نگاهي به درونمايه و محورسوره ي شرح

(بسم الله الرحمن الرحیم)

در رواياتي از اهل بيت (عليهم السلام) آمده است که اين سوره و سوره ي پيش از آن، يک سوره اند و برخلاف ديگر سوره ها، جمع ميان اين دو در نمازهاي واجب، رواست، از امام صادق (عليه السلام) روايت شده، که فرمود: «جمع ميان دو سوره در يک رکعت از نماز، روا نيست مگر جمع ميان دو سوره ي ضحي و الم نشرح و يا الم تر کيف و ايلاف.» اين جمع ميان دو سوره، به سبب وابستگي يک سوره به ديگري است، امّا چگونه؟
پروردگار در سوره ي نخست دسته اي از منّت هاي خويش بر پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) را، برشمرد و در سوره ي دوم دسته اي ديگر از آنها را بازگو کرد. شايد سوره ي نخست، نعمتهاي شخصي پيامبر را برشمرده و سوره ي دوم نعمتهايي را بازگو کرده، که پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) آنها را به عنوان اينکه پيامبر است، دريافت داشته است.
اين پيوند را سخني از پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) که در پيرامون سبب نزول اين دو سوره آمده است، تأييد مي کند، آنجا که مي فرمايد: «از پروردگار درخواستي کردم که اي کاش نکرده بودم، او را گفتم: اي پروردگار! آيا ابراهيم (عليه السلام) را به دوستي نگرفتي و با موسي (عليه السلام) سخن نگفتي و کوهها را براي داوود (عليه السلام) رام نکردي تا با او تسبيح گويند و به فلاني، چيزي ارزاني نداشتي؟ پروردگار در پاسخ فرمود: مگر تو را يتيم نيافتم و پناهت دادم؟ مگر تو را سرگشته نيافتم و هدايت نمودم؟ مگر تو را تنگدست نيافتم و بي نيازت ساختم؟ آيا براي تو سينه ات را گشاده نکردم؟ آيا به تو خواتيم سوره ي بقره را ارزاني نداشتم که پيش از تو به هيچ کس نداده بودم؟ آيا همانگونه که ابراهيم (عليه السلام) را به دوستي گرفتم، تو را نيز به دوستي نگرفتم؟ گفتم: آري اي پروردگار!» (1)

- لینک کوتاه این مطلب

تاریخ انتشار:29 مهر 1393 - 13:46

دسته : اخبار - قرآن کریم