از جمله برنامهها و روشهای حضرت مهدی علیهالسلام،
پیمانبستن و تعهد با یاران خویش است. بیعت و پیمانبستن، از همان آغاز
تشکیل حاکمیت اسلام، مرسوم شد؛ به طوری که پایهگذاری نخستین مرکزیّت حکومت
اسلامی توسط پیامبر اسلام، با بیعت و پیمانگرفتن از یکایک مردم همراه
بود. حضرت مهدی علیهالسلام نیز چون نیاکان خویش، از یارانش بیعت میگیرد و
با آنان پیمان میبندد؛ پیمان امام، بر اساس اصول اسلام و اقتضائات و
نیازهای قیام جهانی امام زمان است.
امامعلی علیهالسلام میفرماید:
«همانا قائم، با یارانش پیمان میبندد و از آنان بیعت میگیرد که مسلمانی
را دشنام ندهند، حریمی را هتک نکنند، به خانهای هجوم نبرند، کسی را به
ناحق نزنند، طلا و نقره جمع نکنند و گندم و جو انبار نسازند، مال یتیمان را
نخورند، لباس خز و حریر نپوشند، کمربند زرّین نبندند، در امور زندگی به
اندک بسنده کنند، لباس درشت (زبر و نامرغوب) بپوشند و صورت بر خاک بگذارند و
در راه خدا، به جهادی شایسته مبادرت ورزند؛ خود امام نیز متعهد میشود که
از همان راهی که آنها میروند، برود و مانند آنها لباس بپوشد و بر مرکبی
مانند مرکب آنها سوار شود و چنان باشد که آنها هستند، به اندک بسنده کند و
زمین را با یاری خدا از عدل و داد پُر کند، پس از آنکه از ستم پُر شده
باشد... و برای خود، صاحب و دربانی نگمارد».[۱]
پینوشتها
۱. منتخبالأثر، لطفالله صافی گلپایگانی، ص۴۶۹.