در شگفتی آفرینش انسان/نهج البلاغه

وَ قَالَ ( عليه‏السلام ) اعْجَبُوا لِهَذَا الْإِنْسَانِ

يَنْظُرُ بِشَحْمٍ وَ يَتَكَلَّمُ بِلَحْمٍ

ز روى فـكــر انــدر كـــار انســان

نــظـــر آريـــد و در پــيــدايــش آن

كـه انــدر خلقتـش باشـد غـرائـب

شــگـفـت انــگيـز اسـرار و عـجائب

جهـان و هـر چه انـدر آن ز تـنـبـيــه

هـمـى بــيــنــد مـرا و بـا پـاره پـيـه

كه خود آن پيه باشد چشم و ديـده

هـــزاران پـــرده پــيــش آن دريـــده

به پـاره گوشـت كه نـامش زبانـسـت

فصـاحت را بـيانـش ترجـمـان اسـت

كند آن گوش چون ساز سخن ساز

عـيــان از آن شـود بــس گـوهـر راز

به قطعـه اسـتخوان كـه گـوش باشـد

شـنـيـدن را بـكـار از هوش بـاشـــد

زبـان هر كه بر هر حرف گويا اسـت

بدون كاست و كم گوش شنو است‏

ز ســوراخ دمــاغ و راه بــيــنــى