فقهای دین بر چه اساسی در زمان غیبت کبرا بر دیگران ولایت دارند؟

یکی از دلایل نقلی اثبات ولایت برای فقیه ـ علاوه بر دلایل عقلی آن ـ روایت امام صادق علیه‌السلام است که فرمود: «ینظران الی من کان منکم ممن قد روی حدیثنا و نظر فی حلالنا و حرامنا و عرف احکامنا فلیرضوا به حَکَماً فإنی قد جعلته علیکم حاکما فإذا حکم بحکمنا فلم یقبله منه فإنما استخف بحکم الله و علینا رد و الراد علینا الراد علی الله و هو علی حد الشرک بالله؛ نگاه کنند به هر‌کس از شما که راوی حدیث ماست و در حلال و حرام صاحب‌نظر است و احکام ما را می‌داند پس حاکمیت او را بپذیرند؛ زیرا من او را بر شما حاکم قرار دادم، پس هرگاه مطابق حکم ما حکم کند و از او پذیرفته نشود، امر خداوند خوار شمرده شده است و ما (اهل‌بیت) را رد کرده‌اند و رد کردن ما، رد کردن خداوند است و رد کننده‌ها به منزله مشرک است».[۱]
از این‌رو، این ولایت را امامان سال‌ها پیش از نیابت خاصه به فقها داده‌اند.