معصوم شناسی / دوران شيرخوارگي و طفوليت و تحت سرپرستي پيامبر مكرم - 3

هنوز تلخي يتيمي در كام آن حضرت باقي بود و هشت بهار بيشتر از عمر شريفش نگذشته بود كه سرپرست و جد بزرگوارش (عبدالمطلب) را نيز از دست داد. بعد از عبدالمطلب عمويش ابوطالب سرپرستي او را به عهده گرفت. ابوطالب شخصيتي بود معروف به سخاوت و نيكوكاري از اين لحاظ عبدالمطلب او را براي نگاهداري نوة ارجمند خود برگزيده بود و ابوطالب هيچ وقت حمايت ها و دلسوزيهاي خود را از برادر زادة خود دريغ نكرد. به طوري كه هيچ وقت حاضر نبود حضرت محمد (ص) را غمگين ببيند. از اين رو هنگامي كه بازرگانان «قريش» طبق معمول، هر سال يك بار به سوي شام مي رفتند «ابوطالب» تصميم گرفته بود كه در سفر سالانه قريش شركت كند و مشكل برادر زادة خود را كه آني او را از خود جدا نمي كرد، چنين حل كرد كه او را هم در مكّه بگذارد و عده اي را براي حفاظت او بگمارد ولي موقع حركت كاروان اشك در چشمان حضرت محمد حلقه زد و جدايي سرپرست خود را سخت شمرد. سيماي غمگين محمد طوفاني از احساسات در دل ابوطالب پديد آورد به گونه اي كه ناچار شد تن به مشقّت بدهد و حضرت محمّد را همراه خود ببرد.[3]