نگاهي به درونمايه و محور سوره عصر

ايمان، مايه ي پيروزي انسان

آدمي زاده مي پندارد هر اندازه عمرش به درازا کشد، بزرگ شود و فزوني يابد... ليک حقيقت به تمامي رويي دگر دارد، چه هر دوره اي که از عمر او سپري مي شود، مرگش نزديکتر مي گردد و سرمايه ي زندگاني او به کاستي روي مي نهد و آنچه از آن بر جاي مانده، اندک مي شود. بنابراين آدمي زاده در دنياي خويش، هر فزوني که بيند، براي او کاستي خواهد بود و او چونان يخ فروشي است که در روزي گرم، هر آن سرمايه ي خويش، بيش مي بازد.
براي آنکه آدمي از واقعيت زمان آگاه گردد و بداند چگونه زمان، لحظه به لحظه، عمرش را در کام خويش فرو مي برد و سپس بدانها چگونه بايد در برابر باختن عمر، ايستادگي کرد، سوره ي عصر، چونان چکيده اي از بينشهاي قرآن در اين موضوع اساسي، فرود آمده است؛ سوره اي که اگر آدمي آن را دريابد، حقيقت عمر و دنياي پيرامون خويش را دريافته است.
سوگند به زمان، که اگر ايمان نيابي، دستخوش زيان هستي و هر لحظه از عمرت را که بدون ايمان و کردار نيک بگذراني، جزيي از هستي خويش را تباه ساخته اي، ليک آدمي از اين دشمن خطرناک در غفلت به سر مي برد، مگر مؤمنان که يکديگر را به حق و شکيبايي سفارش مي کنند.