آدم فضايي در قرآن

آيات متعددى در قرآن است كه نشان دهنده وجود موجوداتى در زمين وآسمان است «بل له ما فى السموات والارض كل له قانتون» ؛ «بلكه هر چه در آسمان و زمين است از آن اوست و همه فرمان‏پذير اويند». «و له اسلم من فى السموات و الارض طوعا و كرها و اليه يرجعون»؛ «هر كه در آسمان و زمين است خواه و ناخواه سر به فرمان او نهاده است و به سوى او بازگردانيده مى‏شوند». «من» در زبان عربى براى موجودات ذى‏شعور است يعنى در زمين و آسمان‏ها موجوداتى داراى ادراك و فهم هستند. «الم ‏تر ان الله يسبح له من فى السموات و الارض و الطير صافات كل قد علم صلاته و تسبيحه» ؛«آيا نمى‏بينى كه هر كس در آسمان و زمين است تا پرندگانى كه در آسمان پر گشايند خداوند را تسبيح مى‏كند و همه آنها به تسبيح و نماز خود آگاهند». اين آيه صريح است در اين كه موجودات زمينى و آسمانى داراى ادراك و شعور و علم و آگاهى مى‏باشند. آيات از اين دست فراوان است، بنابراين از نظر قرآن احتمال وجود موجوداتى در آسمان‏ها و كرات ديگر مورد تأييد است. اگر چه جزئيات آن براى ما مكشوف نيست. ضمن اين كه از نظر عقلى نيز وجود موجوداتى در كرات ديگر و وجود حيات در كهكشان‏ها و سياره‏ها و ستاره‏ها محال نيست. اما هنوز علم ما به كشف بسيارى از اصرار خلقت موفق نشده است. نكته ديگر اين كه تمام موجوداتى كه در زمين و آسمان و كهكشان‏ها هستند داراى وجود مادى‏اند. زيرا زمين و آسمان مادى‏اند. گفتني است عالم وجود داراى سه مرتبه است: عالم مادى (ناسوت) كه داراى خواص و ويژگى‏هاى مادى است، عالم برزخ كه عالمى مجرد است اما برخى آثار ماده چون مقدار را دارد و عالم مجردات كه مطلقا و كاملاً مجرد است و كاملاً از ماده منزه است و موجوداتى كه در ميان زمين و آسمان هستند داراى حيات مادى‏اند.