برداشتن این قدم ثواب یک سال عبادت را دارد

 تعلیم و تعلم در آموزه های اسلام مورد تاکید فراوان است تا جایی که بنابر حدیثی معلمی شغل انبیاء معرفی شده است که این مهم نشان از اهمیت جایگاه دانش اندوزی و فراگیری علم در دین مبین اسلام دارد.

بنابر فرموده پیامبر اکرم (ص) یا عالم باش یا در حال آموختن دانش و وقت خود را در بیهودگی و خوشگذرانی صرف نکن. (بحارالانوار، ج 1 ، ص 194)

امیرمومنان علی (ع) نیز می فرمایند: «حکمت را فراگیر هر چند از مشرکان باشد.» (مشکاه الانوار، ص 134)

رسول خدا (ص) می فرمایند: «آموزش علم به دیگران برای رضای خدا حسنه است و یادگیری آن عبادت و گفتگوی علمی تسبیح و کاربرد دانش جهاد و آموزش دادن آن به کسی که نمی داند صدقه و بخشیدن آن به کسی که صلاحیت دارد سبب قرب الهی است، زیرا دانش آموزنده حلال و حرام و روشنگر راه بهشت و همدم تنهایی است.» (امالی، ص 569)

امیرمومنان (ع) می فرمایند: «ای مومن! علم و ادب بهای جان تو است، پس در آموختن آن بکوش، پس هر چه بر علم و ادب تو افزوده شود بر ارزش تو افزوده می شود چراکه از راه دانش به پروردگارت راه می یابی و با ادب، خدمت پروردگارت را نیکو به جای می آوری و با این ادب در خدمت است که بنده سزاوار ولایت و قرب الهی می گردد، پس نصیحت مرا بپذیر تا از عذاب برهی.» (مفاتیح الحیات، ص 77)

همچنین، ایشان می فرمایند: «هر کس در راه کسب علم دو گام بردارد و دو ساعت نزد عالم بنشیند و از آموزگار دو کلمه بشنود، خدا برای او دو بهشت واجب گرداند، چنان که خدای متعال فرمود: برای کسی که از مقام پروردگارش بترسد دو بهشت است.» (ارشاد القلوب، ص 195)

امام باقر (ع) می فرمایند: «پاداش کسی که علم را آموزش می دهد، مانند پاداش کسی است که علم می آموزد و او بر کسی که می آموزد برتری دارد پس دانش را از صاحبان آن فرا گیرید و به برادرانتان به گونه ای که عالمان به شما یاد داده اند، آموزش دهید.» (مفاتیح الحیات، ص 78)

پیامبر گرامی اسلام (ص) می فرمایند: «هر کس دوست دارد رهایی یافتگان از آتش جهنم را بنگرد به فراگیران دانش بنگرد. به خدا سوگند برای هر گامی که طالب علم به سوی خانه عالم بر می دارد خدا عبادت یک سال  را برایش می نویسد و برای هر گام او شهری در بهشت می سازد و هنگامی که بر زمین راه می رود زمین برای او آمرزش می طلبد و در حالی صبح و شام می کند که آمرزیده شده و فرشتگان گواهی دهند که آنان از آتش جهنم رهایی یافته اند.»‌(منیه المرید، ص 100)