خداوند نورِ آسمانها و زمین است، مَثَلِ نورِ خدا همانند چراغدانی است که
در آن چراغی پر فروغ باشد، آن چراغ در حبابی قرار گیرد، حبابی شفاف و
درخشنده، همچون یک ستارهء فروزان، این چراغ با روغنی افروخته میشود که از
درختِ پربرکتِ زیتونی گرفته شده که نه شرغی است و نه غربی، روغنش آنچنان
صاف و خالص است که نزدیک است بدونِ تماسِ با آتش شعله ور شود، نوری است بر
فرازِ نوری و خدا هرکس را بخواهد به نورِ خود هدایت میکند و خداوند به هر
چیزی داناست.
«سورهء نور، آیهء 35»
جابر ابن عبدلله انصاری میگوید: داخلِ مسجدِ کوفه شدم، دیدم امیرالمونین
علی(ع) با انگشت چیزی مینویسد و لبخند میزند، گفتم یا امیرالمونین چه چیزی
موجبِ خندهء شما شده است؟ فرمود:
در شگفتم از آنکه این آیه را میخواند ولی به شایستگی آن را درک نمیکند. گفتم کدام آیه؟ فرمودند:
آیهء نور، مشکاة حضرتِ محمد است و مصباح من هستم و زجاجه حسن و حسین
میباشند و کوکب دری علی ابن حسین است و شجره مبارکه محمد ابن علی است و
زیتونه جعفر ابن محمد و لا شرقیه موسی ابن جعفر و لا غربیه علی ابن موسی
است و یکاد زیتها یضیء محمد ابن علی است و لو لم تمسسه نار علی ابن محمد
است و نورٌ علی نور حسن ابن علی است و یهدی اللّه لنورِه من یشاء مهدی است که درود بر آنان باد.