه ذلت و شكست
گريه افراد ضعيف وناتواني است كه از رسيدن به اهداف خود وامانده ‏اند وروح و شهامتي براي پيشرفت در خود نمي ‏بينند، مي ‏نشينند و عاجزانه گريه سر مي‏دهند، هرگز براي امام حسين عليه السلام چنين گريه ‏اي نكن كه او از اين گريه بيزار ومتنفر است،اگر گريه مي‏كني گريه شوق، عاطفه، و پيوند هدف باشد. ولي مهمتر از سوگواري، آشنايي به مكتب امام حسين عليه السلام و ياران او و پيوستگي عملي به اهداف آن بزرگوار است، كه پاك بودن وپاك زيستن ودرست انديشيدن وعمل كردن مي ‏باشد.