نگاهي به درونمايه و محور سوره ي زلزله

قانون پاداش الهي

زندگاني دنيا، که با خوبي، بدي، نظامها، رويدادها و پديده هايش، چشمها و دلهايمان را آکنده مي کند، مگر سايه اي کمرنگ از آن زندگاني پرپهنه، گسترده و جاودان نيست و ما تنها به اين دنيا آورده شده ايم که در آن آماده گرديم و از نيکيها توشه برداريم.
ما در دنيا بيمهايي مي بينيم که هراسانمان مي کند و دلهايمان را از جاي برمي کند، از جمله، زلزله هاي طبيعي، که در زماني اندکي، شهري بزرگ را که آدمي در پي قرون متمادي بنا کرده، در کام خود فرو مي برد و با اين همه، مگر زلزله اي محدود که قسمتي از زمين را فرا مي گيرد، نيست، پس چگونه باشد اگر زلزله اي گسترده، تمامي زمين را فراگيرد؟! اگر چنين شود، چه منظره ي هراسناک، وحشت عظيم و فاجعه ي بزرگي خواهد بود!
قانون پروردگار در پيرامون پاداش، در بينشي جلوه گر مي شود که سوره ي زلزال آن را بيان داشته است؛ هر که هموزن ذرّه اي نيکي يا بدي کند، نتيجه ي آن را خواهد ديد. اين سخن از آن رو گفته مي شود که آدمي کردار خويش را، که به روز آخرت در برابر ديدگانش جلوه مي کند، کوچک نشمرد؛ در همان روزِ سنگيني که زمين به لرزش شديد خود، لرزانده مي شود و پيکرها، معادن و اجسام گوناگوني را که در خود دارد، به بيرون مي افکند و حيرتي بر آدمي چيره مي گردد و او مي پرسد: زمين را چه شده است؟ در آن هنگام، مردمان بر اساس کرده ها و رتبه هايشان به راههاي گوناگوني روند.
در روز رستاخيز حتي اندک ترين کرداري که به خيال آدمي آيد، گم نمي گردد، از وسوسه اي دروني تا برقي از نگاه و نيم واژه اي يا اندک حرکتي، تمام اينها ضبط شوند و آدمي خوب و بد آنها را خواهد ديد.
اگر ذرّه اي از خوبي در فرجام ما اثر مي گذارد، پس بر ماست هر اندازه که توان داريم از آن توشه برگيريم و اگر بر هر ذره اي از بدي بايد حساب پس دهيم، برماست که از آن پروا کنيم.